W Wielkiej Brytanii

Okręt został odebrany i przyjęty do służby w Royal Navy 15 stycznia 1945 roku^[2]. Przydzielono go do 11. Dywizjonu Lotniskowców (11th Aircraft Carrier Squadron) Brytyjskiej Floty Pacyfiku^[2]. Zaokrętowano na nim grupę lotniczą z samolotów torpedowo-bombowych Fairey Barracuda z 812 Dywizjonu i myśliwców Vought Corsair z 1850 Dywizjonu^[2]. Po okresie wstępnego szkolenia załogi i docierania mechanizmów, 12 marca 1945 roku okręt wypłynął z bliźniaczymi lotniskowcami „Colossus” i „Venerable” przez Morze Śródziemne na Daleki Wschód^[2]. Po drodze ćwiczył z Flotą Śródziemnomorską na Malcie i dopiero 28 maja przepłynął Kanał Sueski, a 23 lipca dotarł do Sydney^[2]. HMS „Vengeance” wziął udział w samej końcówce działań wojennych II wojny światowej. W związku z kapitulacją Japonii, 15 sierpnia 1945 roku wypłynął z Australii w celu zajęcia Malajów, lecz został następnie skierowany wraz z innymi okrętami Floty do objęcia od Japończyków Hongkongu^[2]. Pozostał tam do końca roku, a marynarze lotniskowca pomagali usuwać zniszczenia stoczni^[2]. Lotniskowiec służył również do celów transportowych i repatriacyjnych^[3] . 16 stycznia 1946 roku „Vengeance” powrócił do Sydney na remont^[2]. Od marca transportował samoloty na potrzeby władz okupacyjnych w Japonii z Singapuru do Kure^[2]. Odwiedził m.in. zniszczoną Hiroszimę^[3] .

20 lipca 1946 roku „Vengeance” wyruszył z Kolombo na Cejlonie do Europy i 13 sierpnia dotarł do bazy Devonport, gdzie został wycofany ze służby w celu remontu^[2]. Po przywróceniu do służby 14 grudnia 1946 roku został przydzielony do Dowództwa Rosyth jako lotniskowiec szkolny, bez zaokrętowanej na stałe grupy lotniczej^[2]. W czerwcu 1947 roku złożył wizytę w Oslo^[2]. We wrześniu 1947 roku okręt popłynął ponownie na Daleki Wschód, powracając do Wielkiej Brytanii w lutym kolejnego roku^[2]. Powrócił następnie do służby liniowej w Home Fleet, z dywizjonami 802 (Hawker Sea Fury) i 814 (Fairey Firefly) w składzie grupy lotniczej^[2]. W grudniu 1948 roku został skierowany do sześciotygodniowej doświadczalnej służby w Arktyce w celu przetestowania sprzętu w ekstremalnych warunkach zimowych (m.in. odrzutowców de Havilland Vampire)^[2]. W lutym 1952 roku okręt dostarczył personel i samoloty z Wielkiej Brytanii do Singapuru w związku z wojną koreańską, po czym w czerwcu wyruszył w powtórny taki rejs; w tym czasie od sierpnia 1951 do sierpnia kolejnego roku w hangarze miał zabudowane dodatkowe pomieszczenia mieszkalne^[2].

Służba w Australii

W związku z opóźnionym ukończeniem zamówionego przez Australię lotniskowca HMAS „Melbourne”, zdecydowano wypożyczyć „Vengeance” Australii. 13 listopada 1952 roku wszedł w Devonport do służby w Marynarce Australijskiej pod tą samą nazwą HMAS „Vengeance”^[2]. Po szkoleniu załogi, 22 stycznia 1953 roku wypłynął do Australii, dopływając do Sydney 11 marca^[2]. Operowały z niego dywizjony 808 (Hawker Sea Fury) i 817 (Fairey Firefly), początkowo do września także 850 (Sea Fury)^[2]. Od 1954 roku „Vengeance” pełnił rolę lotniskowca szkolnego^[2]. W czerwcu 1955 roku okręt wypłynął do Wielkiej Brytanii, gdzie 13 sierpnia został zwrócony Royal Navy, po czym wycofany do rezerwy i wystawiony na sprzedaż^[2].

Służba w Brazylii

14 grudnia 1956 roku lotniskowiec został zakupiony przez Brazylię za 9 milionów dolarów USA^[4]. Był on pierwszym lotniskowcem pozyskanym przez państwa Ameryki Łacińskiej, lecz z uwagi na długi remont, Brazylię wyprzedziła z wprowadzeniem lotniskowca do służby marynarka Argentyny^[5]. Kosztem dalszych 27 milionów dolarów lotniskowiec został poddany przebudowie i modernizacji w Verolme Dock w Rotterdamie, trwającej od czerwca 1957 do grudnia 1960 roku^[4]. Przede wszystkim otrzymał poszerzony skośny pokład startowy i katapultę parową oraz nowoczesne wyposażenie, jak radary, system kierowania ogniem, lustrzany system wspomagania lądowania i nową elektrownię prądu przemiennego o mocy 2500 kW^[4]. Wzmocniony pokład umożliwił operowanie samolotów o masie do 20 tysięcy funtów (9071 kg)^[4].

Samolot S-2 Tracker przygotowany do startu z NAeL „Minas Gerais”, 1984.

Okręt po przebudowie wszedł w skład Marynarki Brazylii 6 grudnia 1960 roku w Rotterdamie^[4]. Otrzymał nazwę NAeL „Minas Gerais”, od nazwy stanu w Brazylii, noszonej wcześniej przez inne okręty. Dopłynął następnie do Rio de Janeiro 13 stycznia 1961 roku^[4]. Duże opóźnienie w osiągnięciu gotowości operacyjnej wywołał jednak zaistniały spór między marynarką a siłami powietrznymi, który rodzaj broni będzie odpowiedzialny za lotnictwo pokładowe^[6]. Do 1963 roku lotniskowiec pozostawał w ogóle bez statków powietrznych, po czym dopiero marynarka zakupiła sześć samolotów szkolnych T-28 i cztery śmigłowce^[6]. Ostatecznie lotnictwo morskie zostało utworzone 26 stycznia 1965 roku, jednakże zdecydowano, że w gestii marynarki będą jedynie śmigłowce, a za samoloty stacjonujące na lotniskowcu będą odpowiedzialne siły powietrzne^[6]. Ograniczyło to w praktyce zastosowanie lotniskowca głównie do zwalczania okrętów podwodnych przy pomocy śmigłowców i samolotów Grumman S-2 Tracker^[6].