Parafia
św. Michała Archanioła

Kościół parafialny
Państwo	Polska
Siedziba	Kiełpino
Adres	ul. Księdza Antoniego Arasmusa 2, 83-307 Kiełpino
Data powołania	1919
Wyznanie	katolickie
Kościół	rzymskokatolicki
Diecezja	pelplińska
Dekanat	kartuski
Kościół	św. Michała Archanioła w Kiełpinie
Proboszcz	ks. Tomasz Juchniewicz
Wezwanie	św. Michała Archanioła
Wspomnienie liturgiczne	29 września
Położenie na mapie gminy Kartuzy Parafia św. Michała Archanioła
Położenie na mapie Polski Parafia św. Michała Archanioła
Położenie na mapie województwa pomorskiego Parafia św. Michała Archanioła
Położenie na mapie powiatu kartuskiego Parafia św. Michała Archanioła
54°17′21,99″N 18°13′34,71″E/54,289442 18,226308
Strona internetowa

Parafia św. Michała Archanioła w Kiełpinie – rzymskokatolicka parafia w Kiełpinie. Należy do dekanatu kartuskiego znajdującego się w diecezji pelplińskiej^[1]. Erygowana w 1919 roku^[2].

Parafia obchodzi również odpust św. Józefa^[3]. Jej proboszczem jest ks. Tomasz Juchniewicz^[3].

Historia

Już w 1404 roku w Kiełpinie otwarte zostały drzwi świątyni. Był to drewniany kościół pod wezwaniem świętego Michała Archanioła i świętej Małgorzaty. Równocześnie utworzono samodzielną parafię pod patronatem kartuzów, której pierwszym proboszczem był najpewniej duchowny o imieniu Niclos. 20 stycznia 1486 roku biskup kujawski Piotr i przeor Andreas Brettschneider wydali dekret, na mocy którego parafia w Kiełpinie została zlikwidowana, a jej świątynia stała się – jak się okazało, na kilka wieków – kościołem filialnym goręczyńskiej parafii. W II połowie XVI wieku, na kilkadziesiąt lat, majątek kartuzów ze stanowiącym jego część Kiełpinem przejęli oliwscy cystersi. W 1591 roku ziemie powróciły w ręce poprzednich właścicieli. W 1647 roku w miejscu rozebranej drewnianej świątyni stanął nowy kościół. Był on murowany i składał się z jednej nawy. 20 września 1772 roku biskup Kazimierz Cyprian Wolicki, oficjał pomorski i gdański, dokonał jego konsekracji. Wcześniej, w 1686 roku w miejscowości powstała pierwsza szkółka parafialna; nauczaniem zajmował się organista. W czasach rozbiorów wieś należała do Królestwa Prus^[4]. Liczba mieszkańców powiększała się – od niespełna 200 osób w 1820 roku do 665 w roku 1921. Zdecydowaną większość stanowili katolicy, z którymi sąsiadowali, należący do kartuskiego zboru, ewangelicy. W 1879 roku w kościele zainstalowano organy, służące parafii do dzisiaj. Na początku XX wieku powiększono cmentarz i już w pierwszej jego dekadzie zaczęto rozważać rozbudowę kościoła, ze względu na stale rosnącą populację miejscowości. Projekt udało się zrealizować, po przezwyciężeniu wielu trudności, w latach 1926 – 1929. Budynek został powiększony o transept, prezbiterium i zakrystię, a także zelektryfikowany i wyposażony w kolejny dzwon. W tym kształcie istniał prawie sto lat. W sierpniu 1931 roku wizytację kanoniczną w kościele, wciąż stanowiącym filię parafii w Goręczynie, przeprowadził biskup pomocniczy chełmiński Konstantyn Dominik, ważna postać w historii lokalnego Kościoła, kandydat do wyniesienia na ołtarze. Wybuch II wojny światowej odbił się także na losach Kiełpina. Niemieckie wojska wkroczyły tutaj już 4 września 1939 roku, w okolicach odbywały się intensywne walki w ramach kampanii wrześniowej, a niektórzy mieszkańcy wsi stracili życie w działaniach wojennych. Ówczesny duszpasterz Kiełpina, Sługa Boży ksiądz Antoni Arasmus, został zamordowany przez hitlerowców pod koniec października 1939 roku^[4]. Okupacja Polski wywarła swój wpływ również na praktyki religijne – zakazano używania języka polskiego w liturgii, ograniczono liczbę nabożeństw i celebrację polskich świąt. Pod koniec XX wieku, z inicjatywy ówczesnego proboszcza, księdza Wojciecha Wiśniewskiego, przeprowadzono renowację budynku kościoła. Wyremontowano organy, wymieniono drewniany strop, posadzki, konfesjonały, ławki oraz oświetlenie i drzwi. Uporządkowano prezbiterium i ustawiono w nim kamienny ołtarz i ambonę.

Zasięg parafii

Do parafii należą wierni z miejscowości: Borcz, Kiełpino, Leszno, Mezowo, Somonino i Wyczechowo^[3].

Proboszczowie

• ks. Leon Gregorkiewicz – rektor w latach (1919–1928)
• Sługa Boży ks. Antoni Arasmus – rektor w latach (1929–1939)
• ks. Dawid Sartowski – duszpasterz w czasach wojennych
• ks. Ludwik Niemczycki – proboszcz w latach (1946–1960)
• ks. Tadeusz Gregorkiewicz (1960–1970)
• ks. Wilmar Bannach (1970–1975)
• ks. Tadeusz Misiorny (1975–1983)
• ks. kan. Wojciech Wiśniewski
  (1983–2010)
• ks. bp Arkadiusz Okroj (2010–2019)
• ks. Tomasz Juchniewicz – proboszcz od 1 marca 2019^[5]

Przypisy