Ostap Steca
Остап Стеца
generał brygady
generał major
Data i miejsce urodzenia

18 lipca 1900
Komańcza

Data i miejsce śmierci

23 marca 1978
Moskwa

Przebieg służby
Lata służby

1916–1956

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Ukraińska Armia Halicka
Czerwona Ukraińska Armia Halicka
Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie
Armia Radziecka

Jednostki

Legion Ukraińskich Strzelców Siczowych
1 Warszawska Dywizja Piechoty
Oficerska Szkoła Piechoty nr 3
Sztab Generalny Wojska Polskiego
Akademia Sztabu Generalnego
Śląski Okręg Wojskowy

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska,
wojna polsko-bolszewicka,
II wojna światowa,
akcja „Wisła”

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy Złoty Krzyż Zasługi Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk Medal za Warszawę 1939–1945 Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru

Ostap Steca, ukr. Остап Стеца (ur. 18 lipca 1900 w Komańczy, zm. 23 marca 1978 w Moskwie) – ukraiński, radziecki oraz polski wojskowy łemkowskiego pochodzenia, generał major Armii Czerwonej oraz generał brygady ludowego Wojska Polskiego, członek Państwowej Komisji Bezpieczeństwa[1].

Życiorys

W czasie I wojny światowej wstąpił ochotniczo do oddziałów Ukraińskich Strzelców Siczowych. W 1916 dostał się do niewoli rosyjskiej. W latach 1918–1919 żołnierz Ukraińskiej Armii Halickiej, walczył przeciw Polsce w wojnie polsko-ukraińskiej. Później walczył w szeregach Czerwonej Ukraińskiej Armii Halickiej w wojnie polsko-bolszewickiej.

Od roku 1921 w Związku Radzieckim jako zawodowy oficer Armii Czerwonej. Pracował w szkolnictwie wojskowym. W roku 1944 oddelegowany przez władze ZSRR do Wojska Polskiego. Od 19 kwietnia 1944 do 20 kwietnia 1945 był szefem sztabu 1 Dywizji Piechoty. Po wojnie komendant Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 3 w Inowrocławiu.

Jako generał Wojska Polskiego do czasu rozpoczęcia akcji „Wisła” opracowywał m.in. raporty dotyczące stopnia zwalczania ukraińskiego podziemia w Polsce. Był współautorem większości dokumentów opracowanych przez Sztab Generalny WP w związku z akcją „Wisła”. Był współautorem koncepcji przesiedlenia z terenów Polski południowo-wschodniej Ukraińców i Łemków na Ziemie Odzyskane.

Następnie pełnił do 1948 roku funkcję szefa Oddziału III (operacyjnego) Sztabu Generalnego WP oraz był zastępcą komendanta Akademii Sztabu Generalnego WP ds. naukowych. Od 31 grudnia 1954 do 6 grudnia 1955 pełnił m.in. czasowo obowiązki dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego w czasie nieobecności generała dywizji Wsiewołoda Strażewskiego.

W roku 1956 wyjechał na stałe do ZSRR.

Jako generał major w stanie spoczynku był członkiem zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej[2].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Bohdan Urbankowski, Czerwona msza, czyli uśmiech Stalina, t. I, Warszawa 1998, s. 632.
  2. ↑ RIA Novosti.

Bibliografia

  • Eugeniusz Misiło, Akcja „Wisła” 1947. Dokumenty i materiały. Warszawa : Archiwum Ukraińskie, [Wyd. 2. uzupełnione] [2013]. ISBN 978-83-935429-0-1
  • Українські Січові Стрільці, Львів 1935.
  • Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. III: M-S, Toruń 2010.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.