Pannotypia, panotypia (z łac. pannus – „sukno”) – technika fotograficzna wynaleziona w 1852[1] r. przez Jean Nicolas Truchelut, stosowana do ok. 1880 r.
Technika polega na wykonaniu na szklanej płycie negatywu metodą mokrego kolodionu, podobnie jak w ambrotypii, zmieniając jedynie proporcje składników kolodionu, tak by było go łatwiej odspoić od szklanej kliszy. Po jej naświetleniu warstwę kolodionową przenoszono na nawoskowaną, ciemną tkaninę, w wyniku czego obraz widziany był jako pozytyw. Tkaninę wcześniej poddawano kąpieli w roztworze gumy arabskiej, dzięki czemu wilgotna warstwa kolodionowa przywierała do tkaniny. Po wyschnięciu panotypy były oprawiane podobnie jak ambrotypy.
W technice tej wykonywano niemal wyłącznie portrety. Często posługiwali się nią wędrowni fotografowie.
Zachowane do dziś panotypy zazwyczaj znajdują się w złym stanie. Często występują spękania warstwy kolodionowej, tkanina jest wrażliwa i podatna na załamania, a kontrast obrazu zanika.
Przypisy
Bibliografia
- Bertrand Lavédrine i inni, Photographs of the Past. Process and Preservation, Los Angeles: The Getty Conservation Institute, 2009, ISBN 978-089236-957-7.
- Aleksander Żakowicz, Jerzy Piwowarski, Słownik technik i tendencji stylistycznych stosowanych w polskiej fotografii artystycznej przed 1939 r., Lwów 2001, ISBN 966-7022-01-03.