Mika Häkkinen
Ilustracja
Mika Häkkinen podczas rundy Deutsche Tourenwagen Masters na torze Norisring (2009)
Imię i nazwisko

Mika Pauli Häkkinen

Państwo

 Finlandia

Data i miejsce urodzenia

28 września 1968
Vantaa

Sukcesy

1987: złoto Skandynawska Formuła Ford 1600
1988: złoto Euro-seria Open Lotus
1990: złoto Brytyjska Formuła 3
1998: złoto Formuła 1
1999: złoto Formuła 1
2000: srebro Formuła 1

Mika Pauli „Häkä” Häkkinen (ur. 28 września 1968 w Vantaa) – fiński kierowca wyścigowy, w latach 19912001 rywalizujący w mistrzostwach świata Formuły 1. Jest dwukrotnym mistrzem świata Formuły 1 w sezonach 1998 i 1999 i wicemistrzem w sezonie 2000. Nazywany jest Latającym Finem[uwaga 1].

Życiorys

Przed Formułą 1

Häkkinen ścigał się w seriach kartów w wieku pięciu lat. Wygrywał w regionalnych i narodowych mistrzostwach zanim przeszedł do pełnowymiarowych maszyn. Po zdobyciu mistrzostwa Brytyjskiej Formuły 3, dołączył do zespołu Lotus, startującego w Formule 1.

Kariera w Formule 1

Lotus (1991–1992)

1991
Lotus 102B, w którym Häkkinen debiutował w Formule 1

Swoją karierę w Formule 1 rozpoczął w sezonie 1991 w barwach zespołu Lotus. Jego debiut przypadł w pierwszym wyścigu sezonu Grand Prix Stanów Zjednoczonych, gdzie nie zdołał ukończyć wyścigu, gdyż na 59. okrążeniu w jego samochodzie zepsuł się silnik. Pierwsze punkty zdobywa podczas Grand Prix San Marino, gdzie zajął piąte miejsce, zdobywając dwa punkty do klasyfikacji. Były to jedyne punkty w tym sezonie. Ostatecznie w klasyfikacji mistrzostw zajął 16. miejsce.

1992

W sezonie 1992 Fin punktował już sześciokrotnie. Najwyżej w tym sezonie był czwarty podczas wyścigów w Niemczech i Belgii. Z 11 punktami sezon kończy na 8. miejscu.

McLaren (1993–2001)

1993

Do zespołu McLaren przeszedł na sezon 1993. Pierwotnie był kierowcą testowym, jednak po Grand Prix Włoch zastąpił słabo spisującego się Michaela Andrettiego. W sezonie 1993 wystąpił w trzech ostatnich eliminacjach. Podczas swojego pierwszego wyścigu kwalifikując się przed Ayrtonem Senną na trzeciej pozycji, wyścigu jednak nie ukończył, jednak w kolejnej eliminacji Grand Prix Japonii zdobył pierwsze podium zajmując trzecie miejsce, nie ukończył również ostatniego wyścigu sezonu Grand Prix Australii. Z czterema punktami za trzecie miejsce w Japonii sezon kończy na 15. miejscu.

1994

Po odejściu do zespołu Williams trzykrotnego mistrza świata Ayrtona Senny partnerem zespołowymi Häkkinena został Martin Brundle. W tymże sezonie McLaren używał silników francuskiego producenta Peugeot. W tymże sezonie Fin zaczął regularnie stawać na podium wyścigów. Raz był drugi i pięciokrotnie trzeci. Ostatecznie sezon kończy dobrym czwartym miejscem.

1995

W sezonie 1995 McLaren zmienił dostawce silników. Został nim Mercedes. W tymże sezonie drugim kierowcą McLarena został Mark Blundell. W tymże sezonie Mika tylko dwa razy staje na podium (drugie miejsca we Włoszech i Japonii) i nie zdołał ukończyć aż 9 wyścigów. Podczas testów przed Grand Prix Australii w 1995 roku uległ poważnemu wypadkowi i omal nie stracił życia. W śpiączce został przewieziony do szpitala, na drugi dzień odzyskał przytomność i okazało się, że nie doszło do żadnych komplikacji. W wyniku wypadku nie wystartował w ostatnim wyścigu sezonu. W ostateczności Häkkinen sezon kończy na 7. miejscu.

