Laccobiini
Houlbert, 1922
Okres istnienia: eocen–dziś
56/0
56/0
Ilustracja
Laccobius uhligi
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Infrarząd

kusakokształtne

Nadrodzina

kałużnice

Rodzina

kałużnicowate

Podrodzina

Hydrophilinae

Plemię

Laccobiini

Synonimy
  • Oocyclini Hansen, 1991
Paracymus amplus

Laccobiini – plemię chrząszczy z rodziny kałużnicowatych i podrodziny Hydrophilinae. Kosmopolityczne. Obejmuje około 500 opisanych gatunków.

Morfologia

Chrząszcze o słabo lub umiarkowanie wysklepionym ciele[1], z nielicznymi wyjątkami długości nieprzekraczającej 5 mm[2], z wierzchu ubarwione całkowicie czarno lub żółtawo z ciemnym, często miejscami metalicznym wzorem[1].

Głowa zaopatrzona jest w dobrze zesklerotyzowaną i w dużej części odsłoniętą wargę górną. Czułki buduje od siedmiu do dziewięciu członów[1][2]. Głaszczki szczękowe są krótkie, krótsze niż szerokość głowy, o wszystkich członach zakrzywionych do wewnątrz[2].

Przedplecze jest wyraźnie szersze niż dłuższe[1][3]. Tarczka jest dobrze widoczna[3], z tyłu zaostrzona. Pokrywy mogą mieć punkty rzędowe lub nie, ale zawsze pozbawione są rządków przytarczkowych[1]. Z wyjątkiem rodzajów Tormus i Afrotormus[2] podgięcia pokryw mają owłosioną część wewnętrzną oddzieloną od nagiej części zewnętrznej szeregiem małych, łukowatych wcisków[2][1]. Krawędzie pokryw zwykle są niepiłkowane, delikatnie piłkowane tylko u niektórych kaługowców, nigdy nie są piłkowane szeroko[2]. Przeciętnej długości przedpiersie jest pośrodku dachowato sklepione lub wyniesione w podłużne żeberko[1]. Szwy anapleuralne śródtułowia są wyraźnie wykształcone. Przód śródpiersia jest zwężony, a środek sklepiony w wyrostek lub wyniosłość. Odnóża mają golenie pozbawione włosków pływnych[1]. Stopy wszystkich par są pięcioczłonowe[2], a te przedniej pary u samców części gatunków są rozszerzone[1].

Na spodzie odwłoka widocznych jest pięć lub sześć sternitów, z których piąty ma niemal zawsze tylną krawędź całobrzegą[2][1], jedynie u niektórych przedstawicieli rodzaju Paracymus z wykrojeniem[2]. Z wyjątkiem niektórych przedstawicieli rodzaju Paracymus[2] pod pokrywami na trzecim laterosternicie obecne są elementy aparatu strydulacyjnego zorganizowane w listewki[2][1].

Ekologia i występowanie

Większość przedstawicieli plemienia to chrząszcze wodne, ląd wykorzystujące tylko w stadium poczwarki[2][1]. Dominują wśród nich gatunki zamieszkujące wody płynące, zwłaszcza związane z potokami i strumieniami. Mniej liczne są gatunki zamieszkujące wody stojące, głównie z rodzaju Paracymus. Istotną grupę stanowią gatunki higropetryczne, zasiedlające mokre skały – cztery rodzaje wyspecjalizowane są wręcz w tym habitacie, aczkolwiek ich przedstawiciele znajdywani są też w wysiękach, źródliskach i bliskich źródłom odcinkach strumieni. Wreszcie Tormus i Afrotormus to chrząszcze lądowe, bytujące w płatach mchu, wilgotnej ściółce i pod kamieniami[2].

Plemię kosmopolityczne[2][3][1]. W Polsce plemię reprezentuje 13 gatunków z rodzaju kaługowiec i jeden z rodzaju Paracymus[4] (zobacz: kałużnicowate Polski).

Taksonomia i ewolucja

Takson ten wprowadzony został w 1922 roku przez Constanta Vincenta Houlberta w obecnej randze[5][6]. We wprowadzonym w 1991 roku na podstawie wyników morfologicznej analizy filogenetycznej systemie Michaela Hansena plemię to pojawiło się pod nową nazwą Oocyclini jako obejmujące sześć rodzajów[7]. Na przełomie wieków XX i XXI opisano w jego obrębie trzy nowe rodzaje[8][9][10], a w 2010 jeden z rodzajów zsynonimizowano[11]. Rewizji systematyki kałużnicowatych dokonali w 2013 roku Andrew E.Z. Short i Martin Fikáček na podstawie obszernej analizy molekularnej. Do omawianego plemienia przenieśli jeszcze dwa rodzaje z plemienia Tormissini i jeden z Anacaenini[2].

