Współtwórca muzeum – Johann Christoph Gottwald

Musaeum Gottwaldianumkunstkamera stworzona przez gdańskich lekarzy Christopha Gottwalda i jego syna Johanna Christopha Gottwalda w II połowie XVII wieku. W czasie swego istnienia była najbardziej znaną i największą kunstkamerą w Gdańsku[1].

Historia

Kunstkamerę zaczął tworzyć Christoph Gottwald w 1664 r.[2], a po jego śmierci powiększał ją jego syn Johann Christoph[3]. Zawartość zbiorów Gottwaldów znana jest przede wszystkim z trzech egzemplarzy katalogu aukcyjnego z 1714 r. opracowanych przez gdańskiego przyrodnika i lekarza Johanna Philippa Breyne i dwóch katalogów ilustracji zbiorów[4] (ilustracje autorstwa Samuela Donneta i Christopha Gottwalda[5]). Część rycin, w postaci miedziorytów, przedstawiających okazy z Musaeum wydał w 1782 r. w Norymbergii Gabriel Nicolaus Raspe[6]. Ponadto zachował się opis zwiedzania kolekcji w 1694 r. autorstwa Carla Arndta[7]. Odniesienia do zbiorów kunstkamery zawarte też są w listach z epoki[8][9], a także w pracy Gabriela Rzączyńskiego „Historia naturalis curiosa Regni Poloniae, Magni Ducatus Lithuaniae XX divisa”[10].

Zbiory obejmowały głównie obiekty geologiczne: minerały, skały, skamieniałości i duży zbiór bursztynów oraz wyroby z tych grup, oprócz tego zawierały kolekcje zoologiczną, botaniczną, medyczną i zbiór różnych dzieł sztuki[11][12]. Dokładna liczba eksponatów kunstkamery jest nieznana, szacuje się ją na podstawie zachowanych katalogów aukcji zbiorów Gottwaldów z IV 1714 r., jednak choć wystawiono wówczas największą część kolekcji, to niektóre okazy zbywano poza aukcją i nie zostały one ujęte w katalogach[8]. Ponadto, w katalogu aukcyjnym nie zawsze wyszczególniano liczbę okazów, zwykle podawano liczbę skrzyń lub zespołów okazów[13]. Geologiczną i paleontologiczną część kunstkamery wg stanu na 1714 r. bardzo orientacyjnie szacuje się na ponad 3000 okazów[10][13]. Była to najliczniejsza część zbiorów Gottwaldów[14][15]. W kunstkamerze znajdowały się też różne kurioza, m.in. kamień nerkowy pozyskany ze zwłok króla Jana III Sobieskiego[16], róg jednorożca[10], fragment relikwii[7] i przedmioty o cudownych właściwościach[17].

Po śmierci Johanna Christopha jego żona stopniowo wyprzedawała zbiory teścia i męża[5], ich zasadniczą część nabył przedstawiciel cara Piotra Wielkiego[8] za 20 000 rubli w IV 1714 r. i w 1716 r. trafiła ona do Petersburga, gdzie obok dwóch innych tego typu zbiorów kupionych w Europie, stała się podstawą tworzonej tam kunstkamery Piotra[18]. W następnych latach zbiór Gottwaldów został w Rosji rozdzielony, a poszczególne części włączone do zbiorów tematycznych, później przekazanych do różnych muzeów rosyjskich[19]. Kolekcja minerałów i skał stała się główną częścią utworzonego gabinetu minerałów petersburskiej kunstkamery, którego zbiory znajdują się współcześnie w Muzeum Mineralogicznym im. A.J. Fersmana RAN w Moskwie[20]. Jednak obecnie trudno stwierdzić, które okazy są ze zbiorów Gottwaldów[11]. W 2018 r. opublikowano wyniki badań, wskazujące, że kilka okazów marmurów ruinowych ze zbiorów Muzeum Mineralogicznego im. A.J. Fersmana prawdopodobnie pochodzi z Musaeum Gottwaldianum[21].

Przypisy

  1. Świat bursztynu. Katalog wystawy stałej Muzeum Bursztynu w Wielkim Młynie w Gdańsku. Muzeum Gdańska, 2021, strona 127 ISBN 978-83-61077-91-6.
  2. Pękacka-Falkowska 2018, s. 63.
  3. Pękacka-Falkowska 2018, s. 67.
  4. Novgorodova 2018, s. 121, 122.
  5. 1 2 Pękacka-Falkowska 2018, s. 69.
  6. Jakubowski J., Musaeum Gottwaldianum ze zbiorów Biblioteki Politechniki Gdańskiej i wydawnicze losy dzieła Christophorusa Gottwaldta (1636–1700) w XVIII w. Porta Aurea, (14), 93–119.
  7. 1 2 Pękacka-Falkowska 2018, s. 83.
  8. 1 2 3 Pękacka-Falkowska 2018, s. 87.
  9. Novgorodova 2018, s. 122, 123.
  10. 1 2 3 Pękacka-Falkowska 2018, s. 80.
  11. 1 2 Novgorodova 2018.
  12. Pękacka-Falkowska 2018.
  13. 1 2 Novgorodova 2018, s. 117.
  14. Pękacka-Falkowska 2018, s. 77–83.
  15. Novgorodova 2018, s. 111, 114.
  16. Novgorodova 2018, s. 125.
  17. Pękacka-Falkowska 2018, s. 84.
  18. Novgorodova 2018, s. 111–113.
  19. Novgorodova 2018, s. 115, 125.
  20. Novgorodova 2018, s. 114, 115, 117.
  21. Novgorodova 2018, s. 118, 121.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.