Święty
Odylon z Cluny OSB
Odilon de Mercœur
opat
Ilustracja
"Pogrzeb św. Odylona" - fresk J.H. Rosena w
ormiańskiej katedrze we Lwowie.
Data i miejsce urodzenia

ok. 962
Mercoeur

Data i miejsce śmierci

1 stycznia 1049
Souvigny

Czczony przez

Kościół katolicki

Wspomnienie

1 stycznia lub 11 maja (benedyktyni)

Odylon z Cluny, fr. Odilon de Mercœur (ur. ok. 962 w Mercoeur w Owernii, zm. 1 stycznia 1049 w Souvigny) – francuski benedyktyn i przełożony opactwa w Cluny[1][uwaga 1], święty Kościoła katolickiego.

Przy współudziale bł. Ryszarda z Saint-Vanne doprowadził do ustanowienia Pokoju Bożego (łac. Pax et Treuga Dei).

W 998 zapoczątkował obchody Zaduszek[2], jako przeciwwagę dla pogańskich obrządków czczących zmarłych. Na dzień modłów za dusze zmarłych (stąd nazwa „Zaduszki”) wyznaczył pierwszy dzień po Wszystkich Świętych. Jest patronem dusz czyśćcowych[3].

Wspomnienie liturgiczne św. Odylona na świecie obchodzone jest 1 stycznia.

W Cluny wspomina się świętego 19 stycznia (dawniej 2 stycznia), w Szwajcarii 6 lutego[4], a w polskim Kościele i u benedyktynów w dniu 11 maja (razem ze świętymi: Odonem, Majolem, Hugonem i bł. Piotrem)[5].

W Katedrze ormiańskiej we Lwowie znajduje się fresk Pogrzeb św. Odylona pędzla J.H. Rosena[6].

Dzień Zaduszny

Według jednej opowieści, pewien pielgrzym podczas sztormu został wyrzucony na wyspę. Tam miał wizję dusz w czyśćcu znoszących oczyszczający ból płomieni jako karę za ich grzechy. Po powrocie do domu udał się do Odylona, aby zapytać, czy nie ma jednego dnia w roku, w kótrym w szczególny sposób możnaby modlić się za dusze zmarłych.[7]

Odylon ustanowił coroczne wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych, które członkowie jego wspólnoty obchodzili poprzez post, modlitwę i jałmużnę, w intencji ulżenia cierpiącym duszom w czyśćcu[8] Odylon zarządził, że osoby proszące o odprawienie mszy za zmarłych powinny także składać ofiarę pieniężną za ubogich, łącząc w ten sposób jałmużnę z postem i modlitwą za zmarłych.

Ustanowił Dzień Zaduszny (2 listopada) w Cluny i jego klasztorach (prawdopodobnie nie w 998, ale po roku 1030,[9] i wkrótce ten dzień został przyjęty w całym zachodnim kościele.

Cuda i anegdoty

Tradycja przypisywała mu wiele cudów, takich jak zwiększenie ilości jedzenia lub wina, ponowne napełnienie pustych butelek po winie, ryba, którą rozmnożył i nakarmił nią nadzwyczajnie dużą liczbę osób; chodził po wodzie i kazał swoim sługom iść za nim, co czynili bez wpadania. W końcu uzdrawiał chorych dotykiem i czynieniem znaku krzyża.[10]

Papież Benedykt VIII, który był bliskim przyjacielem opata, podobno jakiś czas po śmierci ukazał się Janowi, biskupowi Porto, wraz z dwoma jego przyjaciółmi. Papież twierdził, że pozostał w czyśćcu i poprosił o poinformowanie Odylona, ​​aby mógł się za niego modlić. Wiadomość została przekazana benedyktynowi, który następnie wezwał wszystkie domy w Clunie do ofiarowania modlitw, mszy i jałmużny za duszę zmarłego papieża. Niedługo potem podobno pojawiła się postać światła, za którą podążało wielu innych w białych szatach, którzy weszli do klasztoru i uklękli przed Odylonem; postać poinformowała go, że jest papieżem i że został uwolniony z czyśćca.

