Święty
Papiasz z Hierapolis
ojciec apostolski
biskup
męczennik
ilustracja
Data urodzenia

ok. 70

Data śmierci

135 - 155

Czczony przez

Kościół katolicki
Cerkiew prawosławną

Wspomnienie

22 lutego (kat.),
22 lutego/7(6) marca (praw.)

Papiasz z Hierapolis[1], cs. Swiaszczennomuczenik Papij Ierapolskij – biskup Hierapolis w Azji Mniejszej, teolog, jeden z ojców apostolskich, żyjący prawdopodobnie w latach 70-135, męczennik, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego.

Życie

O życiu Papiasza niewiele wiadomo. Ireneusz z Lyonu nazywa Papiasza uczniem Jana i „słuchaczem apostołów”, a ponadto „towarzyszem Polikarpa”. Jego Hierapolis, to dzisiejsze Pamukkale w Turcji, miejscowość leżąca niedaleko Kolosów (zob. List do Kolosan) oraz Laodycei. Dzieło Papiasza św. Ireneusz cytuje w Adversus haereses, zajmując wobec niego pozycję neutralną. Euzebiusz z Cezarei w „Historii Kościoła” wypowiada się zaś o Papiaszu w tonie lekceważącym, jako o człowieku ograniczonym, który dosłownie interpretował figuratywny język tradycji apostolskiej i był zwolennikiem chiliazmu. Jednocześnie powątpiewał w jego związek ze św. Janem, gdyż sam Papiasz pisał o sobie jako słuchaczu „prezbitera Jana” oraz Aristiona, nieco wcześniej wymieniając prawdopodobnie innego Jana jako jednego z apostołów i odróżniając go od prezbiterów, którzy uczą o słowach apostołów. Opierając się na wypowiedzi Papiasza, niektórzy sądzą, że wymieniony przez niego Jan Prezbiter, to Jan Starszy, jeden z ostatnich uczniów Jezusa, uważany przez tych badaczy za rzeczywistego autora Listów Jana oraz Apokalipsy.

Dzieło

Święty Papiasz znany jest, jako autor Kyriakon logion exegesis (Κυριακῶν Λογίων Ἐξηγήσις) - pięciu ksiąg poświęconych interpretacji logiów Jezusa powstałych około roku 130, a które to księgi przetrwały jedynie we fragmentach, w dziełach św. Ireneusza z Lyonu oraz Euzebiusza z Cezarei.

W obecnej postaci dzieło Papiasza opisuje powstanie dwóch pierwszych Ewangelii i w tym tkwi jego zasadnicze znaczenie. Zgodnie ze świadectwem Papiasza św. Marek, jako tłumacz św. Piotra, zapisał zgodnie z prawdą czyny i słowa Jezusa głoszone przez Piotra, choć nie wszystko we właściwej kolejności, a św. Mateusz spisał „wyrocznie” (logia) Jezusa po hebrajsku, które później każdy tłumaczył możliwie jak najlepiej. Dużą część dzieła Papiasza stanowiły interpretacje „wyroczni” Pana, nie tylko takich jakie znamy z Ewangelii, ale również tych nie spisanych (agrafa), które najprawdopodobniej krążyły wśród chrześcijan tamtego czasu, przekazywane w tradycji ustnej. Użyty przez niego zwrot „słowa Pana” dał asumpt do dociekań egzegetów nad istnieniem niezachowanej pisemnej relacji pierwszych uczniów nauk pochodzących bezpośrednio z ust Jezusa i nazwanych Źródłem mów Pańskich – Q[2].

Kult

Istnieją podstawy do przypuszczeń, iż Papiasz poniósł męczeńską śmierć wraz ze św. Polikarpem ze Smyrny. Data jego śmierci byłaby wówczas późniejsza tzn. ok. 155.

Za swoje dzieło i domniemaną śmierć męczeńską został uznany przez Kościół rzymskokatolicki za świętego. Zaliczono go również do grona ojców apostolskich.

Wspomnienie liturgiczne Papiasza obchodzone jest w Kościele katolickim 22 lutego.

Kościół prawosławny wspomina męczennika 22 lutego/7 marca[uwaga 1] (6 marca, gdy luty ma 29 dni)[3].

Zobacz też

Uwagi

Przypisy

  1. ↑ Papiasz z Hierapolis. DEON.pl z inicjatywy SJ i Wydawnictwa WAM za H.Frosem i F. Sową (‘’Księga imion i świętych’’). [dostęp 2012-01-02].
  2. ↑ Hugolin Langkammer: Mały słownik Biblijny (wyd IV). Wrocław: Franciszkańskie Wydawnictwo św. Antoniego, 1993, s. 206. ISBN 83-85880-00-3.
  3. ↑ Tomasz Sulima: św. Papiasz, biskup Hierapolis. Cerkiew.pl. [dostęp 2012-01-02].

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.