Palladiusz
Petro Widybida-Rudenko
Arcybiskup lwowski
Kraj działania

Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

1891
Winnica

Data śmierci

1971

Zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu
Okres sprawowania

1951–1971

Wyznanie

prawosławie

Kościół

Ukraiński Kościół Prawosławny na wygnaniu

Śluby zakonne

1935

Diakonat

przed 1921

Prezbiterat

1921

Chirotonia biskupia

8 lutego 1941

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

8 lutego 1941

Konsekrator

Dionizy (Waledyński)

Palladiusz, imię świeckie Piotr Widybida-Rudenko[1], także Wydybida-Rudenko[2] (ur. 17 czerwca?/29 czerwca 1891 w Strzelczyńcach, powiat bracławski, gubernia podolska, zm. 1 września 1971 w Nowym Jorku) – ukraiński biskup prawosławny i działacz polityczny.

Życiorys

Urodził się 26 czerwca 1891 (według starego stylu) w miejscowości Strzelczyńce powiatu Bracławskiego (obecnie rejon niemirowski obwodu winnickiego) w rodzinie psalmisty lokalnej prawosławnej cerkwie proroka Eliasza. Wykształcenie podstawowe otrzymał w cerkiewno-parafialnej szkoły w Strzelczyńcach. Z 1902 kontynuował naukę w Tywrowskiej duchowej szkole[3].

Absolwent wydziału fizyczno-matematycznego Uniwersytetu Kijowskiego, działacz ukraińskiego ruchu narodowego[2]. Zasiadał w Ukraińskiej Centralnej Radzie, był zastępcą ministra finansów Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 1921 żył na Wołyniu (w granicach Polski) i służył jako kapłan Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Od 1934 mieszkał w Warszawie, należał do konsystorza diecezji warszawsko-chełmskiej i kierownik kasy emerytalnej[2]. W 1935 złożył wieczyste śluby mnisze, następnie został podniesiony do godności archimandryty[2].

Po powstaniu Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni został 8 lutego 1941 wyświęcony na biskupa krakowskiego i łemkowskiego, zaś dzień później podniesiony do godności arcybiskupiej. Wszedł w skład Synodu Biskupów tegoż Kościoła jako jego sekretarz[4]. W sierpniu 1941 jego tytuł uległ zmianie na biskup lwowski z powodu włączenia w granice jego diecezji dystryktu Galizien[4]. Po radzieckiej ofensywie z 1944 został ewakuowany na Słowację, następnie do Krakowa i Sankt-Pelten. Następnie wyjechał przez Szwajcarię[5] do Stanów Zjednoczonych. W 1951 stanął na czele niekanonicznego Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu i pozostawał jego zwierzchnikiem do 1971[2].

Przypisy

  1. ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4, s.355
  2. 1 2 3 4 5 Палладий (Выдыбида/Выбида-Руденко). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
  3. ↑ 137. Кооперативна та державницька діяльність П. П. Відибіди на Поділлі у добу українських національно-визвольних змагань (1914—1920 рр.)
  4. 1 2 A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.
  5. ↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 207. ISBN 83-7431-046-4.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.