1996

Sezon 1996 przynosi kolejną zmianę w składzie kierowców McLarena gdyż nowym partnerem Fina z zespołu został David Coulthard, który był jego zespołowym partnerem do końca kariery Häkkinena w Formule 1. W tymże sezonie Häkkinen czterokrotnie zajmuje trzecie miejsca co zaowocowało piątym miejscem na koniec sezonu z dorobkiem 31 punktów.

1997

W sezonie 1997 McLaren zmienił sponsora. Po zakończeniu współpracy z firmą Philip Morris (właściciela marki Marlboro) zespół zaczęła sponsorować firma Imperial Tobacco promując markę West, jednocześnie zmieniono malowanie bolidów na srebrne barwy Mercedesa. W tymże sezonie Fin odnosi pierwsze duże sukcesy. W tym roku ustanawia swoje pierwsze najszybsze okrążenie podczas Grand Prix Włoch, zdobywa pierwsze pole position w Grand Prix Luksemburga i na koniec sezonu odniósł pierwsze zwycięstwo, wtedy wygrał Grand Prix Europy. Oprócz tego dwukrotnie zajął trzecie miejsce w Australii i Niemczech i nie ukończył jednocześnie siedmiu wyścigów. Sezon kończy na 6. miejscu z dorobkiem 27 punktów.

1998
Häkkinen w mistrzowskim samochodzie McLaren MP4/13 z 1998 roku. Zdjęcie wykonano podczas imprezy Mercedes-Benz Stars and Cars Event w listopadzie 2008

Sezon 1998 był dla Häkkinena jak i dla jego zespołu przełomowy. Do zespołu trafił znany projektant Formuły 1 Adrian Newey, który przyczynił się do sukcesów Williamsa. Zaprojektował on bolid MP4/13, który okazał się najszybszym samochodem w stawce. Häkkinen zaczął sezon od dwóch zwycięstw w Australii i Brazylii. Kolejny wyścig sezonu wygrywa kierowca Ferrari Michael Schumacher i to z nim Fin rywalizował o tytuł mistrzowski w sezonie. Potem wygrywa wyścigi w Hiszpanii i Monako. Później trzy kolejne wyścigi wygrywa Schumacher, zaś później Häkkinen wygrywa dwa kolejne wyścigi w Austrii i Niemczech. Po Grand Prix Włoch wygranym przez Michaela Schumachera dwaj najwięksi pretendenci do tytułu mieli tą samą liczbę punktów. Jednak Mika wygrał dwa ostatnie wyścigi, dzięki czemu został mistrzem świata Formuły 1 z dorobkiem 100 punktów. Oprócz ośmiu zwycięstw, dziewięć razy zdobył pole position, sześć razy ustanawiał najszybsze okrążenie. Jedenaście razy stanął na podium i nie ukończył zaledwie trzech wyścigów, a dzięki dobrej jeździe Davida Coultharda, który był trzeci w końcowej klasyfikacji McLaren wywalczył mistrzostwo świata konstruktorów.

W 1998 roku Häkkinen został najlepszym sportowcem roku w Finlandii.