Do plemienia należy około 500 opisanych gatunków[3][1], sklasyfikowanych w 11 rodzajach[3][2]:

  • Afrotormus Hansen, 1999
  • Arabhydrus Hebauer, 1997
  • Hydrophilomima Hansen & Schödl, 1997
  • Laccobius Erichson, 1837 – kaługowiec
  • Oocyclus Sharp, 1882
  • Ophthalmocyclus Komárek, 2003
  • Paracymus Thomson, 1867
  • Pelthydrus d'Orchymont, 1919
  • Scoliopsis d'Orchymont, 1919
  • Tormus Sharp, 1884
  • Tritonus Mulsant, 1844

W analizie Andrew E.Z. Shorta i Martina Fikáčka z 2013 roku monofiletyzm plemienia nie został potwierdzony[2][1]. Potwierdziły go jednak późniejsze, obejmujące szersze spektrum gatunków analizy filogenetyczne Emmanuela F.A. Toussainta, Martina Fikáčka i Andrew E.Z. Shorta z 2016 roku oraz Emmanuela F.A. Toussainta i Andrew E.Z. Shorta z 2018 roku[12][13][1]. W wynikach wszystkich trzech analiz plemię dzieli się na dwa wyraźne klady. Mniejszy, określany jako grupa Paracymus, obejmuje rodzaje Scoliopsis, Tritonus, Afrotormus, Tormus i Paracymus, natomiast większy, określany jako grupa Laccobius, obejmuje pozostałe rodzaje[2][12][13][1].

Przypisy

  1. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Martin Fikáček: 20. Hydrophilidae Leach, 1815. W: Adam Ślipiński, John F. Lawrence: Australian Beetles. Volume 2. Archostemata, Myxophaga, Adephaga, Polyphaga (part). CSIRO Publishing, 2019, s. 271-350. ISBN 978-0-643-09730-8.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 Andrew Edward Z. Short, Martin Fikáček. Molecular phylogeny, evolution and classification of the Hydrophilidae (Coleoptera). „Systematic Entomology”. 38 (4), s. 723-752, 2013. The Royal Entomological Society. DOI: 10.1111/syen.12024.
  3. 1 2 3 4 5 Miguel Archangelsky, Rolf Georg Beutel, Albrecht Komarek: 12.1 Hydrophilidae Latreille, 1802. W: Rolf G. Beutel, Richard A. B. Leschen: Arhtropoda: Insecta. Coleoptera, Beetles, Volume 1: Morphology and Systematics (Archostemata, Adephaga, Myxophaga, Polyphaga partim). 2nd edition. Berlin, Boston: Walter de Gruyter, 2016, s. 238-254, seria: Handbook of Zoology/Handbuch der Zoologie.
  4. ↑ podrodzina: Hydrophilinae Latreille, 1802. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2024-03-18].
  5. ↑ C. Houlbert, Les coléoptères d’Europe France et régions voisines. Anatomie générale; classification et tableaux génériques illustrés, [w:] D. Toulouse (red.), Encyclopédie Scientifique. Tome second, Paris: G. Doin, 1922, s. 154.
  6. ↑ Patrice Bouchard i inni, Family-group names in Coleoptera (Insecta), „ZooKeys”, 88, 2011, s. 1–972, DOI: 10.3897/zookeys.88.807.
  7. ↑ Michael Hansen, The Hydrophiloid Beetles. Phylogeny, Classification and a Revision of the Genera (Coleoptera, Hydrophiloidea). Biologiske Skrifter No. 40, „Insect Systematics & Evolution”, 3, 23, Copenhagen: The Royal Danish Academy of Sciences and Letters & Munksgaard, 1991, DOI: 10.1163/187631292X00164, ISSN 1876-312X.
  8. ↑ M. Hansen, S. Schödl. Description of Hydrophilomima gen. n. from Southeast Asia. (Coleoptera: Hydrophilidae). „Koleopterologische rundschau”. 67, s. 187–194, 1997.
  9. ↑ F. Hebauer. Annotated checklist of the Hydrophilidae and Helophoridae (Insecta: Coleoptera) of the Arabian Peninsula with a description of a new genus and species. „Fauna of Saudi Arabia”. 16, s. 255-276, 1997.
  10. ↑ A. Komarek. Description of Ophtalmocyclus gen. n. from South India (Coleoptera: Hydrophilidae). „Koleopterlogische Rundschau”. 73, s. 153–160, 2003.
  11. ↑ A.E.Z. Short, M. García. A review of the Oocyclus Sharp of Venezuela with description of twelve new species (Coleoptera: Hydrophilidae: Laccobiini). „Zootaxa”. 2635, s. 1–31, 2010.
  12. 1 2 Emmanuel F. A. Toussaint, Martin Fikáček, Andrew E. Z. Short. India–Madagascar vicariance explains cascade beetle biogeography. „Biological Journal of the Linnean Society”. 118 (4), s. 982-991, 2016. DOI: 10.1111/bij.12791.
  13. 1 2 Emmanuel F.A. Toussaint, Andrew E.Z. Short. Transoceanic Stepping–stones between Cretaceous waterfalls? The enigmatic biogeography of pantropical Oocyclus cascade beetles. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 127, s. 416-428, 2018. DOI: 10.1016/j.ympev.2018.04.023.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.