Pałac Pod Karczochem
Symbol zabytku nr rej. 604 z 1.07.1965
Ilustracja
Pałac Pod Karczochem
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

Aleje Ujazdowskie 14

Styl architektoniczny

neogotyk, eklektyzm

Architekt

Szymon Bogumił Zug, Antonio Corazzi, Leandro Marconi

Kondygnacje

2

Rozpoczęcie budowy

1786

Ukończenie budowy

1800

Ważniejsze przebudowy

1845–1846, 1884–1886

Pierwszy właściciel

Szymon Bogumił Zug

Kolejni właściciele

Jan Kanty Sokołowski (od 1844)
M. Pawluć (od 1855)
Tekla Zbijewska (od 1863)
Jan Bagniewski (od 1879)
Ludwik Jaroszyński (od 1882)
Henryk Marconi (od 1884)
Stanisław Komorowski (do 2010)

Obecny właściciel

rodzina Stanisława Komorowskiego (od 2010)

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Pod Karczochem”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Pod Karczochem”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się ikonka pałacu z opisem „Pałac Pod Karczochem”
Ziemia52°13′32,74″N 21°01′26,64″E/52,225761 21,024067

Pałac Pod Karczochem, również pałac Marconich[1] – pałacyk znajdujący się w Warszawie w Alejach Ujazdowskich 14.

Historia

Budynek został wzniesiony w latach 1845–1846 według projektu Antonia Corazziego w stylu neogotyckim.

Na miejscu pałacu znajdował się wcześniej pawilon ogrodowy z końca XVIII wieku, którego właścicielem był Szymon Bogumił Zug. Nazwa budynku pochodzi od kształtu ozdoby dachu[1]. Był on nakryty kopułą zwieńczoną karczochem. Jego pozostałości zostały częściowo wkomponowane w bryłę pałacu zaprojektowanego przez Corazziego.

Pierwszym właścicielem był radca dworu Jan Kanty Sokołowski. W latach 1884–1886 pałacyk został rozbudowany przez Leandra Marconiego dla syna Henryka.

W latach okupacji niemieckiej budynek zajmowała placówka NSDAP (1941–1945). Bezpośrednio po niej użytkownikiem pałacu była Polska Partia Robotnicza (1945–1946), następnie Towarzystwo Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (1946–1947), ambasada Korei Północnej (1947–1984). Od chwili przemian ustrojowych pozostaje własnością rodziny Stanisława Komorowskiego. W latach 1992–2002 mieścił Przedstawicielstwo Unii Europejskiej; od 2006 jest siedzibą ambasady Litwy.

Przypisy

  1. 1 2 Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 208. ISBN 978-83-62189-08-3.

Bibliografia

  • Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2005, s. 76. ISBN 83-908950-8-0.
  • Jurgis Akromas (i inni autorzy, pr. zespołowa): Historia przedstawicielstwa dyplomatycznego Litwy w Polsce, Wydawnictwo DiG, Warszawa 2009, 136 s., ISBN 978-83-7181-606-2.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.