Osvaldo Guidi
Imię i nazwisko

Osvaldo Oreste Guidi

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1964
Máximo Paz (Santa Fe), Argentyna

Data i miejsce śmierci

17 października 2011
Buenos Aires, Argentyna

Zawód

aktor, dramaturg, reżyser teatralny

Lata aktywności

1984–2011

Osvaldo Oreste Guidi[1] (ur. 10 marca 1964 w Máximo Paz, zm. 17 października 2011 w Buenos Aires) – argentyński aktor teatralny, telewizyjny i filmowy, dyrektor teatru dramatycznego[2]. Wystąpił w roli Bernarda Avelleyra w telenoweli Zbuntowany anioł, produkowanej w latach 1998–1999 przez argentyński kanał telewizyjny TeLeFe.

Życiorys

Wczesne lata

Urodził się w Máximo Paz w prowincji Santa Fe w Argentynie[3]. Już od dziecka interesował się aktorstwem. Gry aktorskiej uczył się u renomowanych aktorów i reżyserów, takich jak m.in. Agustín Alezzo, Lito Cruz, Augusto Fernández, Carlos Gandolfo czy Alberto Ure. Studiował także pedagogikę teatru u Raúla Serrana i Joy Morrisa[4].

Kariera

Był już cenionym aktorem teatralnym, zanim w 1984 trafił na ekran telewizyjny w telenoweli Canal 13 Dos vidas y un destino. Za rolę chorego na AIDS Sebastiána Aguirre w argentyńskiej telenoweli Canal 13 Celeste (1991)[5] u boku aktorki Andrei del Boca i Gustavo Bermúdeza, otrzymał w 1992 nagrodę APTRA Martin Fierro za najlepszą rolę drugoplanową[6]. Obierając statuetkę stwierdził, że był pierwszym aktorem, „który grał śmiertelnie chorą osobę w telewizji”. W 1992 po raz kolejny spotkał się z Andreą del Bocą w roli głównej na planie telenoweli Antonella. Potem pracował w teatrze jako nauczyciel, aktor, autor, a także reżyser.

W 1998 powrócił na mały ekran wcielając w rolę Bernarda Avelleyra w telenoweli Zbuntowany anioł z Natalią Oreiro i Facundo Araną.

Śmierć

17 października 2011 w wieku 47 lat Osvaldo Guidi popełnił samobójstwo[7]; powiesił się w swojej szkole teatralnej w Buenos Aires, gdzie również mieszkał[8]. Powodem decyzji o odebraniu sobie życia był brak otrzymania w ciągu ostatnich 12 lat żadnej roli na miarę jego możliwości i dotychczasowych sukcesów w Celeste i Zbuntowanym aniele, a także zapomnienie przed kamerami. Guidi nie mógł pogodzić się z faktem, że nie odnosi sukcesów w dziedzinie, której poświęcił życie[7][9].

W dniu śmierci napisał na swoim profilu na Facebooku słowa:

Wiem co to sukces, nagrody, ciemne strony nagród. Ja jedyny mogę cokolwiek dla siebie zrobić. (Viví el éxito, los premios, los castigos de los premios, yo soy el único que puede hacer algo por mí)

[10]

Filmografia

Filmy

  • 1979: Contragolpe
  • 1980: Canción de Buenos Aires
  • 1982: Plata dulce
  • 1998: Tango (Tango, no me dejes nunca)
  • 2000: Apariencias jako gej
  • 2000: Sin reserva
  • 2004: Peligrosa obsesión

Produkcje telewizyjne

  • 1987: Stellina (hiszp. Estrellita mia)
  • 1988: La bonita página
  • 1988: De carne somos
  • 1989: Rebelde
  • 1991: Manuela
  • 1991: Chiquilina mía
  • 1991: Celeste
  • 1992: Antonella
  • 1993: Zona de riesgo
  • 1993: Casi todo casi nada
  • 1994: Milagros[uwaga 1]
  • 1994: Con alma de tango
  • 1994: Más allá del horizonte
  • 1995: Poliladron
  • 1996: Chiquititas (nieemitowana w Polsce)
  • 1999: Zbuntowany anioł (hiszp. Muñeca brava)
  • 2000: Primicias
  • 2000: Amor latino
  • 2002: Infieles
  • 2003: Resistiré
  • 2003: Costumbres argentinas
  • 2004: La niñera
  • 2005: Hombres de honor
  • 2005: Casados con hijos
  • 2005: Amor mío
  • 2006: Chiquititas[uwaga 2]
  • 2006: Se dice amor

