Ollanta Humala

Data i miejsce urodzenia	27 czerwca 1962 Lima
Prezydent Peru
Okres	od 28 lipca 2011 do 28 lipca 2016
Przynależność polityczna	Peruwiańska Partia Nacjonalistyczna
Poprzednik	Alan García Pérez
Następca	Pedro Pablo Kuczynski
Przewodniczący Peruwiańskiej Partii Nacjonalistycznej
Okres	od października 2005
Odznaczenia

Ollanta Moisés Humala Tasso (ur. 27 czerwca 1962 w Limie) – peruwiański polityk i były wojskowy, kandydat w wyborach prezydenckich w 2006 i w 2011, lider Peruwiańskiej Partii Nacjonalistycznej od 2005. W latach 2011–2016 prezydent Peru.

Młodość i kariera wojskowa

Ollanta Humala urodził się w 1962 w Limie jako drugie z siedmiorga dzieci. Jego ojciec Isaac Humala był autochtonem i prawnikiem. Matka Elena Tasso miała włoskie pochodzenie. Rodzice, oboje pochodzący z prowincji, poznali się w czasie studiów na Uniwersytecie Świętego Marka, a po ich zakończeniu pozostali w stolicy i założyli tam rodzinę^[1].

Humalla rozpoczynał naukę w japońsko-peruwiańskiej szkole La Union w Limie. W latach 1980–1984 kształcił się w stołecznej szkole wojskowej Escuela Militar de Chorrillos. W 1983 odbył pięciotygodniowe szkolenie w amerykańskiej szkole wojskowej Escuela de las Américas w Fort Gulick w Strefie Kanału Panamskiego. W 2002 przeszedł kurs z zakresu obrony narodowej w centrum Centro de Altos Estudios Militares w Limie. W tym samym roku ukończył magisterskie studia z dziedziny nauk politycznych na Pontificia Universidad Católica del Perú w Limie^[2].

Po ukończeniu szkoły wojskowej rozpoczął służbę w armii. W 1991 uzyskał awans do rangi kapitana, a pięć lat później do stopnia majora. W trakcie służby wojskowej uczestniczył w dwóch najważniejszych konfliktach peruwiańskich ostatnich lat. W 1992 był zaangażowany w działania wojskowe przeciw maoistowskiej organizacji partyzanckiej Świetlisty Szlak. W 1995 brał udział w działaniach w czasie wojny między Peru a Ekwadorem o tereny graniczne nad rzeką Cenepa^[1].

W 2000 został mianowany pułkownikiem oraz objął dowództwo jednostki artylerii w Locumbie na południu kraju. 29 października 2000, razem z bratem Antauro Humalą i grupą 60 osób, rozpoczął wojskowe powstanie przeciwko urzędującemu prezydentowi Alberto Fujimoriemu, oskarżanemu o autorytarne rządy i łamanie praw człowieka. Bezpośrednią przyczyną rebelii był powrót na stanowisko szefa tajnych służb Vladimira Montesinosa, oskarżanego o wręczanie łapówek opozycyjnym deputowanym. Wojskowy bunt przerodził się w ogólnokrajowe protesty antyrządowe i manifestacje, w wyniku których prezydent Fujimori opuścił w listopadzie kraj, udając się do Japonii i zrezygnował z władzy. Tymczasową głową państwa został wówczas Valentín Paniagua. Humala, w wyniku uchwalonej 22 grudnia 2000 przez Kongres Republiki Peru amnestii wobec powstańców, został zrehabilitowany i powrócił do służby wojskowej^[1][2].

Od stycznia do grudnia 2002 kierował dyrekcją generalną ds. mobilizacji w Ministerstwie Obrony. W styczniu 2003 objął stanowisko attaché wojskowego w Paryżu, a w lipcu 2003 attaché wojskowego przy ambasadzie w Seulu. Pod koniec 2004 przeszedł na wojskową emeryturę^[1][2].

W sierpniu 2006 został oskarżony o naruszenia praw człowieka, w tym stosowanie tortur i morderstwa, w trakcie służby wojskowej w czasie walk z bojownikami ze Świetlistego Szlaku. Zaprzeczył stawianym mu zarzutom^[3]. W grudniu 2006 wysunięto przeciwko niemu zarzuty planowania rebelii wojskowej przeciw prezydentowi Alejandrowi Toledo w styczniu 2005, na czele której stał jego brat Antauro^[4].

