Minuskuł 22
Data powstania

XII wiek

Rodzaj

Kodeks minuskułowy

Numer

22

Zawartość

Ewangelie

Język

grecki

Rozmiary

26 × 19 cm

Typ tekstu

bizantyński

Kategoria

V

Miejsce przechowywania

Bibliothèque nationale

Minuskuł 22 (wedle numeracji Gregory–Aland), ε 288 (von Soden)[1] – rękopis Nowego Testamentu pisany minuskułą na pergaminie w języku greckim z XII wieku[2]. Zawiera marginalia.

Opis rękopisu

Kodeks zawiera tekst czterech Ewangelii na 232 pergaminowych kartach (26 cm na 19 cm)[2], z kilkoma lukami (Mateusz 1,1-2,2; 4,19-5,25; Jan 14,22-16,27). Niektóre z kart zostały przemieszczone do niewłaściwych miejsc[3].

Tekst rękopisu pisany jest jedną kolumną na stronę, 22 linijek w kolumnie[2]. Atrament jest czarny, inicjały pisane są złotem[4]. Popełnia błędy itacyzmu[4].

Tekst Ewangelii dzielony jest według κεφαλαια (rozdziały) oraz według Sekcji Ammoniusza, których numery podano na marginesach. Sekcje Ammoniusza opatrzone zostały odniesieniami do Kanonów Euzebiusza (niekompletne). Przed każdą z Ewangelii umieszczone zostały listy κεφαλαια (spis treści). Tekst Ewangelii zawiera ponadto τιτλοι (tytuły)[4][3].

Na końcu każdej Ewangelii umieszczono subscriptio, na marginesach zamieszczono warianty tekstowe, brak not liturgicznych[4].

Nie zawiera tekstu Pericope adulterae (Jan 7,53-8,11)[4]. Na marginesie zawiera scholion kwestionujący autentyczność długiego zakończenia Marka (Mk 16,9-20)[4].

Tekst

Według Streetera grecki tekst Ewangelii reprezentuje tekst cezarejski. Aland nie zaklasyfikował go do żadnej kategorii[5]. David Alan Black zaliczył do reprezentantów tekstu cezarejskiego[6].

W Mt 27,9 przekazuje unikalny wariant ἐπληρώθη τὸ ῥηθὲν διὰ Ζαχαρίου τοῦ προφήτου (wypełniło się słowo powiedziane przez Zachariasza proroka). Inne rękopisy zamiast Zachariasza mają Jeremiasza[7].

Historia

Paleograficznie datowany jest na wiek XII[2][8]. Rękopis badali Wettstein, Scholz, oraz Paulin Martin[9].

Obecnie przechowywany jest we Francuskiej Bibliotece Narodowej w Paryżu, pod numerem katalogowym Gr. 72[2][8].

Jest cytowany w naukowych wydaniach Novum Testamentum Graece Nestle-Alanda (NA26, NA27). NA27 cytuje go rzadko[10].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Caspar René Gregory: Die griechischen Handschriften des Neuen Testament. Leipzig: J.C.Hinrichs'sche Buchhandlung, 1908, s. 49.
  2. 1 2 3 4 5 K. Aland, M. Welte, B. Köster, K. Junack, Kurzgefasste Liste der griechischen Handschriften des Neues Testaments, Walter de Gruyter, Berlin, New York 1994, p. 48.
  3. 1 2 C. R. Gregory: Textkritik des Neuen Testaments. T. 1. Leipzig: J.C.Hinrichs, 1900, s. 134.
  4. 1 2 3 4 5 6 F. H. A. Scrivener: A Plain Introduction to the Criticism of the New Testament. T. 1. London: 1894, s. 194.
  5. ↑ K. Aland, B. Aland: The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism. przeł. Erroll F. Rhodes. Michigan: William B. Eerdmans Publishing Company, 1995, s. 129, 138. ISBN 978-0-8028-4098-1. (ang.).
  6. ↑ David Alan Black, New Testament Textual Criticism, Baker Books, 2006, p. 65.
  7. ↑ NA26, p. 81.
  8. 1 2 Handschriftenliste. [w:] INTF [on-line]. Münster Institute. [dostęp 2013-04-05].
  9. ↑ Jean-Pierre-Paul Martin, Description technique des manuscrits grecs, relatif au Nouveau Testament, conservé dans les bibliothèques des Paris (Paris 1883), p. 36-37.
  10. ↑ Eberhard et Erwin Nestle: Novum Testamentum Graece. communiter ediderunt: B. et K. Aland, J. Karavidopoulos, C. M. Martini, B. M. Metzger. Wyd. 27. Stuttgart: Deutsche Bibelgesellschaft, 2001, s. 58*-59*, 704. ISBN 978-3-438-05100-4.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.