ORP S-7

ORP S-7
	Historia
Stocznia	J. Samuel White, Cowes
	Marynarka Wojenna
Wejście do służby	30 lipca 1944
Wycofanie ze służby	15 października 1945
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność	39 ts standardowa; 46,7 ts pełna
Długość	22,30 m
Szerokość	5,50 m
Zanurzenie	0,31 m dziób; 1,69 m rufa
	Napęd
	3 silniki Sterling Admiral o mocy po 1200 hp
Prędkość	39,9 węzła (na próbach)
	Uzbrojenie
	1 działko kal. 57 mm; 2 działka kal. 20 mm; 4 km-y kal. 7,7 mm; 2 wyrzutnie torped kal. 457 mm; bomby głębinowe
Załoga	17 osób

ORP S-7 (oznaczenie brytyjskie MTB 426) − polski ścigacz torpedowo-artyleryjski z okresu II wojny światowej, jeden z sześciu bliźniaczych okrętów zbudowanych w stoczni J. Samuel White w Cowes i przejętych przez Polską Marynarkę Wojenną w drugiej połowie 1944 roku.

Historia

W 1943 roku stocznia J. Samuel White w Cowes wyprodukowała serię sześciu ścigaczy silnie uzbrojonych ścigaczy torpedowo-artyleryjskich, których konstrukcja oparta była na zmodyfikowanym projekcie Vosper 1943. Wszystkie zostały przekazane w dzierżawę Polskiej Marynarce Wojennej i oznaczone polskimi numerami S-5 do S-10 (równolegle używano brytyjskich oznaczeń MTB 424 do 429). Pierwszy z nich, S-5, został oficjalnie przejęty przez polską załogę 3 maja 1944. 30 lipca podniesiono biało-czerwoną banderę na S-7.

W połowie 1944 roku działania w wojnie przybrzeżnej, toczonej na kanale La Manche, powoli wygasały. Wraz z wycofywaniem się Niemców z portów francuskiego wybrzeża malała liczba potencjalnych celów, zmniejszała się również aktywność Schnellbootów. We wrześniu S-7 po zakończeniu szkolenia załogi został przydzielony do 8. Flotylli MTB w Dover. Na pierwszy patrol wyszedł 18 września.

Pod koniec 1944 roku podjęto decyzję o zdemontowaniu ze wszystkich sześciu polskich ścigaczy wyrzutni torped, dla odciążenia konstrukcji. S-7 przeszedł do Cowes 29 grudnia i pozostawał tam do kwietnia 1945 roku. Później nie uczestniczył już w działaniach bojowych, jego załoga brała udział w przejmowaniu poddających się w maju U-Bootów. 15 października 1945 roku został formalnie zwrócony Brytyjczykom.

Opis konstrukcji

Polskie ścigacze torpedowo-artyleryjskie były okrętami o długości całkowitej 22,3 m i szerokości 5,5 m. Ich napęd stanowiły trzy silniki Sterling Admiral o mocy po 1200 shp każdy. Prędkość maksymalna na próbach wynosiła 40 węzłów.

Podstawowe uzbrojenie artyleryjskie ścigaczy stanowiło automatyczne działko 6-funtowe QF Mk IIA kal. 57 mm, z systemem automatycznego ładowania pocisków, o szybkostrzelności teoretycznej 40 strzałów na minutę. Uzupełniały je zdwojone działko Oerlikon kal. 20 mm i cztery lekkie karabiny maszynowe Lewis kal. 7,7 mm na dwóch podwójnych podstawach. Na śródokręciu zainstalowane były dwie wyrzutnie torpedowe kal. 457 mm.

Ciężkie silniki i uzbrojenie (działko 6-funtowe z podstawą ważyło 1,72 tony) powodowały odkształcenia konstrukcji kadłuba, co było przyczyną częstych awarii okrętów. W związku z tym na przełomie 1944 i 1945 roku podjęto decyzję o zdemontowaniu wyrzutni torpedowych. Poważniejsze prace nad wzmocnieniem konstrukcji zostały jednak zarzucone w związku z zakończeniem działań wojennych.

Bibliografia

Zdzisław Kryger: Polskie związki z Cowes. "Przegląd Morski" nr 2/2010. ISSN 1897-8436
Marek Twardowski: Polskie ścigacze w II wojnie światowej. "Morza, Statki i Okręty" nr 3/1998. ISSN 1426-529X.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.

Krążowniki	ORP „Dragon” ORP „Conrad”
Niszczyciele	ORP „Burza” ORP „Grom” ORP „Błyskawica” ORP „Garland” OF „Ouragan” (f) ORP „Piorun” ORP „Krakowiak” ORP „Kujawiak” ORP „Ślązak” ORP „Orkan”
Okręty podwodne	ORP „Wilk” ORP „Orzeł” ORP „Sokół” ORP „Jastrząb” ORP „Dzik”
Patrolowce	OF „Médoc” (f) „Pomerol” (f)
Ścigacze o.p.	OF CH 11 (f) OF CH 15 (f)
Ścigacze artyleryjskie	ORP S-1 ORP S-2 ORP S-3
Ścigacze torpedowe	ORP S-4 ORP S-5 ORP S-6 ORP S-7 ORP S-8 ORP S-9 ORP S-10
Pozostałe okręty	ORP „Gdynia” ORP „Wilia” ORP „Iskra”