Neuropatia autonomiczna – grupa zespołów klinicznych, które dotyczą różnych części układu nerwowego. Dotyka bliższych i dalszych odcinków obwodowych nerwów czuciowych i ruchowych, a także autonomicznego układu nerwowego[1].
Pojawia się w przebiegu cukrzycy i ryzyko jej rozwoju zwiększa się w miarę wydłużania się okresu trwania choroby oraz zależy od stopnia kontroli metabolicznej cukrzycy (im poziomy cukru w surowicy bliższe są normoglikemii, tym mniejsze ryzyko rozwoju).
Najczęstsze kliniczne postaci neuropatii autonomicznej:
- zaburzenia rytmu serca w przypadku uszkodzenia serca
- tzw. nieme niedokrwienie, czyli asymptomatyczna postać choroby niedokrwiennej serca (ang. silent angina) wskutek uszkodzenia włókien nerwowych zostaje przerwane przewodzenie bodźców bólowych
- gastropareza przy uszkodzeniach przewodu pokarmowego
- impotencja w przypadku uszkodzenia układu rozrodczego
- porażenie pęcherza moczowego w przypadkach uszkodzenia układu moczowego
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Ewa Otto Buczkowska (red.): Cukrzyca w populacji wieku rozwojowego - co nowego?. Cornetis, 2009, s. 346. ISBN 978-83-61415-04-6.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.