Oscylacja lodowca – sezonowa zmiana pozycji czoła lodowca lub lądolodu, polegająca na jego naprzemiennej transgresji i regresji[1][2].

Spowodowana jest nakładaniem się zmiennych w czasie czynników takich jak sezonowe, a nawet dobowe różnice w ablacji oraz szybkości ruchu lodowca[1]. Nakładanie się tych czynników powoduje, że podczas wiosny i lata pomimo szybszego ruchu lodowców czynnikiem przeważającym są procesy zmniejszania masy (ablacja) i dochodzi do recesji, a jesienią i zimą pomimo zwolnienia ruchu, najistotniejszym czynnikiem jest brak ablacji i mamy do czynienia z transgresją, w wyniku której lodowiec swój maksymalny zasięg osiąga późną zimą lub wczesną wiosną[1].

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 Jacek Jania, Glacjologia, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1993, s. 258–259, ISBN 83-01-10639-5.
  2. ↑ Piotr Migoń i inni, Słownik encyklopedyczny – Geografia, Warszawa: Wydawnictwo Europa, 2002, s. 384, ISBN 83-85336-85-0.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.