Północna grań Siwego Zwornika – długa, boczna grań w Tatrach. Odgałęzia się od Siwego Zwornika (1965 m) znajdującego się w grani głównej Tatr w północnym kierunku i opada do Rowu Kościeliskiego. Grań ta znajduje się całkowicie na obszarze polskich Tatr Zachodnich i oddziela od siebie dwie doliny walne: Kościeliską (po wschodniej stronie grani) i Chochołowską (po zachodniej stronie). W środkowej części (na Kominiarskim Wierchu) rozgałęzia się na dwie odnogi, pomiędzy którymi znajduje się Dolina Lejowa. Oprócz tego tworzy kilka bocznych grani i grzęd, pomiędzy którymi znajduje się kilka bocznych odgałęzień Doliny Kościeliskiej (Dolinka Iwanowska, żleb Żeleźniak, Dolina Smytnia, Zastolański Żleb, Wściekły Żleb) i Chochołowskiej (Dolina Iwaniacka, Dolina Dudowa, Wielka Sucha Dolina i Mała Sucha Dolina)[1].
W północnej grani Siwego Zwornika kolejno (od południa na północ) wyróżnia się następujące grzbiety, szczyty i przełęcze[1]:
- Siwe Turnie,
- Siwa Przełęcz (1812 m),
- Ornak:
- Kotłowa Czuba (1840 m),
- Kotłowe Siodło,
- Zadni Ornak (1867 m),
- Ornaczańska Przełęcz,
- Ornak (1854 m),
- Wyżnia Ornaczańska Przełęcz,
- Suchy Wierch Ornaczański (1824 m),
- Iwaniacka Przełęcz (1459 m),
- Kominiarski Wierch (1829 m). Zwornik dla kilku grzbietów:
- Smytniańska Grań,
- Raptawicka Grań,
- grań północno-zachodnia:
- Przełęcz ku Stawku (1382 m),
- Suchy Wierch (1429 m),
- Przysłop Kominiarski (1128 m),
- Kościeliskie Kopki:
- Zadnia Kopka (1333 m),
- Pośrednia Kopka (1305 m),
- Przednia Kopka (1113 m),
- grań północno-wschodnia:
- Kufa,
- Przełączka pod Kufą,
- Wierch Świerkule,
- Wyżnie Dudowe Siodło,
- Wielki Opalony Wierch (1485 m),
- Niżnie Dudowe Siodło,
- Mały Opalony Wierch (1445 m),
- Kominiarska Przełęcz (1307 m),
- Wierch Spalenisko (1324 m),
- Huciańskie Siodło,
- Wierch Kuca (1305 m),
- Lejowe Siodło (1245 m),
- Zadnia Rosocha (1271 m),
- Rosochowate Siodło,
- Skrajna Rosocha,
- Cisowa Turnia.
Górna część północnej grani Siwego Zwornika (po Iwaniacką Przełęcz) zbudowana jest ze skał krystalicznych, dolna (od Kominiarskiego Wierchu) z osadowych, głównie węglanowych (wapienie i dolomity)[2].
Przypisy
- 1 2 Tatry polskie. Mapa turystyczna 1:20 000, Piwniczna: Agencja Wyd. „WiT” s.c., 2006, ISBN 83-89580-00-4 .
- ↑ Władysław Szafer, Tatrzański Park Narodowy, Zakład Ochrony Przyrody PAN, 1962 .