Mistrzostwa Europy w lekkoatletyce | |||
| |||
Miejsce | |||
---|---|---|---|
Termin |
22-25 sierpnia 1946 | ||
Liczba ekip |
20 | ||
Liczba sportowców |
354 | ||
Liczba konkurencji |
33 | ||
Obiekt rozgrywek |
III Mistrzostwa Europy w Lekkoatletyce odbyły się w Oslo w Norwegii w dniach 22-25 sierpnia 1946 roku. Rozegrano zawody w trzydziestu trzech konkurencjach – dziewiętnastu biegowych, trzynastu technicznych i jednym wieloboju. Po raz pierwszy jednocześnie rozgrywano zawody męskie i kobiece. Areną rywalizacji był Bislett Stadion. Klasyfikację medalową wygrała reprezentacja Szwecji.
Tło zawodów
Reprezentacja Szwecji zdominowała rywalizację podczas Mistrzostw zdobywając dwanaście złotych medali i dwadzieścia trzy medale w ogóle. Kolejne miejsca w klasyfikacji zajęły ekipy Związku Radzieckiego (sześć złotych i siedemnaście medali w ogóle) i Francji (trzy złota i dwanaście medali w ogóle). Gospodarz zawodów, Norwegia, zdobyła łącznie trzy medale, jeden złoty i dwa srebrne.
Na tych mistrzostwach zadebiutowała ekipa Związku Radzieckiego, która przed II wojną światową nie brała udziały w rywalizacjach międzynarodowych; Irlandii i Islandii. W porównaniu z poprzednimi edycjami mistrzostw: w Turynie w 1934 roku oraz w Wiedniu i Paryżu w 1938 roku, w Oslo zabrakło ekip Albanii (ostatni start w 1938 roku), Austrii (ostatni samodzielny start w 1934 roku, w 1938 roku jako część ekipy III Rzeszy), Bułgarii (ostatni start w 1934 roku), Estonii (ostatni start w 1938 roku, teraz w ramach ekipy ZSRR), Litwy (ostatni start w 1934 roku, teraz w ramach ekipy ZSRR), Łotwy (ostatni start w 1938 roku, teraz w ramach ekipy ZSRR), Portugalii (ostatni start w 1938 roku), Niemiec (ostatni start w 1938 roku) i Rumunii (ostatni start w 1938 roku).
Wprowadzono jedną dodatkową konkurencję – chód na 10 kilometrów mężczyzn.
Konkurencje kobiece zdominowały zawodniczki radzieckie i holenderskie. Te pierwsze zdobyły pięć z ośmiu złotych medali, te drugie – trzy złote.
Państwa uczestniczące
Według nieoficjalnych podsumowań, w zawodach wzięło udział 354 sportowców reprezentujących dwadzieścia drużyn narodowych. Jest to o jednego zawodnika więcej niż w raporcie oficjalnym[1]. W nawiasach podano liczbę zawodników w reprezentacjach narodowych.
- Belgia (11)
- Czechosłowacja (29)
- Dania (23)
- Finlandia (20)
- Francja (18)
- Grecja (5)
- Holandia (17)
- Irlandia (1)
- Islandia (10)
- Jugosławia (7)
- Liechtenstein (2)
- Luksemburg (5)
- Norwegia (38)
- Polska (18)
- Szwajcaria (14)
- Szwecja (54)
- Węgry (11)
- Wielka Brytania (24)
- Włochy (15)
- Związek Radziecki (19)
Wyniki
Mężczyźni
Konkurencje biegowe
Konkurencje techniczne
Konkurencja: | Złoto: | Wynik | Srebro: | Wynik | Brąz: | Wynik |
Skok wzwyż (szczegóły) |
Anton Bolinder | 1,99 m | Alan Paterson | 1,96 m | Nils Nicklén | 1,93 m |
Skok o tyczce (szczegóły) |
Allan Lindberg | 4,17 m CR | Nikołaj Ozolin | 4,10 m | Jan Bém | 4,10 m |
Skok w dal (szczegóły) |
Olle Laessker | 7,42 m | Lucien Graff | 7,40 m | Miroslav Řihošek | 7,29 m |
Trójskok (szczegóły) |