1999
Häkkinen podczas Grand Prix Kanady 1999

Sezon 1999 był trudniejszy w wykonaniu Fina. Już w pierwszym wyścig sezonu Grand Prix Australii w jego McLarenie zawiodła przepustnica przez co nie ukończył wyścigu. Później odnosi zwycięstwo w kolejnym wyścigu w Brazylii, jednak kolejny wyścig w San Marino zakończył się dla niego na 17. okrążeniu z powodu poślizgu. Później czterokrotnie staje na podium odnosząc dwa zwycięstwa w Hiszpanii i Kanadzie. Nie ukończył Grand Prix Wielkiej Brytanii, gdyż wypadło koło w jego samochodzie. W tym wyścigu w wyniku wypadku kontuzji doznał jego największy rywal w walce o tytuł Michael Schumacher przez co nie wystąpił w sześciu kolejnych wyścigach i przekreślił tym samym szansę na tytuł, w związku z tym w walce o mistrzowski tytuł przyszło się mierzyć z innym kierowcą Ferrari Eddiem Irvine’em, który jeździł dobrze i konsekwentnie, zaś w tym czasie Mika wygrywa Grand Prix Węgier. Po zwycięstwie Brytyjczyka w Grand Prix Malezji dzięki pomocy powracającego po rekonwalescencji Schumachera Häkkinen stracił prowadzenie na rzecz Irvine’a. Jednak Fin odnosi zwycięstwo w ostatnim wyścigu w Japonii co przy trzecim miejscu Eddiego Irvine’a dało drugi tytuł mistrza świata kierowców z dorobkiem 76 punktów i z dwoma punktami przewagi nad Brytyjczykiem. Jednak McLaren stracił tytuł mistrzowski w klasyfikacji konstruktorów na rzecz Ferrari.

2000

Do sezonu 2000 Mika przystąpił z nadziejami na trzeci z rzędu tytuł mistrza świata. Jednak początek sezonu był pechowy, gdyż nie ukończył z powodu awarii samochodu dwóch pierwszych wyścigów, a początek sezonu zdominował Michael Schumacher wygrywając trzy z czterech pierwszych wyścigów sezonu i po Grand Prix Wielkiej Brytanii Häkkinen tracił do Niemca 22 punkty. Potem Fin wygrał Grand Prix Hiszpanii jednak Schumacher był w dalszym ciągu bezkonkurencyjny. Później jednak w połowie sezonu Michael nie ukończył trzech wyścigów co wykorzystał Häkkinen wygrywając trzy z pięciu wyścigów i po Grand Prix Węgier objął prowadzenie w mistrzostwach. Jednak później znów zaczął dominować Schumacher. Z powodu awarii silnika nie ukończył Grand Prix Stanów Zjednoczonych przez co stracił prowadzenie w mistrzostwach na rzecz Niemca. Ostatecznie Häkkinen utracił szanse na obronę tytułu w Grand Prix Japonii, gdzie zajął drugie miejsce za Schumacherem, dzięki czemu Niemiec zapewnił na jeden wyścig przed końcem sezonu mistrzowski tytuł. Ostatecznie sezon kończy z wicemistrzostwem z dorobkiem 89 punktów, ze stratą 19 punktów do Michaela Schumachera.

W przeprowadzonej w 2000 roku ankiecie czytelników niemieckiego magazynu sportowego Häkkinen, zdobywając 35% głosów, został wskazany jako najbardziej lubiany kierowca. W tej samej ankiecie Michael Schumacher uzyskał 25% głosów.

2001
Häkkinen podczas Grand Prix Kanady 2001

Sezon 2001 okazał się ostatnim dla Häkkinena. W tym sezonie nie potrafił już nawiązać walki o tytuł mistrzowski i wygrał już tylko dwa wyścigi w sezonie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Nie zdołał ukończyć siedmiu wyścigów i ukończył sezon na 5. pozycji z dorobkiem 37 punktów.

Na trzy wyścigi przed końcem sezonu 2001 ogłosił, że zamierza zrobić roczną przerwę od startów, jednak w lipcu 2002 roku ogłosił, że definitywnie kończy karierę w Formule 1. Jego miejsce w zespole zajął inny Fin, Kimi Räikkönen.

W latach 1991–2001 wystąpił w 162 wyścigach Grand Prix Formuły 1, 51 razy stając na podium, w tym 20 na jego najwyższym stopniu. Ponadto 26 razy zdobył pole position i 25 razy ustanawiał najszybsze okrążenia. Zdobył w swojej karierze łącznie 420 punktów.

Po odejściu z Formuły 1

DTM

Häkkinen w samochodzie AMG-Mercedes w 2006 roku

Od roku 2005 startował w niemieckiej serii samochodów turystycznych (DTM), w samochodach marki Mercedes-Benz. W swoim debiutanckim wyścigu zajął 8 pozycję, a w trzecim wywalczył pole position i wygrał wyścig.