Śmierć

Wielokrotnie w swoim życiu odwiedzał Rzym. Podczas swojej ostatniej wizyty w czasie wyborów papieskich i koronacji cesarskiej, cały czas spędzał na modlitwach w różnych kościołach i dawaniu jałmużny ubogim. Żałował, że nie może umrzeć w Rzymie, ale potem rozpoczął swoją podróż powrotną do Cluny. W drodze powrotnej niedaleko Rzymu miał wypadek, w wyniku czego został poważnie ranny. Musiał zostać zabrany z powrotem do miasta, gdzie bardzo ubolewano nad Odylonem, iż odprawiono msze za jego powrót do zdrowia; w trakcie rekonwalescencji został ponadto odwiedzony przez papieża. Przebywał w mieście do Wielkanocy, a potem znowu wyjechał, by wrócić do Cluny. Mimo podeszłego wieku i słabości kontynuował post i ascetyczne życie. Postanowił odwiedzić wszystkie domy, które zostały zreformowane przez działalność klasztoru, ale kiedy odwiedził Klasztor w Souvigny, musiał się zatrzymać i tam pozostać. W Boże Narodzenie bardzo podupadł na zdrowiu, iż trzeba go było nosić po klasztorze. Zmarł, przebywając w kaplicy Św. Maryi; w chwili śmierci modlił się za dusze w czyśćcu[10].

Zmarł w nocy Nowego Roku 1049[11] w wieku osiemdziesięciu siedmiu lat. Po jego śmierci z jego grobu donoszono również o cudach, w tym o uzdrowieniach.

Pogrzeb

W noc pogrzebu Odylona zobaczył go mnich o imieniu Gregorinius. Ten mnich przebył długą drogę, aby przybyć na pogrzeb Odylona. Gdy mnich ujrzał ducha zmarłego opata, powiedział mu: „Jak ci się wiedzie, mistrzu?”, na co duch Odylona odpowiedział: „Dobrze, bracie, sam Chrystus raczył przyjść i spotkać Swojego sługę. W godzinie mojej śmierci wskazał mi postać zaciekłą i straszną, która stojąc w kącie, przeraziłaby mnie swą ogromną potwornością, gdyby Jego złośliwość nie została zniwelowana przez Jego obecność.”[10].

Zobacz też

Uwagi

  1. ↑ Jako datę śmierci przyjmowano wcześniej datę 31 grudnia 1048 (za Catholic Encyclopedia)

Przypisy

  1. ↑ Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 4: M-P. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 2000, s. 430/431. ISBN 83-7097-671-9.
  2. ↑ Polskie Zaduszki, dawniej i dziś – św. Odilon.
  3. ↑ Maria Simma, Moje przeżycia z duszami czyśćowymi, Promic, Warszawa 2015, s. 168.
  4. ↑ St. Odilo. Catholic Encyclopedia. [dostęp 2012-06-10]. (ang.).
  5. ↑ Święci Odon, Majol, Odylon i Hugon oraz błogosławiony Piotr, opaci kluniaccy. Internetowa Liturgia Godzin. [dostęp 2012-06-10].
  6. ↑ Kultura polska: Mozaiki Józefa Mehoffera i malowidła Jana Henryka Rosena w Katedrze Ormiańskiej we Lwowie (Jurij Smirnow (Lwów) grudzień 2006)
  7. ↑ /heiligen/01/01/01-01-1048-odilo-cluny.php "Odilo von Cluny", Heiligen.net
  8. ↑ Butler, Alban. “Saint Odilo, or Olon, Sixth Abbot of Cluni”. Lives of the Fathers, Martyrs, and Principal Saints, 1866
  9. ↑ Löffler, Klemens. "St. Odilo." The Catholic Encyclopedia Vol. 11. New York: Robert Appleton Company, 1911. 15 September 2016
  10. 1 2 3 Smith, Lucy Margaret. The Early History of the Monastery of Cluny. Oxford University Press, 1920.
  11. ↑ Monks of Ramsgate. “Odilo”. Book of Saints, 1921

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.