Państwo-gospodarz (ang. host nation, lub HN) – państwo przyjmujące obce wojska w ramach programu HNS, prowadzonego przez NATO.

Wsparcie przez państwo-gospodarza HNS

Host Nation Support oznacza cywilną i wojskową pomoc, świadczoną w okresie pokoju, kryzysu i wojny przez państwo-gospodarza dla sił sojuszniczych i organizacji NATO, które są rozmieszczone na jego terytorium, lub przemieszczają się przez nie. Podstawą takiej pomocy są zapisy wynikające z bilateralnych i wielostronnych porozumień pomiędzy NATO a państwem-gospodarzem[1].

Państwo wysyłające (SN) zajmuje się przerzutem wojsk, jego zaopatrzeniem oraz zasilaniem. Państwo przyjmujące (HN) bierze na siebie odpowiedzialność za transport, kontrolę ruchu, obsługę i serwis, magazynowanie, oraz dostarczenie wody, paliwa i żywności. Ponadto, państwo przyjmujące wyznacza, zależnie od potrzeb, miejsce składowania lub stacjonowania, lub obszar odpowiedzialności dla obcych wojsk.

Usługi realizowane w ramach wsparcia

W ramach wsparcia przez państwo-gospodarza wojska mogą korzystać z:

  • lotniczych i morskich portów wyładowania i załadowania
  • usług w portach lotniczych i morskich (urządzenia portowe, obsługa, place, magazyny, ochrona, naprawy ekspresowe, remont uszkodzonych lotnisk)
  • dostaw amunicji, a także: udostępnianie magazynów amunicyjnych, transportu do przewozu amunicji, obsługiwanie materiałów wybuchowych
  • cywilnej siły roboczej (zespoły pracowników wykwalifikowanych i niewykwalifikowanych)
  • łączności (środki łączności, personel)
  • usług budowlanych (montaż konstrukcji, odbudowa obiektów, w tym i infrastruktury transportowej, budowa mostów)
  • usług pomocniczych (zakwaterowanie, administracja, magazynowanie)
  • dostaw paliw płynnych, a także: składów paliwowych, rurociągów paliwowych, usług laboratoryjnych
  • remontu uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w tym także ewakuacji ratownictwa technicznego
  • pomocy medycznej (szpitale, ewakuacja medyczna, pomoc w nagłych wypadkach)
  • usług prasowych oraz zabezpieczenia przyjmowania delegacji (baza hotelowa i gastronomiczna, transport, przewodnicy, łączność)
  • usług na rzecz jeńców i osób internowanych
  • zapewnienia bezpieczeństwa w obszarze tyłowym (wydzielenie personelu do ochrony)
  • rejonów do ześrodkowania wojsk oraz wsparcia w tym zakresie (magazynowanie zapasów, pomoc w rozliczeniach finansowych za świadczone usługi)
  • zaopatrzenia i usług gospodarczo-bytowych (dostawy żywności, wody, zakwaterowanie, łaźnie, pralnie, odpoczynek, rekreacja i rehabilitacja, ochrona osobista)

Podstawy prawne

Podstawą prawną w prawie międzynarodowym jest artykuł piąty Traktatu Waszyngtońskiego, przyjętego 4 kwietnia 1949 roku w Waszyngtonie, który mówi, iż strony zgadzają się, że zbrojna napaść na jedną z nich w Europie lub Ameryce Północnej będzie uznana za napaść przeciwko nim wszystkim i dlatego zgadzają się, że jeżeli taka zbrojna napaść nastąpi, to każda z nich, w ramach wykonywania prawa do indywidualnej lub zbiorowej samoobrony, uznanego na mocy artykułu 51 karty Narodów Zjednoczonych, udzieli pomocy stronie lub stronom napadniętym, podejmując niezwłocznie samodzielne, jak i w porozumieniu z innymi stronami działania, jakie uzna za konieczne, łącznie z użyciem siły zbrojnej, w celu przywrócenia i utrzymania bezpieczeństwa regionu północnoatlantyckiego.

Podstawą prawną w prawie polskim jest Ustawa z 17 grudnia 1998 o zasadach użycia lub pobytu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej poza granicami państwa (Dz.U. z 2021 r. poz. 396) oraz Ustawa z 23 września 1999 r. o zasadach pobytu wojsk obcych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz zasadach ich przemieszczania się przez to terytorium (Dz.U. z 2023 r. poz. 807).

Jeżeli okres pobytu obcych wojsk na terenie Polski nie przekracza 3 miesięcy, stosowną decyzję wydaje Minister Obrony Narodowej. Jeżeli okres ten jest dłuższy, decyzję wydaje Rada Ministrów.

Na mocy porozumień międzynarodowych (Umowa sporządzona w Londynie 19 czerwca 1951 Dz.U. z 2000 r. nr 21, poz. 257, Protokół sporządzony w Paryżu 28 sierpnia 1952 Dz.U. z 2000 r. nr 64, poz. 746), wojska sojusznicze, korzystające z gościny państwa-gospodarza, nie podlegają obowiązkowi paszportowemu. Nie podlegają również przepisom dotyczących rejestracji cudzoziemców, ale też nie uzyskują prawa do stałego pobytu na terenie tego państwa. Wymagane dokumenty to dowód tożsamości, wydany w kraju pochodzenia, oraz indywidualny lub zbiorowy rozkaz wyjazdu. Obce wojska podlegają kontroli Polskiej Straży Granicznej przy przekraczaniu granicy.

Zobacz też

Przypisy

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.