Monaster św. Jerzego
Свято-Юрьев монастырь
nr rej. 5310045000[1]
Ilustracja
Widok ogólny z jeziora Ilmień
Państwo

 Rosja

Obwód

 nowogrodzki

Miejscowość

Nowogród Wielki

Kościół

Rosyjski Kościół Prawosławny

Rodzaj klasztoru

monaster

Eparchia

nowogrodzka

Klauzura

nie

Typ monasteru

męski

Obiekty sakralne
Sobór

św. Jerzego

Sobór

Przemienienia Pańskiego

Cerkiew

Wszystkich Świętych

Fundator

Jarosław Mądry

Styl

staroruski

Materiał budowlany

kamień, cegła

Data budowy

od 1030, rozbudowy w XII i XIX w.

Data zamknięcia

lata 20. XX wieku

Data reaktywacji

1991

Położenie na mapie obwodu nowogrodzkiego
Mapa konturowa obwodu nowogrodzkiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Jerzego”
Położenie na mapie Rosji
Mapa konturowa Rosji, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Monaster św. Jerzego”
Ziemia58°29′11″N 31°17′05″E/58,486389 31,284722

Monaster św. Jerzego (ros. Свято-Юрьев монастырь) – prawosławny męski klasztor w Nowogrodzie Wielkim, w jurysdykcji eparchii nowogrodzkiej Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego, założony według legendy w XI w. rozbudowany w w. XII, czynny nieprzerwanie do lat 20. XX wieku, restytuowany po 1991.

Klasztor położony jest u ujścia rzeki Wołchow do jeziora Ilmień[2].

Historia

Według cerkiewnej tradycji monaster został założony w 1030 przez Jarosława Mądrego, na cześć jego patrona z chrztu – św. wielkomęczennika Jerzego. Fundator klasztoru zbudował też pierwszą cerkiew na jego potrzeby, również pod wezwaniem św. Jerzego. Monaster należał do najbogatszych na Rusi, a jego przełożony (noszący każdorazowo godność archimandryty) – był w hierarchii nowogrodzkiego duchowieństwa drugą osobą po ordynariuszu miejscowej eparchii[3].

Rozbudowę klasztoru zainicjował książę Mścisław Wielki w 1119. Z jego inicjatywy w kompleksie monasterskim wzniesiony został monumentalny kamienny sobór św. Jerzego, uważany za jedno z najwspanialszych osiągnięć architektury staroruskiej. Budową kierował mistrz Piotr[3]. Do 1333 kompleks klasztorny został otoczony murami obronnymi[3].

Podczas sekularyzacji majątków cerkiewnych, przeprowadzonej w 1764 na polecenie Katarzyny II, monaster stracił większą część dotychczasowego majątku ziemskiego, jednak nawet po tym wydarzeniu był trzecim pod względem zamożności klasztorem Rosji. Został zaliczony do klasztorów I klasy – o największym znaczeniu dla Cerkwi rosyjskiej i otrzymujących najwyższe uposażenie z kasy państwowej[3].

XIX w. był okresem rozkwitu monasteru, do czego znacząco przyczynił się jego wieloletni przełożony archimandryta Focjusz (Spasski), kierujący wspólnotą od 1822 do 1848. Z jego inicjatywy w monasterze wzniesiono drugi sobór Przemienienia Pańskiego, dzwonnicę, budynki mieszkalne dla mnichów, szpital z cerkwią Ikony Matki Bożej „Krzew Gorejący” oraz cerkwie Wszystkich Świętych i Podwyższenia Krzyża Pańskiego. Ufundowany został również nowy, siedmiorzędowy, złocony ikonostas dla starszego soboru św. Jerzego[3].

Klasztor został zamknięty i zniszczony w latach 20. i 30. XX wieku. Podczas II wojny światowej kwaterowały w nim wojska niemieckie. Po wojnie budynki monasterskie zajmowały poczta, muzeum, technikum i mieszkania. Rosyjski Kościół Prawosławny odzyskał obiekt w 1991, po przeprowadzeniu prac remontowych wspólnota monastyczna została restytuowana[3].

Zobacz też

Ikony pochodzące z monasteru:

Przypisy

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.