Półgrosz Władysława II Jagiełły
Półgrosz Kazimierza Jagiellończyka
Półgrosz Jana Olbrachta
Półgrosz Aleksandra Jagiellończyka
Półgrosz Zygmunta Starego (1510)
Półgrosz litewski (1548)
Półgrosz stanisławowski (1786)

Półgrosz – srebrna moneta bita w Polsce, na Litwie i na Śląsku od XIV do XVI w. (równa ½ grosza), wprowadzona przez Władysława Jagiełłę w wyniku cyklu reform z lat 1393–1398[1].

Początki półgrosza związane są z wenecką monetą mezzanino powstałą w pierwszej połowie XIV w. do handlu z Zachodem. Wymyślono ją tak, aby przez odpowiednią wielkość, nie mogła być zagrożona obrzynaniem[2].

Na ziemiach polskich duża popularność kwartnika śląskiego świadczyła o istotnym zapotrzebowaniu na ten gatunek pieniądza, który przypadkowo był bardzo bliski metrologicznie połowie grosza[1].

Zaskakująca kariera półgrosza na ziemiach polskich doprowadziła do tego, że od reformy Władysława II Jagiełły, do wielkiej reformy Zygmunta I Starego, półgrosz stanowił podstawę systemu monetarnego, pełniąc funkcję jednostki „grubej”[3]. Chociaż nazwę półgrosza używa się czasami nieprawidłowo w odniesieniu do kwartników Kazimierza III Wielkiego, to pierwszą w dziejach polskich emisję przeprowadzono w okresie panowania Władysława II Jagiełły – pojawiły się wtedy półgrosze[3]:

  • kwartniki duże koronne w 1394 r. oraz
  • kwartniki ruskie w 1404 r.

Następnych emisji półgroszy dokonywano za czasów[3]:

W 1526 r. w wyniku reformy monetarnej Zygmunt I Stary oparł obrót pieniądza na groszu, walcząc w ten sposób przede wszystkim z napływającym na terytorium swojego państwa półgroszem świdnickim oraz licznymi fałszerstwami. Po reformie półgrosz miał masę 1,03 grama srebra próby 375[3].

Od tego momentu półgrosze pojawiały się głównie na Litwie, gdzie nadal stanowiły podstawowy gatunek monety. Ostatnia duża emisja miała miejsce za Zygmunta II Augusta (1,25 grama srebra próby 375)[3].

Za Stefana Batorego produkcję uruchamiano tylko sporadycznie (0,95 grama srebra próby 359). W tym czasie nastąpiła deprecjacja półgrosza pod względem wartości do rzędu drobnych. Po 1580 r. zrezygnowano z emisji półgroszy na rzecz szeląga[3].

Po blisko 200 latach przerwy półgrosz powrócił w czasie reformy monetarnej z 1766 r., w początkowym okresie panowania Stanisława Augusta Poniatowskiego – w postaci miedzianej o masie 1,95 grama – pełniąc wyłącznie funkcje zdawkowe[3].

Ostatnią emisją półgrosza na ziemiach polskich, również w formie miedzianej, były zaborcze monety z lat 1796–1797 wybite przez Prusaków dla Prus Południowych, identyczne metrologicznie z emisjami z czasów stanisławowskich[3].

W 1810 r. Księstwo Warszawskie zaordynowało półgroszówki, ale do ich emisji ostatecznie nigdy nie doszło[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 Adam Dylewski, Od denara do złotego. Dzieje pieniądza w Polsce, Katarzyna Kucharczuk (red.), wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2012, s. 72–73, ISBN 978-83-7705-206-8.
  2. ↑ Adam Dylewski, Od denara do złotego. Dzieje pieniądza w Polsce, Katarzyna Kucharczuk (red.), wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2012, s. 72, ISBN 978-83-7705-206-8.
  3. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Adam Dylewski, Od denara do złotego. Dzieje pieniądza w Polsce, Katarzyna Kucharczuk (red.), wyd. pierwsze, Warszawa: Carta Blanca Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2012, s. 73, ISBN 978-83-7705-206-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.