Milu chiński
Elaphurus davidianus[1]
Milne-Edwards, 1866
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Rodzina

jeleniowate

Podrodzina

jelenie

Rodzaj

milu

Gatunek

milu chiński

Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Milu chiński[3], milu[4], jeleń milu[5], jeleń Davida[5] (Elaphurus davidianus) – gatunek ssaka parzystokopytnego z rodziny jeleniowatych (Cervidae).

Systematyka

Taksonomia

Autorem pierwszego opisu naukowego rodzaju i gatunku jest A. Milne-Edwards. Opis ukazał się w czasopiśmie Annales des Sciences Naturelles, Zoologie w 1866 roku[6]. Jako miejsce typowe autor wskazał Chiny (fr. „dans le parc impérial situé à quelque distance de Pékin”)[6]. Jedyny przedstawiciel rodzaju milu[3] (Elaphurus).

Gatunek typowy

Elaphurus davidianus Milne-Edwards, 1866

Etymologia

Nazwa rodzajowa jest połączeniem słów z języka greckiego: έλαφος élaphos – „jeleń” oraz ουρα oura – „ogon”[7]. Epitet gatunkowy honoruje odkrywcę jelenia, ojca Armanda Davida (1826-1900), francuskiego misjonarza w Chinach oraz naturalistę[6].

Występowanie

W warunkach naturalnych zamieszkiwał prawdopodobnie północne i środkowe Chiny. Wytępiony ok. III w. n.e. Zachował się jedynie w niewoli, w parku łowieckim cesarzy chińskich pod Pekinem (Nanhaizi). Introdukowany w Europie i Ameryce Południowej, a następnie reintrodukowany w Chinach, nad Morzem Żółtym. Spotykany w wielu ogrodach zoologicznych, także w Polsce (poznański Ogród Zoologiczny[5], Park Dzikich Zwierząt w Kadzidłowie, Śląski Ogród Zoologiczny, Ogród Zoologiczny we Wrocławiu oraz Ogród Zoologiczny w Krakowie).

Charakterystyka ogólna

Podstawowe dane przedstawia tabela:

Długość ciała Wysokość w kłębie Długość ogona Masa ciała Dojrzałość płciowa Długość ciąży Liczba młodych
w miocie
183-216 cm 115 cm 22-35 cm 150-214 kg 27 miesięcy ok. 9 miesięcy 1-2

Ubarwienie czerwonobrązowe latem, zimą brązowoszare. Wzdłuż grzbietu ciągnie się czarny pas. U młodych występuje cętkowanie. Jeleń Davida ma wąską, długą głowę, krótkie uszy i wyjątkowo długi ogon.

Są zwierzętami stadnymi. W okresie godowym samce toczą między sobą zacięte walki. Żywią się głównie trawami i roślinnością wodną. Samica rodzi w kwietniu lub maju jedno do dwóch młodych. Żyją przeciętnie 18, maksymalnie 23 lata.

Krzyżuje się z jeleniem szlachetnym.

Zagrożenia i ochrona

Gatunek wymarły na wolności[2]. W warunkach naturalnych (lecz pod stałą kontrolą) występują jedynie w Beijing Milu Park i Dafeng Milu Natural Reserve. Obecna populacja uważana jest za stabilną.

Przypisy

  1. ↑ Elaphurus davidianus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 Z. Jiang, R.B. Harris, Elaphurus davidianus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2015, wersja 2015.2 [dostęp 2015-09-06] (ang.).
  3. 1 2 Nazwa polska za: Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 175. ISBN 978-83-88147-15-9.
  4. ↑ K. Kowalski (redaktor naukowy), A. Krzanowski, H. Kubiak, G. Rzebik-Kowalska, L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 195, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
  5. 1 2 3 Jelenie milu i mundżaki. ZOO Poznań. [dostęp 2015-09-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-04)].
  6. 1 2 3 A. Milne-Edwards. Note sur le Mi-lou, ou Sseu-pou-siang, mammifère du nord de la Chine, qui constitue une section nouvelle de la famille des cerfs. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Cinquiéme Series. 5, s. 382, 1866. (fr.).
  7. ↑ T. S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Waszyngton: Government Printing Office, 1904, s. 253, seria: North American Fauna. (ang.).

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.