PSE-36 – rozszerzenie umożliwiające procesorom x86 zwiększenie adresacji pamięci z 32 do 36 bitów. Rozwiązanie to jest alternatywą dla Physical Address Extension (PAE). Wykorzystuje tryb Page Size Extension (PSE) do mapowania 4-megabajtowych stron na 64-gigabajtową fizyczną przestrzeń adresową.
PSE-36 zostało wprowadzone wraz z architekturą Pentium II Xeon i było początkowo reklamowane jako część Intel ESMA (ang. Intel Extended Server Memory Architecture)[1]. Okres korzystania z tej techniki był dość krótki i praktycznie obejmował wyłącznie Windows NT 4.0 Enterprise Edition, gdzie głównie była ona używana do tworzenia i zarządzania Ramdyskiem[2]. Windows 2000 Server nie wspierał już PSE-36 ze względu na jego małą wydajność w porównaniu do alternatywnego rozwiązania jakim było PAE, natomiast ono zostało wprowadzone w wersjach Datacenter Server i Advanced Server. W systemach Linux rozszerzenie PSE-36 nie było nigdy wykorzystywane[3].
Mimo że główną zaletą PSE-36, w przeciwieństwie do PAE, był wymóg tylko niewielkiej przeróbki wewnętrznych elementów systemu operacyjnego, to trudności jakie Microsoft i IBM mieli z optymalizacją sterownika PSE-36 doprowadziły po ponad roku prac do porzucenia tego rozwiązania. Okazało się bowiem, że w wielu przypadkach system z 8 GB pamięci RAM i pracujący w trybie PSE-36 był wolniejszy od systemu pracującego w standardowym trybie z jedynie 4 GB RAM-u[4].
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Netinfinity Performance Tuning with Windows NT 4.0. Redbooks.ibm.com. s. 51–52. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ Operating Systems and PAE Support. Msdn.microsoft.com, 2006-07-14. [dostęp 2019-04-15].
- ↑ Daniel P. Bovet, Marco Cesati: Understanding the Linux Kernel. "O'Reilly Media, Inc.", 17 November 2005, s. 52. ISBN 978-0-596-55491-0.
- ↑ Tuning IBM xSeries Servers for Performance, wyd. 3rd, IBM SG24-5287-02, czerwiec 2002, s. 97 [zarchiwizowane z adresu 2014-03-03].