Monastyr Cetyński
Cetinjski manastir
Ilustracja
Widok ogólny
Państwo

 Czarnogóra

Miejscowość

Cetynia

Kościół

Serbski Kościół Prawosławny

Rodzaj klasztoru

męski

Eparchia

Metropolia Czarnogóry i Przymorza

Klauzura

nie

Liczba mnichów (2010)

14

Obiekty sakralne
Cerkiew

Narodzenia Matki Bożej

Cerkiew

św. Eliasza

Fundator

Ivan I Crnojević, Daniel I (odbudowa)

Materiał budowlany

kamień

Data budowy

1484

Data zburzenia

1692

Data reaktywacji

1701

Położenie na mapie Czarnogóry
Mapa konturowa Czarnogóry, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Monastyr Cetyński”
Ziemia42°23′00″N 18°55′00″E/42,383333 18,916667

Monastyr Cetyński[1] (czrng. Cetinjski manastir) – męski prawosławny klasztor (monaster), leżący u stóp wzgórza Orlov Krš w Cetyni w Czarnogórze.

Historia

Pierwszy klasztor pod tym wezwaniem został wzniesiony przez Ivana I Crnojevicia w 1484 r. Obiekt ten uległ niemal całkowitemu zniszczeniu w czasie najazdu wojsk osmańskich w 1692 r. Na podstawie jego zachowanych rysunków i opisów wiadomo, iż był to monaster obronny (liczący łącznie 1400 m² powierzchni), otoczony murami, z dwiema świątyniami pod wezwaniami odpowiednio Narodzenia Matki Bożej oraz św. Piotra, które znajdowały się odpowiednio w centrum kompleksu oraz od jego północnej strony[2]. Cerkiew Narodzenia Matki Bożej najprawdopodobniej była trójnawową bazyliką. Fundator monasteru został w niej pochowany[2].

W 1701 władyka Czarnogóry Daniel I wzniósł nowy monaster, pod tym samym wezwaniem co poprzedni, na miejscu, gdzie znajdował się dwór Ivana Crnojevicia. W nowy kompleks zostały wkomponowane materiały z pierwszego, zniszczonego klasztoru. Nad wejściem wmurowano napis upamiętniający założyciela pierwszej świątyni Ivana Crnojevicia, zaś na apsydzie cerkwi znajduje się tablica z herbem rodu Crnojević[3]. Główną świątynią monasteru stała się jednonawowa cerkiew Narodzenia Matki Bożej zwrócona apsydą w kierunku bramy wejściowej, z ikonostasem wykonanym przez artystów greckich[2]. Monaster w Cetyni pozostawał siedzibą również kolejnych władyków Czarnogóry[4] do momentu wzniesienia przez Piotra II Petrowicia-Niegosza kompleksu pałacowego znanego jako Bilardówka[2].

Monaster był wielokrotnie niszczony w czasie licznych najazdów wojsk osmańskich. W 1692 r. w trakcie wojny Świętej Ligi z Imperium Osmańskim, mnisi z Cetyni sami podłożyli proch pod budynek monasteru i po wkroczeniu wojsk osmańskich wysadzili go w powietrze, aby nie został sprofanowany przez innowierców. W 1712 uległ zniszczeniu podczas wojny rosyjsko-osmańskiej, odbudował go zaś władyka i biskup Sawa Petrowicz w roku 1743. W latach 1785 i 1796 Turcy doszczętnie zrujnowali dopiero co odbudowany monaster (który wówczas także był siedzibą władców Czarnogóry)[5]. W 1886, dla upamiętnienia pierwszego monasteru w Cetyni, książę Mikołaj I wzniósł na miejscu jego głównej cerkwi kaplicę, w której został następnie pochowany razem z małżonką[2].

W północnej części głównej cerkwi klasztornej, przy ścianie skalnej, znajduje się tzw. cela św. Piotra, gdzie przechowywane są relikwie św. Piotra Cetyńskiego oraz cząstka Krzyża Świętego[4]. Po rewolucji październikowej do monasteru trafiła z Rosji relikwia prawej dłoni Jana Chrzciciela[6]. Została ona w 2006 zwrócona do Soboru Chrystusa Zbawiciela w Moskwie[7]. Część zabudowań klasztornych mieści obecnie muzeum[2].

Monaster podlega jurysdykcyjnie metropolii Czarnogóry i Przymorza, toteż jego tytularnym zwierzchnikiem jest ordynariusz tejże eparchii. Obowiązki przełożonego wykonuje namiestnik, archimandryta Łukasz (Anić)[4]. W monasterze przebywa 15 mnichów i 7 posłuszników[4]. W lutym 2011 niekanoniczny Czarnogórski Kościół Prawosławny zwrócił się do rządu Czarnogóry z apelem o przekazanie mu klasztoru[8].

Klasztor uważany jest za duchowe centrum Czarnogóry[2].

Tuż przy monasterze, w dwupiętrowym budynku, mieści się Muzeum cerkiewne, utworzone z bogatych zbiorów skarbca klasztornego. Znajdują się w nim zabytki czarnogórskiego piśmiennictwa z XV i XVII w., ikony i przedmioty liturgiczne (m.in. ornamenty, relikwiarze i kielichy). Na szczególną uwagę zasługują: epitrachelion (szata liturgiczna) świętego Sawy z XIII w., sztandar rodziny Balšiczów z XIV w., pastorał biskupa Jana Crnojevicia (Ivana Crnojevicia) oraz insygnia arcybiskupie należące do władców z dynastii Petrović. Wśród manuskryptów zaś wyróżnia się „Ewangelia Divosa” z 1350 wykonana przez bośniackiego szlachcica Divosa Tihoradica[9]. Tutaj także przechowywany jest egzemplarz najstarszej drukowanej cyrylicą księgi Słowian południowych – Oktoih (Октоих) z 1493[10]. Inny jej egzemplarz przechowywany jest w drugim ważnym monasterze czarnogórskim – w Monasterze Morača.

Przypisy

  1. ↑ Polski egzonim wprowadzony na 108. posiedzeniu KSNG.
  2. 1 2 3 4 5 6 7 Kulturne ustanove i znamenitosti. [dostęp 2014-02-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-11-16)].
  3. ↑ Wyżyna krasowa. W: Agnieszka Szymańska: Czarnogóra – przewodnik. Wyd. 3. Pruszków: Rewasz, 2009, s. 197. ISBN 978-83-8918889-2.
  4. 1 2 3 4 Opis na stronie Metropolii Czarnogóry i Przymorza
  5. ↑ Zwiedzanie Czarnogóry. W: Draginja Nadaždin, Maciej Niedźwiecki: Czarnogóra – Fiord na Adriatyku. Wyd. 5. Kraków: Bezdroża, 2011-07-05, s. 110, seria: Przewodniki Bezdroży. ISBN 978-83-7661-152-5.
  6. ↑ Тайны десницы Иоанна Крестителя
  7. ↑ Десница Иоанна Крестителя
  8. ↑ Раскольническая «Черногорская церковь» требует передать ей Цетиньский монастырь
  9. ↑ Wyżyna krasowa. W: Agnieszka Szymańska: Czarnogóra – przewodnik. Wyd. 3. Pruszków: Rewasz, 2009, s. 197–198. ISBN 978-83-8918889-2.
  10. ↑ Zwiedzanie Czarnogóry. W: Draginja Nadaždin, Maciej Niedźwiecki: Czarnogóra – Fiord na Adriatyku. Wyd. 5. Kraków: Bezdroża, 2011-07-05, s. 111, seria: Przewodniki Bezdroży. ISBN 978-83-7661-152-5.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.