Neomarksizm – kierunek filozoficzny, odrzucający leninowską interpretację marksizmu, popularny w drugiej połowie XX wieku w krajach zachodnich. Łączył marksizm z filozofią Hegla i wiązał go z egzystencjalizmem, strukturalizmem i psychoanalizą. Neomarksizm rozwijali zwłaszcza przedstawiciele szkoły frankfurckiej, był on też inspiracją dla nowej lewicy[1]. W sensie socjologicznym neomarksizm dodaje do filozofii marksistowskiej szersze rozumienie nierówności społecznych, takich jak status i władza, autorstwa Maxa Webera. Przykłady neomarksizmu obejmują marksizm analityczny[2], francuski marksizm strukturalny, teorię krytyczną[3], kulturoznawstwo, a także niektóre formy feminizmu[4]. Teoria sprzecznych lokalizacji klasowych Erika Olina Wrighta jest przykładem synkretyzmu znalezionego w myśli neomarksistowskiej, ponieważ obejmuje ona socjologię Maxa Webera, krytyczną kryminologię i anarchizm[5]. Najważniejszymi reprezentantami neomarksizmu byli Stanisław Brzozowski, Antonio Gramsci, György Lukács, Karl Korsch, Ernst Bloch, Louis Althusser[6].

Przypisy

  1. ↑ neomarksizm, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2020-10-17].
  2. ↑ David Miller, London Review of Books, 31 października 1996.
  3. ↑ Marcin Hylewski, Tomasz Burdzik. Teoria krytyczna szkoły frankfurckiej jako krytyka kultury masowej. „Kultura-Historia-Globalizacja”. 15, s. 116–117, 2014. Instytut Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego. DOI: 10.6084/m9.figshare.1050567. ISSN 1898-7265. [zarchiwizowane z adresu 2018-02-13]. (pol.).
  4. ↑ Almeida, Rhea. Cultural Context Model: A Liberation Based Healing Paradigm.
  5. ↑ Scott, John, and Gordon Marshall, eds. 1998. "neo-Marxism." In A Dictionary of Sociology. Oxford University Press.
  6. ↑ Janusz Dobieszewski: Marksizm i neomarksizm. s. 2. [dostęp 2020-10-17]. (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.