Starty w DTM zakończył z końcem sezonu 2007 i zakończył karierę kierowcy wyścigowego.

Możliwości powrotu do F1

Häkkinen za kierownicą McLarena MP4-20 z sezonu 2005 podczas Goodwood Festival of Speed w 2006 roku

Po zakończeniu kariery w Formule 1 wielokrotnie pojawiały się doniesienia o powrocie Häkkinena. Fin łączony był z posadą w zespole Williams w sezonie 2004, w którym miałby zastąpić Montoyę przechodzącego do McLarena[1]. Rok później wiązany był z posadą w zespole BMW Sauber[2].

Pod koniec sezonu 2006 wiązano go ponownie z McLarenem. Magazyn Autosport donosił o testach w symulatorze, które Häkkinen przeprowadzał w listopadzie. Spekulacje ukróciło ogłoszenie Lewisa Hamiltona kierowcą zespołu. Mika był jednak ciągle wiązany z inną rolą w zespole.

Ostatecznie Häkkinen powrócił za kierownicę samochodu Formuły 1 podczas testów na torze Circuit de Catalunya 30 listopada 2006 roku – poprowadził McLarena MP4-21. Przejechał 79 okrążeń, ale jego najlepszy czas był o 3 sekundy gorszy od czasów regularnych kierowców.

