Nosicielka wody
La aguadora
Ilustracja
Autor

Francisco Goya

Data powstania

1802–1812

Medium

olej na płótnie

Wymiary

69 × 50,5 cm

Miejsce przechowywania
Miejscowość

Budapeszt

Lokalizacja

Muzeum Sztuk Pięknych

Nosicielka wody[1] lub Dziewczyna z dzbanem[2][3][4] (hiszp. La aguadora) – obraz hiszpańskiego malarza Francisca Goi. Należy do zbiorów Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie[5].

Okoliczności powstania

Po młodzieńczym okresie, w którym Goya malował obrazy w duchu rokoka oraz projekty gobelinów dla królewskiego dworu, tematyka jego prac coraz częściej zaczęła dotykać codziennych wydarzeń. Bohaterami jego prac były postacie z ludu, a ich wymowa coraz bardziej wiązała się z walką o wolność i prawa[2]. Pod wpływem wojny wyzwoleńczej toczonej przeciwko Napoleonowi, w twórczości Goi pojawili się pierwsi proletariusze, przedstawieni w sposób daleki od sielskiej atmosfery. Przykładem tej tematyki są płótna: List, Szlifierz, Kuźnia oraz Dziewczyna z dzbanem[6].

Opis obrazu

Obraz przedstawia prostą dziewczynę, mieszkankę Saragossy[1]. Ma na sobie zniszczoną, brązową spódnicę, a jej ramiona okrywa biały szal. Wokół talii owinięta jest pasem żółtego płótna pomagającym w noszeniu ciężkich dzbanów z wodą. W lewej ręce trzyma koszyk z cynowymi kubkami. Dziewczyna nie sprawia wrażenia pięknej, lecz silnej, pewnie stoi na szeroko rozstawionych nogach spoglądając na widza nieco z góry. Emanuje od niej energia i młodość[3], ponadto wydaje się dumna ze swojej pracy[7].

Postać została namalowana w prosty, surowy sposób przy użyciu szybkich pociągnięć pędzla i grubo nałożonej farby[3]. Ostre słoneczne światło podkreśla żywe kolory, miejscami prześwituje czerwony podkład[1].

Proweniencja

Obraz został wymieniony w spisie dobytku Goi sporządzonym w 1812 roku po śmierci jego żony. Następnie znajdował się w kolekcji księcia Aloysa von Kaunitz-Rietberga z Wiednia, który prawdopodobnie kupił go od malarza, kiedy był ambasadorem w Madrycie w latach 1815–1817. W 1820 kolekcja księcia została zlicytowana, a wraz z nią Nosicielka wody i Szlifierz. Oba obrazy trafiły do kolekcji Esterházych, a w 1871 roku do Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie[8].

Przypisy

  1. 1 2 3 Francisco Goya. Poznań: Oxford Educational, 2006, seria: Wielka kolekcja sławnych malarzy. ISBN 83-7425-497-1.
  2. 1 2 Kazimierz Zawanowski: Francisco Goya y Lucientes. Warszawa: Arkady (W kręgu sztuki), 1975, s. 42.
  3. 1 2 3 Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: W.A.B., 2006, s. 272–273. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
  4. ↑ Alfonso E. Pérez Sánchez: Goya. Warszawa: Oficyna Imbir, 2009, s. 154. ISBN 978-83-60334-71-3.
  5. ↑ Klára Garaš: Malarstwo w Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie. Warszawa: Wydawnictwo „Arkady”, 1975, s. 130–131.
  6. ↑ Clara Janés: Goya. Madryt: SARPE, 1983, s. 93, seria: Los genios de la pintura española. ISBN 84-7700-100-6.
  7. ↑ Goya. María Jesús Díaz (red.). Madryt: Susaeta Ediciones, 2010, s. 191. ISBN 978-84-9928-021-9.
  8. ↑ Goya en tiempos de guerra. Manuela Mena (red.). Madrid: Museo del Prado, 2008, s. 256, 466. ISBN 978-84-95241-55-9.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.