Mikołaj Korff

Rodzina	Korffowie herbu własnego
Data śmierci	1659
Ojciec	Mikołaj
Dzieci	Walter Ernest Jan

Mikołaj Korff h. własnego (zm. 1659) – wojewoda wendeński, starosta kokenhauski, pułkownik królewski. Jego ojciec, również Mikołaj, pochodził z niemieckiego rodu Korffów, który w średniowieczu przeniósł się z Westfalii do Inflant^[1].

Kariera wojskowa

Służbę wojskową rozpoczął w okresie wielkiej smuty.

W latach 1621-1629 pod komendą Krzysztofa Radziwiłła brał udział w walkach ze Szwecją jako dowódca oddziału rajtarii. W styczniu 1622 r. otrzymał stopień pułkownika, a pod koniec tego roku był członkiem delegacji prowadzącej rokowania ze Szwedami, które zakończyły się podpisaniem 7 grudnia 1622 r. rozejmu w obozie nad rzeką Ugrą.

W 1629 r. przeszedł na prywatną służbę u Radziwiłłów, jednak cztery lata później powrócił do armii koronnej i jako dowódca regimentu piechoty wziął udział w odsieczy smoleńskiej. W trakcie tej kampanii był jednym z komisarzy prowadzących w imieniu Rzeczypospolitej polsko-moskiewskie rokowania na Żaworonkowych Wzgórzach.

W latach 1648-1651 uczestniczył w walkach z oddziałami Bohdana Chmielnickiego jako dowódca jednostek autoramentu cudzoziemskiego. Brał udział w bitwie pod Piławcami, w której jego oddział został rozproszony^[2], a także w walkach pod Zbarażem i Beresteczkiem^[3]. 1 stycznia 1652 r. odszedł ze służby wojskowej.

Kariera polityczna

W 1634 r. został kasztelanem wendeńskim oraz starostą kokenhauskim, a w 1643 r. wojewodą wendeńskim. Brał udział w sejmach w latach 1623, 1646, 1648 i 1649. Na sejmie elekcyjnym 1648 r. opowiedział się za kandydaturą Jana Kazimierza na tron polski i złożył podpis jako jego elektor^[4].

W dobie potopu szwedzkiego związał się ze stronnictwem Janusza Radziwiłła i razem z nim podpisał 20 października 1655 r. układ w Kiejdanach, zrywający unię z Polską i poddający Wielkie Księstwo Litewskie pod szwedzką protekcję^[5]. W trakcie tego spotkania Mikołaj Korff wygłosił przemówienie, podczas którego doszło do nieoczekiwanego zdarzenia: zerwała się podłoga i kilka osób zostało niegroźnie rannych. Zostało to odebrane jako zły znak^[6].

Był ojcem Waltera^[3], ciwuna trockiego od 1657 r., męża Reginy Ogińskiej, secundo voto Pociejowej, oraz Ernesta Jana, który brał udział w walkach z Kozakami i Rosją w latach 1654–1656.

Przypisy