Nikołaj Siniegubow
Николай Иванович Синегубов
Ilustracja
Nikołaj Siniegubow (1941)
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1896
Debalcewo

Data i miejsce śmierci

12 grudnia 1971
obwód moskiewski

Przebieg służby
Lata służby

1915–1945

Formacja

Armia Imperium Rosyjskiego
NKWD

Główne wojny i bitwy

zbrodnia katyńska

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Pracy Socjalistycznej
Order Lenina Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Kutuzowa I klasy (ZSRR) Order Czerwonej Gwiazdy Order „Znak Honoru” Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal „W upamiętnieniu 800-lecia Moskwy”
(pozbawiony wszystkich odznaczeń)

Nikołaj Iwanowicz Siniegubow (ros. Николай Иванович Синегубов, ur. 30 grudnia 1895?/11 stycznia 1896 w Debalcewie, zm. 12 grudnia 1971 w obwodzie moskiewskim[1]) – funkcjonariusz radzieckich służb specjalnych (Czeka, OGPU i NKWD), następnie urzędnik państwowy, od 1942 zastępca ludowego komisarza komunikacji ZSRR, w latach 1948–1951 wiceminister kolejnictwa ZSRR. Bohater Pracy Socjalistycznej (w latach 1943–1958).

Jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn robotnika kolejowego, uczestniczył w I wojnie światowej jako podoficer[2]. Od 1920 roku funkcjonariusz WczK i członek partii bolszewickiej[3]. W latach 1937–38 zastępca szefa 6 (transportowego) Wydziału Głównego Zarządu Bezpieczeństwa Państwowego[2]. Od sierpnia 1939 roku do listopada 1940 roku szef pionu śledczego i zastępca szefa Głównego Zarządu Transportowego NKWD[3]. 14 marca 1940 roku awansowany na stopień starszego majora bezpieczeństwa państwowego[3].

Według zeznań gen. Dmitrija Tokariewa, złożonych w 1991 roku przed rosyjskim prokuratorem wojskowym ppłk. Anatolijem Jabłokowem, w 1940 roku jeden z bezpośrednich wykonawców zbrodni katyńskiej, rozstrzeliwujący w podziemiach Obwodowego Zarządu NKWD w Kalininie (obecnie Twer) polskich jeńców wojennych pochowanych następnie w Miednoje[4].

W 1942 mianowany zastępcą ludowego komisarza komunikacji ZSRR[3]. 15 listopada 1943 roku otrzymał tytuł Bohatera Pracy Socjalistycznej[3]. Od lipca 1948 do czerwca 1951 roku wiceminister kolejnictwa ZSRR[2]. W 1956 roku przeszedł na emeryturę[2].

W 1958 roku wykluczony z Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, pozbawiony tytułu Bohatera Pracy Socjalistycznej i odznaczeń za fałszowanie materiałów śledczych i stosowanie nielegalnych metod przesłuchiwania podejrzanych w okresie pracy w latach 1937–1939 w Głównym Zarządzie Transportowym NKWD[3].

Odznaczenia

I 5 medali.

Linki zewnętrzne

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.