Otocjon wielkouchy
Otocyon megalotis[1]
(Desmarest, 1822)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

drapieżne

Rodzina

psowate

Rodzaj

Otocyon
Müller, 1835[2]

Gatunek

otocjon wielkouchy

Podgatunki[6]
  • O. m. canascens Cabrera, 1910
  • O. m. megalotis (Desmarest, 1822)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[7]

Zasięg występowania
Mapa występowania

Otocjon wielkouchy[8], otocjon[uwaga 1] (Otocyon megalotis) – gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae), jedyny przedstawiciel rodzaju otocjon[8] (Otocyon).

Etymologia

  • Otocyon: gr. ους ous, ωτος ōtos „ucho”; κυων kuōn, κυνος kunos „pies”[9].
  • Agrodius: gr. αγριος agrios „dziki”; οδους odous, οδοντος odontos „ząb”[10].
  • megalotis: gr. μεγας megas, μεγαλη megalē „wielki”[11]; ους ous, ωτος ōtos „ucho”[12].

Opis

Osiąga długość ciała 46-66 cm, ogona 23-34 cm, wysokość w kłębie 30-40 cm[4]. Masa ciała 3-5,3 kg[4]. Ma charakterystyczną sylwetkę: tułów zbliżony do tułowia lisa, ale głowę zaokrągloną, z krótkim i szerokim pyskiem i olbrzymimi (do 12 cm długości) uszami - megalotis znaczy dosłownie "wielkouchy". Uszy umożliwiają otocjonom zarejestrowanie dźwięków tak delikatnych, jak ruch owadów znajdujących się pod ziemią. Przyłożywszy ucho do gruntu, potrafią dokładnie zlokalizować ofiarę, by następnie za pomocą długich (2 cm) pazurów wydobyć ją spod ziemi. Otocjony zamieszkują Afrykę; występują tam w dwóch izolowanych populacjach: od płd. Zambii po Angolę i RPA i od Somalii i płd. Sudanu po Tanzanię. Żyją w małych grupach rodzinnych. Na uwagę zasługuje również uzębienie otocjonów - mają od 46 do 50 drobnych zębów (najwięcej spośród wszystkich ssaków), którymi potrafią przeżuwać pokarm z prędkością 5 ugryzień na sekundę. Pożywienie otocjonów stanowią przede wszystkim termity i duże owady typu szarańczaków, ale także owoce, jaja oraz pisklęta ptaków. Zimą otocjony najbardziej aktywne są za dnia, natomiast latem - w nocy.

Uwagi

  1. ↑ Nazwa otocjon używana jest również w odniesieniu do rodzaju Otocyon.

Przypisy

  1. ↑ Otocyon megalotis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. ↑ S. Müller. Jahresbericht über die Fortschritte deranatomisch-physiologischen Wissenschaften im Jahre 1834. „Archiv für Anatomie, Physiologie und Wissenschaftliche Medicin”. Jahrgang 1835, s. 1, 1835. (ang.).
  3. ↑ Ch.E.H. Smith: (Synonym of Otocyon) Agriodus auritus = Canis megalotis. W: W Jardine: The naturalist’s library. Cz. 19: Mammalia, cz. 5. Edinburgh: W. H. Lizars, 1841, s. 258. (ang.).
  4. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 Howard O. Clark, Jr.. Otocyon megalotis. „Mammalian Species”. 766, s. 1-5, 2005. (ang.).
  5. ↑ Supplément. W: A.G. Desmarest: Mammalogie, ou, Description des espèces de mammifères. Cz. 2. Paris: Chez Mme. Veuve Agasse, imprimeur-libraire, 1820, s. 538. (fr.).
  6. ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Otocyon megalotis. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 24 października 2009]
  7. ↑ M. Hoffmann, Otocyon megalotis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.1 [dostęp 2015-07-12] (ang.).
  8. 1 2 W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 149. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  9. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 487.
  10. ↑ Palmer 1904 ↓, s. 84.
  11. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 133.
  12. ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 158.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.