Teatr

Obsada aktorska

Reżyseria

  • Ibseniana[20]
  • Tango mortal[21]
  • Milonga de ángeles
  • Sexo necesidad maldita
  • Yepeto

Uwagi

  1. ↑ W Polsce w latach 2001–2002 była emitowana telenowela „Cud miłości” o oryginalnej nazwie „Milagros”. Jest to jednak zupełnie inny serial produkcji peruwiańskiej.
  2. ↑ Jest to spinn-off opery mydlanej o tym samym tytule z 1996 r. (również grał w niej Guidi), produkcji Cris Morena i Disney Channel.

Przypisy

  1. ↑ Personalidade: Osvaldo Guidi (Argentina). InterFilmes.com. [dostęp 2020-01-11]. (port.).
  2. ↑ Osvaldo Guidi. FamousFix. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-11)]. (ang.).
  3. ↑ Osvaldo Guidi. ČSFD.cz. [dostęp 2020-01-11]. (cz.).
  4. ↑ Osvaldo Guidi. Alternativa Teatral. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-20)]. (hiszp.).
  5. ↑ Se suicidó el actor Osvaldo Guidi. FM Riel. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-11)]. (hiszp.).
  6. ↑ Si è suicidato Osvaldo Guidi, star delle telenovelas. „Vanity Fair”. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-11)]. (wł.).
  7. 1 2 Se suicidó el actor Osvaldo Guidi. Exitoina. [dostęp 2018-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-17)]. (hiszp.).
  8. ↑ La verdad sobre el suicidio de Osvaldo Guidi. Exitoina. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-08-20)]. (hiszp.).
  9. ↑ Se suicidó Osvaldo Guidi en su escuela de teatro. Minutouno.com. [dostęp 2018-07-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-20)]. (hiszp.).
  10. ↑ Porqué se suicidó el actor Osvaldo Guidi. continental.com.ar. [dostęp 2020-01-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-11)]. (hiszp.).
  11. ↑ Fernando Vicente, El enfermo imaginario, wyd. Edición: 1, Barcelona: Editorial Bambú, 2010, ISBN 978-84-8343-103-0 [dostęp 2018-08-21].
  12. ↑ Agus_rey: Osvaldo Guidi se incorpora a „Feizbuk Stars”. NOTIREY, 2010-08-08. [dostęp 2018-08-20]. (hiszp.).
  13. ↑ Feizbuk Stars de José María Muscari en Alternativa Teatral. Alternativa Teatral. [dostęp 2018-08-21]. (hiszp.).
  14. ↑ Isaac Bashevis Singer, Escoria, Barcelona: RBA., 1994, ISBN 978-84-473-0093-8 [dostęp 2018-08-21].
  15. ↑ Lina Zutaute, A partes iguales / Equal parts, Pontevedra: Oqo Editora, 1 lipca 2012, ISBN 978-84-9871-390-9 [dostęp 2018-08-21] (hiszp.).
  16. ↑ Que siga la milonga [online], lanacion.com.ar [dostęp 2018-08-21] (hiszp.).
  17. ↑ s, Eteel Lawson, Cynthia B. Kerr, Cyrano de Bergerac, Reissue edition, Signet, 6 marca 2012, ISBN 978-0-451-53198-8 [dostęp 2018-08-21] (ang.).
  18. ↑ Ben Jonson, Volpone, wyd. Edición: edición, Madrid: Cátedra, 25 lutego 2002, ISBN 978-84-376-1955-2 [dostęp 2018-08-21].
  19. ↑ search results Moliere, Scapino, London: Nick Hern Books, 29 lipca 2005, ISBN 978-1-85459-888-2 [dostęp 2018-08-21] (ang.).
  20. ↑ Ibseniana de Osvaldo Guidi. Alternativa Teatral. [dostęp 2018-08-21]. (hiszp.).
  21. ↑ Osvaldo Guidi – Alternativa Teatral. Alternativa Teatral. [dostęp 2018-08-21]. (hiszp.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.