Mykwa w Warszawie
Symbol zabytku nr rej. A-17 z 5 października 1999
Ilustracja
Budynek mykwy od strony ul. Kłopotowskiego
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Adres

ul. ks. Ignacego Kłopotowskiego 31

Architekt

Naum Hornstein

Rozpoczęcie budowy

ok. 1911

Ukończenie budowy

ok. 1914

Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mykwa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Mykwa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Mykwa w Warszawie”
Ziemia52°15′08″N 21°02′08″E/52,252222 21,035556

Mykwa w Warszawie – budynek dawnej mykwy żydowskiej, znajdujący się w warszawskiej dzielnicy Praga-Północ, przy ul. ks. Ignacego Kłopotowskiego 31.

Historia

Budynek został wzniesiony pomiędzy 1911 a 1914 według projektu Nauma Hornsteina z przeznaczeniem na żydowską łaźnię obrzędową, jako część kompleksu zabudowań praskiej gminy żydowskiej[1]. Sąsiadował od wschodu z synagogą Praską. Mykwa cieszyła się dobrą opinią, m.in. z powodu wysokiej jakości wyposażenia[2].

Po zakończeniu II wojny światowej budynek został ponownie przebudowany i przeznaczony na siedzibę Centralnego Komitetu Żydów Polskich. Następnie mieściło się w nim przedszkole i społeczne liceum ogólnokształcące.

Wyposażenie łaźni nie zachowało się[3]. Po 1989 budynek został odzyskany przez Gminę Wyznaniową Żydowską w Warszawie. Od 2006 mieści się w nim Wielokulturowe Liceum Humanistyczne im. Jacka Kuronia[2].

W 1999 budynek został wpisany do rejestru zabytków[4]. Jest jedynym tego typu obiektem na terenie Warszawy[5]. Od 2006 budynek jest siedzibą Wielokulturowego Liceum Humanistycznego im. Jacka Kuronia.

Architektura

Budynek jest w całości licowany czerwoną cegłą, posiada dwa skrzydła: frontowe i zachodnie, które wraz z poprzeczną oficyną otaczają z trzech stron dziedziniec. Skrzydło frontowe liczy dwie kondygnacje i posiada sześć osi. Detale architektoniczne wyróżniają się wysokim poziomem wykonania - gzymsy, obramienia okien i pilastry wykonane są z tynku imitującego kamień. Nie zachowała się attyka z cokołami, pomiędzy którymi umieszczone były balustrady.

Elewacja frontowa parterowego skrzydła zachodniego wykonana jest ze zwykłej czerwonej cegły i liczy pięć osi, z czego trzy ostatnie zgrupowane są w piętrowy ryzalit. Naroża elewacji i ryzalitu ujęte są pilastrami zwieńczonymi sterczynami z motywem nadwieszonej machikuły. We wnętrzach zachowały się elementy dawnego wystroju, głównie posadzki oraz marmurowe schody.

Przypisy

  1. ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna-Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 62. ISBN 83-88372-04-4.
  2. 1 2 Izabela Łach: Żydowska odsłona dawnej ulicy Szerokiej na Pradze [w:] Odkrywanie żydowskiej Pragi. Studia i materiały. Warszawa: Żydowski Instytut Historyczny, 2014, s. 151. ISBN 978-83-61850-42-7.
  3. ↑ Michał Pilich: Warszawska Praga. Warszawa: Fundacja „Centrum Europy”, 2005, s. 54–55. ISBN 83-923305-7-9.
  4. ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 31 marca 2017 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 14. [dostęp 2017-06-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-06)].
  5. ↑ Jarosław Zieliński: Atlas dawnej architektury ulic i placów Warszawy. Tom 6. Kępna-Koźmińska. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2000, s. 64. ISBN 83-88372-04-4.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.