Wyniki

Formuła 1

Sezon Zespół Samochód Pozycje startowe / w wyścigach
Silnik 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21
1991 Stany Zjednoczone Brazylia San Marino Monako Kanada Meksyk Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Portugalia Hiszpania Japonia Australia
Wielka Brytania Team Lotus Judd Wielka Brytania Lotus
102B
13 22 25 26 24 24 993NZ 25 23 26 24 25 26 21 21 25
Wielka Brytania Judd
3.6 V8
989NU 09 05 989NU 989NU 09 995- 12 989NU 14 989NU 14 14 989NU 989NU 19
1992 Związek Południowej Afryki Meksyk Brazylia Hiszpania San Marino Monako Kanada Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Portugalia Japonia Australia
Wielka Brytania Team Lotus Ford Wielka Brytania Lotus
102D/107
21 18 24 21 993NZ 14 10 11 09 13 16 08 11 07 07 10
Wielka Brytania Ford
HB 3.5 V8
09 06 10 989NU 995- 989NU 989NU 04 06 989NU 04 06 989NU 05 989NU 07
1993 Związek Południowej Afryki Brazylia Unia Europejska San Marino Hiszpania Monako Kanada Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Portugalia Japonia Australia
Wielka Brytania Marlboro McLaren Ford Wielka Brytania McLaren
MP4-8
995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 03 03 05
Wielka Brytania Ford
HB 3.5 V8
995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 995- 989NU 03 989NU
1994 Brazylia San Marino Monako Hiszpania Kanada Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Portugalia Unia Europejska Japonia Australia
Wielka Brytania Marlboro McLaren Peugeot Wielka Brytania McLaren
MP4-9
08 04 08 02 03 07 09 05 08 995- 08 07 04 09 08 04
Francja Peugeot
A6 3.5 V10
989NU 989NU 03 989NU 989NU 989NU 989NU 03 989NU 995- 02 03 03 03 07 12
1995 Brazylia Argentyna San Marino Hiszpania Monako Kanada Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Portugalia Unia Europejska Japonia Australia
Wielka Brytania Marlboro McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-10/B/C
07 05 06 09 06 07 08 08 07 05 03 07 13 09 995- 03 24
Niemcy Mercedes
FO 110 3.0 V10
04 989NU 05 989NU 989NU 989NU 07 989NU 989NU 989NU 989NU 02 989NU 08 995- 02 992NW
1996 Australia Brazylia Argentyna Unia Europejska San Marino Monako Hiszpania Kanada Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Portugalia Japonia
Wielka Brytania Marlboro McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-11/11B
05 07 08 09 11 08 10 06 05 04 04 07 06 04 07 05
Niemcy Mercedes
FO 110 3.0 V10
05 04 989NU 08 08 06 05 05 05 03 989NU 04 03 03 989NU 03
1997 Australia Brazylia Argentyna San Marino Monako Hiszpania Kanada Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Austria Luksemburg Japonia Unia Europejska
Wielka Brytania West McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-12
06 04 17 08 08 05 09 10 03 03 04 05 05 02 01 04 05
Niemcy Mercedes
FO 110E/F 3.0 V10
03 04 05 06 989NU 07 989NU 989NU 989NU 03 989NU 991DK 09 989NU 989NU 04 01
1998 Australia Brazylia Argentyna San Marino Hiszpania Monako Kanada Francja Wielka Brytania Austria Niemcy Węgry Belgia Włochy Luksemburg Japonia
Wielka Brytania West McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-13
01 01 03 02 01 01 02 01 01 03 01 01 01 03 03 02
Niemcy Mercedes
FO 110G
01 01 02 989NU 01 01 989NU 03 02 01 01 06 989NU 04 01 01
1999 Australia Brazylia San Marino Monako Hiszpania Kanada Francja Wielka Brytania Austria Niemcy Węgry Belgia Włochy Unia Europejska Stany Zjednoczone Japonia
Wielka Brytania West McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-14
01 01 01 01 01 02 14 01 01 01 01 01 01 03 04 02
Niemcy Mercedes
FO110H 3.0 V10
989NU 01 989NU 03 01 01 02 989NU 03 989NU 01 02 989NU 05 03 01
2000 Australia Brazylia San Marino Wielka Brytania Hiszpania Unia Europejska Monako Kanada Francja Austria Niemcy Węgry Belgia Włochy Stany Zjednoczone Japonia Malezja
Wielka Brytania West McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-15
01 01 01 03 02 03 05 04 04 01 04 03 01 03 03 02 02
Niemcy Mercedes
FO110J 3.0 V10
989NU 989NU 02 02 01 02 06 04 02 01 02 01 01 02 989NU 02 04
2001 Australia Malezja Brazylia San Marino Hiszpania Austria Monako Kanada Unia Europejska Francja Wielka Brytania Niemcy Węgry Belgia Włochy Stany Zjednoczone Japonia
Wielka Brytania West McLaren Mercedes Wielka Brytania McLaren
MP4-16
03 04 03 02 02 08 03 08 06 04 02 03 06 07 07 04 05
Niemcy Mercedes
FO110K 3.0 V10
989NU 06 989NU 04 09 989NU 989NU 03 06 989NU 01 989NU 05 04 989NU 01 04

DTM

Życie prywatne

Mika Häkkinen jest synem Harriego, prezentera radiowego i dorywczo kierowcy taksówki oraz Aili Häkkinen, która pracowała jako sekretarka. Ma siostrę Ninę, która prowadziła internetową stronę fanów brata, aż do jej zamknięcia w 1998 roku. Häkkinen był żonaty z Erją Honkanen. Razem mają dwójkę dzieci: syna Hugo Ronana (ur. 11 grudnia 2000) i córkę Ainę Julię (ur. 12 maja 2005). Od 1991 roku mieszka w Monte Carlo, ma również domy we Francji i Finlandii. Na początku 2008 roku media podały, że Mika i Erja złożyli dokumenty o rozwód. 30 listopada 2010 roku urodziło się trzecie dziecko kierowcy, córka Ella, której matką jest dziewczyna kierowcy, Markéta Kromatová.

Uwagi

  1. Przydomek ten noszą najwybitniejsi fińscy sportowcy w historii.

Przypisy

  1. Marek Roczniak: Hakkinen dementuje plotki dotyczące negocjacji z BMW. f1wm.pl, 2004-05-27. [dostęp 2011-06-09]. (pol.).
  2. Marek Roczniak: Mika Hakkinen wraca do Formuły Jeden?. f1wm.pl, 2005-08-09. [dostęp 2011-06-20]. (pol.).
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.