Kariera polityczna

W październiku 2005 Ollanta Humala założył Peruwiańską Partię Nacjonalistyczną (Partido Nacionalista Peruano, PNP). W 2006 wziął udział w wyborach prezydenckich z ramienia koalicji Unia na rzecz Peru^[1]. W czasie kampanii wyborczej zapowiadał rozpoczęcie "rewolucji" na rzecz biednych, wzrost kontroli państwa nad gospodarką oraz ograniczenie zagranicznych inwestycji. Postulował konieczność zmiany konstytucji, legalizacji upraw koki, podniesienia poziomu życia najuboższym i redystrybucji pośród nich dochodu narodowego. Sprzeciwiał się porozumieniu o wolnym handlu ze Stanami Zjednoczonymi. Przez swoich oponentów i część prasy określany był mianem populisty i nacjonalisty oraz przyrównywany był do prezydenta Wenezueli Hugo Cháveza, z którym utrzymywał bliskie stosunki^[5][6].

W pierwszej turze wyborów 9 kwietnia 2006 zajął pierwsze miejsce, uzyskując 30,7% głosów. Pokonał byłego prezydenta Alana Garcíę z Peruwiańskiej Partii Aprista (24,3% głosów) oraz Lourdes Flores (23,8% głosów)^[7]. Na kilka dni przed drugą tura wyborów prezydent Chávez publicznie poparł jego kandydaturę, a jego kontrkandydata określił mianem "nieodpowiedzialnego demagoga i złodzieja"^[8]. W drugiej turze wyborów 4 czerwca 2006 przegrał jednak z Garcią, zdobywając 47,4% głosów poparcia. Jego partia uzyskała natomiast najlepszy wynik w wyborach parlamentarnych, zdobywając 45 mandatów w 120-osobowym Kongresie^[9].

W 2011 stanął do wyborów po raz drugi. W kampanii wyborczej prezentował bardziej umiarkowaną postawę niż cztery lata wcześniej. Ostrzegał prezydenta Chaveza przed mieszaniem się w sprawy wewnętrzne Peru oraz porównywał się do byłego prezydenta Brazylii Luiza Inácio Lula da Silvy, prowadzącego umiarkowaną politykę lewicową. Dalej głosił potrzebę wzmocnienia roli państwa w gospodarce i redystrybucji dochodu narodowego pośród najbiedniejszych, lecz tym razem obiecywał "stopniową zmianę". W sondażach przedwyborczych posiadał ok. 10-punktową przewagę nad rywalami^[10][11].

W pierwszej turze wyborów 10 kwietnia 2011 zajął pierwsze miejsce z wynikiem 31,7% głosów poparcia. Pokonał Keiko Fujimori (23,6%), byłego premiera Pedra Pabla Kuczynskiego (18,5%) oraz byłego prezydenta Alejandra Toledo (15,6%)^[12][13]. W drugiej turze wyborów 5 czerwca 2011 pokonał Keiko Fujimori, zdobywając 51,55% głosów poparcia^[14].

Urząd szefa państwa objął 28 lipca 2011. W przemówieniu inauguracyjnym powtórzył zobowiązania z czasu kampanii wyborczej o redystrybucji dochodu narodowego pośród najbiedniejszych i wzrostu roli państwa w gospodarce, zapewniając jednak przy tym o utrzymaniu zasad wolnego rynku oraz dotychczasowej polityki handlowej. Zapowiedział wzrost płacy minimalnej oraz minimalnej emerytury dla osób powyżej 65 roku życia, a także wprowadzenie podatku dochodowego dla przedsiębiorstw w sektorze górniczym. Zobowiązał się do walki z wykluczeniem społecznym, w tym wzrostu wydatków na cele społeczne. Tego samego dnia zaprzysiężony został jego rząd, w którym stanowisko premiera objął Salomón Lerner Ghitis^[15].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona oficjalna Peruwiańskiej Partii Nacjonalistycznej. partidonacionalistaperuano.net. [dostęp 2011-05-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-06-10)]. (hiszp.).