Paatsjoki
Ilustracja
Rzeka Paatsjoki wpadająca do fiordu Varanger
Kontynent

Europa

Państwo

 Finlandia
 Norwegia
 Rosja

Rzeka
Długość 145 km
Powierzchnia zlewni

18 404 km²

Źródło
Miejsce jezioro Inari
Współrzędne

68°53′42,4″N 28°23′44,2″E/68,895111 28,395611

Ujście
Recypient fiord Varanger
Współrzędne

69°40′52,9″N 30°06′37,3″E/69,681350 30,110350

Położenie na mapie Finlandii
Mapa konturowa Finlandii, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko górnej krawiędzi po prawej znajduje się punkt z opisem „ujście”

Paatsjoki (norw. Pasvikelva, ros. Паз lub Патсойоки, płn.-lap. Báhčeveaijohka, skolt Paaččjokk) – rzeka w północnej Finlandii (Laponia), Norwegii (Finnmark) i Rosji (obwód murmański). Długość 145 km (2 km w Finlandii, 28 km w Rosji, 112 km – granica rosyjsko-norweska, 3 km w Norwegii), powierzchnia zlewni 18 404 km².

Paatsjoki wypływa z jeziora Inari w Finlandii i płynie na północ do fiordu Varangerfjord koło Kirkenes, gdzie uchodzi do Morza Barentsa. Od 1947 stanowi granicę norwesko-rosyjską. Na rzece działa siedem elektrowni wodnych. Bogate łowiska łososia.

Elektrownie wodne

Na rzece znajduje się 7 elektrowni wodnych, w tym 3 na terenie Rosji i 4 na granicy rosyjsko-norweskiej. 5 spośród tych elektrowni należy do Rosji, 2 do Norwegii. Są to (od jeziora Inari w stronę ujścia)[1]:

  • Kaitakoski (Rosja)
  • Jäniskoski (Rosja)
  • Rajakoski (Rosja)
  • Hevoskoski (Rosja)
  • Skogfoss (Norwegia)
  • Melkefoss (Norwegia)
  • Boris Gleb (Rosja)

Elektrownia Jäniskoski została wybudowana w latach 1938–42 na terenach należących wówczas do Finlandii. Jest to najstarsza z elektrowni na rzece[2]. Obszar wokół elektrowni został przekazany Związkowi Radzieckiemu na mocy umowy z 1947 roku[3].

Przypisy

  1. ↑ Lapin ELY-keskus, Threats to the Environment [online], Pasvik Monitoring [dostęp 2024-03-08] (ang.).
  2. ↑ Hydro power | The water without borders [online], www.pasvikelva.no [dostęp 2024-03-08].
  3. ↑ International Boundary Study No. 74: Finland – U.S.S.R. Boundary, The Geographer, Office of the Geographer, Bureau of Intelligence and Research, 1 lutego 1967, s. 10 [dostęp 2024-03-07] (ang.).

Zobacz też

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.