Valdemar Rautio | 15,17 m CR | Bertil Johnsson | 15,15 m | Arne Åhman | 14,96 m |
Pchnięcie kulą (szczegóły) |
Gunnar Huseby | 15,56 m | Dmitrij Goriainow | 15,25 m | Yrjö Lehtilä | 15,23 m |
Rzut dyskiem (szczegóły) |
Adolfo Consolini | 53,23 m CR | Giuseppe Tosi | 53,09 m | Veikko Nyqvist | 48,41 m |
Rzut młotem (szczegóły) |
Bo Ericson | 56,44 m | Eric Johansson | 53,54 m | Duncan Clark | 51,32 m |
Rzut oszczepem (szczegóły) |
Lennart Atterwall | 68,74 m | Yrjö Nikkanen | 68,50 m | Tapio Rautavaara | 66,40 m |
Wieloboje
Konkurencja: | Złoto: | Wynik | Srebro: | Wynik | Brąz: | Wynik |
Dziesięciobój (szczegóły) |
Godtfred Holmvang | 6760 pkt. | Siergiej Kuzniecow | 6721 pkt. | Göran Waxberg | 6504 pkt. |
Kobiety
Konkurencje biegowe
Konkurencja: | Złoto: | Czas | Srebro: | Czas | Brąz: | Czas |
100 m (szczegóły) |
Jewgienija Sieczenowa | 11,9 CR | Winifred Jordan | 12,1 | Claire Brésolles | 12,2 |
200 m (szczegóły) |
Jewgienija Sieczenowa | 25,4 | Winifred Jordan | 25,6 | Léa Caurla | 25,6 |
80 m przez płotki (szczegóły) |
Fanny Blankers-Koen | 11,8 | Elene Gokieli | 11,9 | Walentina Fokina | 11,9 |
4 × 100 m (szczegóły) |
Holandia
Gerda van der Kade-Koudijs |
47,8 | Francja
Claire Brésolles |
48,5 | Związek Radziecki
Jewgienija Sieczenowa |
48,7 |
Konkurencje techniczne
Konkurencja: | Złoto: | Wynik | Srebro: | Wynik | Brąz: | Wynik |
Skok wzwyż (szczegóły) |
Anne-Marie Colchen | 1,60 m | Aleksandra Czudina | 1,57 m | Anne Iversen | 1,57 m |
Skok w dal (szczegóły) |
Gerda van der Kade-Koudijs | 5,67 m | Lidija Gaile | 5,66 m | Walentina Wasiljewa | 5,63 m |
Pchnięcie kulą (szczegóły) |
Tatjana Siewriukowa | 14,16 m CR | Micheline Ostermeyer | 12,84 m | Amelia Piccinini | 12,21 m |
Rzut dyskiem (szczegóły) |
Nina Dumbadze | 44,52 m | Ans Panhorst-Niesink | 40,46 m | Jadwiga Wajsówna | 39,39 m |
Rzut oszczepem (szczegóły) |
Kławdia Majuczaja | 46,25 m CR | Ludmiła Anokina | 45,84 m | Johanna Koning | 43,24 m |
Tabela medalowa
Miejsce | Państwo | Złoto | Srebro | Brąz | Razem |
---|---|---|---|---|---|
1. | Szwecja | 12 | 5 | 6 | 23 |
2. | ZSRR | 6 | 7 | 4 | 17 |
3. | Francja | 3 | 5 | 4 | 12 |
4. | Finlandia | 3 | 3 | 5 | 11 |
5. | Holandia | 3 | 2 | 1 | 6 |
6. | Wielka Brytania | 2 | 5 | 3 | 10 |
7. | Norwegia | 1 | 2 | 0 | 3 |
8. | Dania | 1 | 1 | 2 | 4 |
Włochy | 1 | 1 | 2 | 4 | |
10. | Islandia | 1 | 0 | 0 | 1 |
11. | Belgia | 0 | 1 | 0 | 1 |
Szwajcaria | 0 | 1 | 0 | 1 | |
13. | Czechosłowacja | 0 | 0 | 4 | 4 |
14. | Polska | 0 | 0 | 1 | 1 |
Węgry | 0 | 0 | 1 | 1 | |
Uwagi
- ↑ European Athletics podaje, że na trzeciej zmianie biegła Anne-Marie Colchen. Jednak źródła francuskie wskazują na Miannay.
Przypisy
- ↑ European Athletics Championships Zürich 2014 - STATISTICS HANDBOOK [online], european-athletics.org [dostęp 2016-02-27] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-06] (ang.).
Bibliografia
- European Championships 1934 - 2002. athletix.org. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-02-05)]. (ang.).
- 3rd European Athetics Championships, Oslo 1946. [dostęp 2016-05-01]. (ang.).