| Nikola Ružičić | |
| Biskup niski | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 kwietnia 1843 |
| Data i miejsce śmierci |
29 października 1916 |
| Biskup niski | |
| Okres sprawowania |
1905–1911 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
| Śluby zakonne |
do 1886 |
| Diakonat |
do 1875 |
| Ordynacja |
do 1875 |
| Chirotonia biskupia |
1886 |
Nikanor, imię świeckie Nikola Ružičić (ur. 27 kwietnia 1843 w Svileuvie, zm. 29 października 1916 w Belgradzie) – serbski biskup prawosławny.
Życiorys
Był synem prawosławnego duchownego Grigorije Ružičicia i jego małżonki Jeleny. Ukończył niższe gimnazjum w Šabcu, następnie seminarium duchowne w Belgradzie w 1863 oraz Kijowską Akademię Duchowną w 1875. Został wyświęcony na kapłana jako mężczyzna żonaty. W 1883 został rektorem seminarium duchownego w Belgradzie i pozostawał nim do 1886. Po śmierci małżonki wstąpił do monasteru Bukova, gdzie został postrzyżony na mnicha, przyjmując imię zakonne Nikanor[1]. Był kapelanem wojskowym podczas wojny serbsko-bułgarskiej w 1885[1].
4 maja 1886 został nominowany na biskupa žickiego i w tym samym roku wyświęcony[1]. W 1889 odszedł w stan spoczynku. Należał bowiem do biskupów z otoczenia metropolity belgradzkiego Teodozjusza, który objął urząd z woli króla Milana, a po jego abdykacji musiał go złożyć[2]. Nikanor wyjechał z Serbii do Niemiec, by studiować filozofię i teologię w Jenie i w Tybindzie. Następnie żył kolejno w Zagrzebiu, Dubrowniku i czarnogórskiej Cetynii. W 1892 został przyjęty do Serbskiej Akademii Królewskiej jako członek honorowy[1].
W 1898, po śmierci metropolity belgradzkiego Michała i objęciu urzędu przez metropolitę Innocentego, został jego następcą na katedrze niskiej. W 1911 po raz drugi odszedł w stan spoczynku. Zmarł pięć lat później[1].
Przypisy
Bibliografia
- biskup Sawa (Vuković), Srpski jerarsi od devetog do dvadesetog veka, Evro Beograd, Unireks Podgorica, Kalenić Kragujevac, 1996.
- Đ. Slijepčević,Istorija Srpske Pravoslavne Crkve, t. II, JRJ, Beograd 2002.