Parafia św. Wojciecha w Złotorii

kościół parafialny
Państwo	Polska
Województwo	kujawsko-pomorskie
Siedziba	Złotoria
Adres	ul. Pomorska 9 87-162 Złotoria
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	toruńska
Region	toruński
Dekanat	Toruń III
Kościół parafialny	św. Wojciecha
Filie	Chrystusa Króla
Proboszcz	ks. kanonik Marian Wróblewski
Wezwanie	św. Wojciecha
Wspomnienie liturgiczne	23 kwietnia
Położenie na mapie gminy Lubicz Parafia św. Wojciecha w Złotorii
Położenie na mapie Polski Parafia św. Wojciecha w Złotorii
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego Parafia św. Wojciecha w Złotorii
Położenie na mapie powiatu toruńskiego Parafia św. Wojciecha w Złotorii
52°59′45,840″N 18°42′08,373″E/52,996067 18,702326
Strona internetowa

Parafia św. Wojciecha w Złotorii – parafia położona w Złotorii, w województwie kujawsko-pomorskim. Obejmuje ona kościół parafialny św. Wojciecha w Złotorii oraz kościół filialny w Grabowcu.

Historia

Na przełomie X i XI wieku Złotorię na pewno zamieszkiwali jacyś chrześcijanie, bo przyjęli zmierzającego do Prus św. Wojciecha. Zapewne to on konsekrował ówczesny kościół. Pierwsze źródła pisane wspominają, że kościół w 1242 roku stał się własnością biskupów włocławskich. W tym czasie Złotoria była osobną parafią w dekanacie lipnowskim i diecezji płockiej. Następnie przekształciła się z parafii w filię parafii Dobrzejowice w diecezji Włocławskiej. W 1722 roku Złotorię przeniesiono do diecezji Chełmińskiej (dekanat Toruń). Natomiast w styczniu 1789 roku biskup Ignacy przeniósł Złotorię do parafii Kaszczorek. W 1807 roku kościół został rozebrany przez wojska Francuskie, ale mieszkańcy przenieśli do wsi kaplicę z pobliskiego lasku. Jednak w 1821 roku kościół uległ spaleniu z powodu źle zgaszonych świec po mszy w niedzielę. W 1823 roku rozpoczęto budowę kościoła. Brali w niej udział mieszkańcy parafii, czyli oprócz wiernych ze Złotorii uczestniczyli mieszkańcy Nowej wsi, Gumowa, Lubicza, Krobi, Brzozówki, Grabowca, Silna, Grocha, Ostrowa, Kopanina, Obór, Kolonii, Opalenica i Lipowca. Kościół był drewniany i dość skromny, a poświęcony został 23 kwietnia 1827 roku w święto św. Wojciecha. Kościół z powodu braku pieniędzy popadał w coraz gorszy stan techniczny więc mieszkańcy podjęli się budowy nowego murowanego kościoła. Stary rozebrano i sprzedano za 550 marek.

Na początku 1906 roku powstały dwa plany nowego kościoła których autorami byli Roseau i Wicher. Wybrano plan, który zakładał wybudowanie neogotyckiej świątyni. Koszt budowy oszacowano na 30 000 marek. 22 000 zebrali parafianie, a reszta pochodziła z darowizn. Prace budowlane trwały do 1906 roku, wtedy też wyposażono odpowiednio kościół. Wszystko oprócz ołtarza (ze starego kościoła) wykonano od nowa. Ołtarze boczne i ambony wykonano przez rzeźbiarza w 1910 roku. Płytki na posadzkę były z niemieckiej fabryki, a poświęcenia kościoła dokonał ks kanonik Jakub Klunder na oczach proboszcza Jana Sandowskiego, który uczestniczył w budowie. Wtedy rozległ się pierwszy dźwięk dzwonu z Turyngii, który ważył 231 kg i kosztował 743 marki^[1]. 15 września 1979 roku Złotoria ponownie została parafią na mocy biskupa chełmińskiego. Natomiast proboszczem w 15 września 1929 roku został ks. Zdzisław Matuszczak (ur. 1933 r.) i był nim do 1986 roku kiedy decyzją biskupa przeszedł do parafii w Cichym. Tam też zmarł na początku kwietnia 1992 roku. 15 marca 1986 roku nowym proboszczem został Krzysztof Stanowicz (ur. 1943 r.). W 1992 roku proboszcz parafii otrzymał tytuł Kanonika Honorowego Kapituły Katedralnej Toruńskiej. W 1987 roku w parafii odbyły się misje święte O.O. Redemptorystów (ponownie były w 2000 i 2006 roku).

Obecne wyposażenie kościoła w Złotorii

Ołtarz główny pochodzi z kościoła powołania św. Mikołaja w Toruniu. W części środkowej ołtarza jest obraz Matki boskiej śnieżnej. Ołtarz posiada również drugie ruchome malowidło ze św. Wojciechem. Na bocznych ołtarzach przedstawiono przemienienie pańskie na górze Tabor i św. Barbarę^[1].

Historia i wystrój filii w Grabowcu

Kościół ten został wybudowany w 1922 roku bez żadnego stylu. Był to kościół dla protestantów tam osiedlonych, których było ponad tysiąc w Grabowcu, Kopaninie i Silnie. Po II wojnie światowej ludność niemiecka wyemigrowała i dnia 19 marca 1948 roku ówczesny proboszcz ks. Stanisław Paluszyński odprawił tam mszę w obrządku rzymskokatolickim i poświęcił go Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. W 1967 roku biskup Bernard Czapliński na przechowywaniu tam Najświętszego sakramentu i zmienił nazwę na kościół pod wezwaniem Chrystusa króla^[1].

Przypisy