| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
21 grudnia 1659 |
| Data i miejsce śmierci |
28 czerwca 1724 |
| Biskup Osimo | |
| Okres sprawowania |
1714–1724 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
27 marca 1694 |
| Sakra biskupia |
7 grudnia 1698 |
| Kreacja kardynalska |
17 maja 1706 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
7 grudnia 1698 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator |
Humbertus Guilielmus de Precipiano | ||||
| Współkonsekratorzy |
Guilielmus Bassery | ||||
| |||||
Orazio Filippo Spada (ur. 21 grudnia 1659 w Lukce, zm. 28 czerwca 1724 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 21 grudnia 1659 roku w Lukce[1]. Studiował w Collegio Romano, a następnie na La Sapienzy, gdzie uzyskał stopień doktora utroque iure[2]. Od 1693 roku był kanonikiem Bazyliki Matki Bożej Większej, a 27 marca 1694 przyjął święcenia kapłańskie[2]. Dwa lata później został internuncjuszem apostolskim w Niderlandach Południowych[2]. 15 września 1698 roku mianowano go arcybiskupem tytularnym Teb, a miesiąc później – nuncjuszem w Królestwie Niemieckim[1]. 7 grudnia przyjął sakrę, będąc jednocześnie asystentem Tronu Papieskiego[2]. Był papieskim reprezentantem negocjującym traktat w Rijswijk, który kończył wojnę dziewięcioletnią[2]. W 1702 roku został specjalnym przedstawicielem na dworze cesarskim, by renegocjować pokój, jednakże z powodu podejrzeń Leopolda Habsburga, że Stolica Piotrowa sprzyjała Królestwu Francji przy okazji wojny o sukcesję hiszpańską, Spada nie osiągnął celu[2]. W grudniu 1703 roku został nuncjuszem w Polsce, a rok później – arcybiskupem ad personam Lukki[1]. 17 maja 1706 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Onofrio[1]. W międzyczasie zrezygnował z nuncjatury w Polsce, a na początku 1714 roku został mianowany biskupem Osimo[1]. Zmarł z powodu apopleksji 28 czerwca 1724 roku w Rzymie[2].