Nadciśnienie naczyniowonerkowe
Klasyfikacje
ICD-10

I15.0

FMD dodatkowej lewej dolnej tętnicy nerkowej u 35-letniej kobiety z nadciśnieniem. Dwie strzałki wskazują zmieniony odcinek tętnicy; grot trzeciej strzałki pokazuje workowatego tętniaka prawej tętnicy nerkowej[1]

Nadciśnienie naczyniowonerkowe, NNN – nadciśnienie tętnicze spowodowane przez niedokrwienie nerki i nadmierną aktywację układu renina–angiotensyna–aldosteron (RAA). Jest najczęstszą postacią nadciśnienia tętniczego wtórnego o potencjalnie odwracalnej przyczynie, odpowiadając za około 1–2% wszystkich przypadków nadciśnienia tętniczego[2].

Etiologia

Przyczynami nadciśnienia naczyniowonerkowego mogą być:

Patogeneza

Nerka na spadek przepływu krwi przez kłębuszki (spadek GFR) reaguje odruchowym skurczem tętniczki odprowadzającej (dzieje się tak w celu utrzymania prawidłowego GFR). W związku z tym dochodzi do aktywacji układu renina-angiotensyna-aldosteron. Wzrost wytwarzanej przez aparat przykłębuszkowy nerki reniny, powoduje zwiększenie przekształcania angiotensynogenu w angiotensynę I przez ten enzym. Angiotensyna I przez enzym konwertujący (ACE) zostaje przekształcona w silnie aktywną wazokonstrykcyjnie angiotensynę II. Ta z kolei powoduje wzrost skurczu naczyń obwodowych, proliferację komórek mięśni gładkich naczyń krwionośnych i wzrost syntezy aldosteronu. Funkcją aldosteronu jest podniesienie stężenia sodu i wody w organizmie, czyli wzrasta wolemia. Wzrost wolemii, w tym przypadku, jest jednoznaczny ze wzrostem obciążenia wstępnego (tzw. preload).

Objawy i przebieg

Charakterystycznymi cechami nadciśnienia naczyniowonerkowego są nagły początek objawów, ciężki przebieg, trudność w leczeniu (nadciśnienie złośliwe), postępująca niewydolność nerek lub hipotrofia nerki o niewyjaśnionej przyczynie, wystąpienie nadciśnienia poniżej 30. roku życia, nawracający obrzęk płuc. W badaniu przedmiotowym stwierdza się niekiedy osłuchiwaniem szmer w nadbrzuszu lub śródbrzuszu[2].

Diagnostyka

Rozpoznanie stawiane jest na podstawie badań obrazowych nerek. Zwężenie może zostać uwidocznione w dotętniczej angiografii subtrakcyjnej, w USG duplex, w angio-TK lub angio-MR. W diagnostyce może być też pomocna scyntygrafia nerek lub cewnikowanie żył nerkowych[2].

W badaniach laboratoryjnych może występować hipokaliemia, białkomocz, hiperkreatynemia, zwiększona aktywność reninowa osocza i zmniejszony wskaźnik filtracji kłębuszkowej[2].

Leczenie

W leczeniu farmakologicznym stosowane są:

U pacjentów z obustronnym zwężeniem tętnic nerkowych albo ze zwężeniem tętnicy jedynej nerki stosowanie ACEI i sartanów jest przeciwwskazane, można stosować blokery kanału wapniowego i beta-blokery[2].

Leczenie inwazyjne

Stosuje się następujące metody leczenia inwazyjnego nadciśnienia naczyniowonerkowego:

  • przezskórna angioplastyka balonowa
  • przezskórna angioplastyka połączona ze stentowaniem
  • korekcja chirurgiczna zwężenia

Przypisy

  1. ↑ Zeina AR, Vladimir W, Barmeir E. Fibromuscular dysplasia in an accessory renal artery causing renovascular hypertension: a case report. „Journal of Medical Case Reports”. 1. 58, 2007. PMID: 17672905.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Andrzej Januszewicz, Aleksander Prejbisz: Nadciśnienie naczyniowonerkowe. W: Interna Szczeklika 2019. Piotr Gajewski (red). Kraków: Medycyna Praktyczna, 2019, s. 456–461. ISBN 978-83-7430-591-4.

Bibliografia

  • Postępowanie w chorobie tętnic nerkowych. Aktualne (2006) wytyczne American College of Cardiology i American Heart Association. Medycyna Praktyczna 2006/06

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.