(...) O moim udziale w „Kronikach domowych” Leszka Wosiewicza zadecydował pewien typ wspomnień. (...) Leszek zauroczył mnie opisem pewnej, bardzo mi bliskiej, małomiasteczkowej atmosfery. Akcja filmu rozgrywa się niedaleko Nowego Sącza, gdzie mieszkałem do piątego roku życia i mimo że dotyczy czasów nieco wcześniejszych, tuż powojennych. odnajduję sporo podobieństw. A jeśli chodzi o sprawy muzyczne: najbardziej utkwiły mi w pamięci dźwięki muzyki cygańskiej, Nowy Sącz był miasteczkiem otoczonym przez tabory. Pamiętam też muzykę żydowską oraz, oczywiście, całego Beskidu Sądeckiego. (...) Gdy usłyszałem, gdzie ma się rozgrywać cała historia, dźwięki od razu zaczęły układać się w całość, jak na płycie. Co więcej, Leszek zostawił mi bardzo dużą swobodę. Muzykę - jedenaście, dwanaście niezależnych fragmentów - pisałem do scenariusza, nie znałem obsady, nie widziałem zdjęć. Z kolei Leszek opowiadał, że czuł się wręcz zmuszony do zmiany pewnych scen, świateł, ujęć pod wpływem muzyki.