Mieczysław Najdorf
Miguel Najdorf
Ilustracja
Mieczysław Najdorf, Wijk aan Zee 1973
Data i miejsce urodzenia

15 kwietnia 1910
Grodzisk Mazowiecki

Data i miejsce śmierci

5 lipca 1997
Málaga

Obywatelstwo

Polska
Argentyna

Tytuł szachowy

arcymistrz (1950)

Ranking FIDE

2797 (1948)

FIDE Top 100

2 (1948)

abcdefgh
8
a8 – Czarna wieża
b8 – Czarny skoczek
c8 – Czarny goniec
d8 – Czarny hetman
e8 – Czarny król
f8 – Czarny goniec
h8 – Czarna wieża
b7 – Czarny pionek
e7 – Czarny pionek
f7 – Czarny pionek
g7 – Czarny pionek
h7 – Czarny pionek
a6 – Czarny pionek
d6 – Czarny pionek
f6 – Czarny skoczek
d4 – Biały skoczek
e4 – Biały pionek
c3 – Biały skoczek
a2 – Biały pionek
b2 – Biały pionek
c2 – Biały pionek
f2 – Biały pionek
g2 – Biały pionek
h2 – Biały pionek
a1 – Biała wieża
c1 – Biały goniec
d1 – Biały hetman
e1 – Biały król
f1 – Biały goniec
h1 – Biała wieża
8
77
66
55
44
33
22
11
abcdefgh
Wariant Najdorfa w obronie sycylijskiej

Mieczysław Najdorf, właśc. Mendel Najdorf, po zmianie obywatelstwa Miguel Najdorf (ur. 15 kwietnia 1910 w Grodzisku Mazowieckim, zm. 4 lipca 1997 w Maladze[1]) – polski i argentyński szachista pochodzenia żydowskiego, arcymistrz, olimpijczyk, obywatel Argentyny od 1944 roku.

Życiorys

Pierwszymi nauczycielami Najdorfa byli Dawid Przepiórka i Ksawery Tartakower. W roku 1930 wystąpił w pierwszym szachowym turnieju i zajął w mistrzostwach Warszawy VI-VII miejsce. W kolejnych latach wystąpił w wielu turniejach, osiągając liczne sukcesy, m.in.:

Na czas VIII olimpiady w Buenos Aires (21 sierpnia – 19 września 1939) przypadł wybuch II wojny światowej. 1 września do jej uczestników dotarła informacja o ataku Niemiec na Polskę. Najdorf nie zdecydował się na powrót do ogarniętej wojną Polski, pozostał w Argentynie. W roku 1944 uzyskał argentyńskie obywatelstwo. Została w Polsce jego żona razem z trzyletnią córeczką. Jak stwierdził Najdorf „wojny nie przeżył nikt z mojej rodziny: żona, dziecko, czterech braci, ojciec”[2].

  • 1941 – Buenos Aires – I-II, Mar del Plata – I-II
  • 1942 – Mar del Plata – I
  • 1943 – Mar del Plata – I
  • 1944 – Mar del Plata – I
  • 1946 – Praga – I, Barcelona – I
  • 1947 – Mar del Plata – I
  • 1948 – Wenecja – I, Buenos Aires – I
  • 1950 – Bled – I, Amsterdam – I, srebrny medal na olimpiadzie w Dubrowniku
  • 1952 – Hawana – I-II, srebrny medal na olimpiadzie w Helsinkach
  • 1954 – srebrny medal na olimpiadzie w Amsterdamie
  • 1956 – Mar del Plata – I-II
  • 1959 – Mar del Plata – I-II
  • 1961 – Mar del Plata – I
  • 1962 – Hawana (memoriał Jose Raula Capablanki) – I, brązowy medal na olimpiadzie w Warnie
  • 1964 – Buenos Aires – I,
  • 1966 – Buenos Aires – I
  • 1967 – Mar del Plata – I
  • 1968 – Buenos Aires – I-II
  • 1970 – Belgrad (występ w meczu ZSRR – Reszta świata), Buenos Aires – I-III
  • 1976 – Lone Pine open – dzielone II, otwarte mistrzostwa RPA – I
  • 1979 – Buenos Aires – II

W okresie powojennym należał do ścisłej światowej czołówki, co potwierdził bardzo dobrymi wynikami, które osiągnął na turniejach pretendentów do tytułu mistrza świata: w roku 1950 w Budapeszcie zajął V[3], a w 1953 w Zurychu – VI miejsce[4]. Lokaty te odpowiadały wówczas miejscu w pierwszej dziesiątce na świecie.

Na olimpiadach wystąpił łącznie 11 razy w barwach Argentyny, w tym dziesięciokrotnie na I szachownicy. Jako członek polskiej drużyny narodowej brał udział w olimpiadach szachowych w latach: 1935 (Warszawa), 1936 (Monachium), 1937 (Sztokholm), 1939 (Buenos Aires)[5]. Zdobył 11 medali (7 drużynowych i 4 indywidualnie) oraz rozegrał 222 olimpijskie partie, w których uzyskał 145 pkt[6]. W czasie swojej kariery siedmiokrotnie zdobywał tytuł indywidualnego mistrza Argentyny (w latach 1949, 1950, 1951, 1955, 1960, 1968, 1970)[7].

Był rekordzistą, jeśli chodzi o grę w symultanach. W 1943 roku w Rosario w Argentynie zagrał symultanę "na ślepo" z 40 przeciwnikami. W São Paulo w 1947 rozegrał 45 pojedynków „na ślepo”, wygrywając 39 partii, 4 remisując i tylko 2 przegrywając (seans trwał 19 godzin i 40 minut). Ten drugi wynik nie został jednak oficjalnie uznany, gdyż przebieg symultany nie był monitorowany we właściwy sposób[8].

W 1950 (również w São Paulo) w trakcie ponad 11 godzin rozegrał 250 partii jednocześnie, osiągając wynik +226 −10 =14[9]. Wniósł duży wkład w rozwój teorii szachowej, głównie obrony sycylijskiej i królewsko-indyjskiej. Nazwisko Najdorfa nosi jeden z najbardziej popularnych i często stosowany przez najsilniejszych szachistów świata wariant w obronie sycylijskiej:

1.e4 c5 2.Sf3 d6 3.d4 c:d4 4.S:d4 Sf6 5.Sc3 a6

W 1996 został drugim w historii Polakiem (po Dawidzie Przepiórce), który otrzymał tytuł Honorowego Członka Międzynarodowej Federacji Szachowej[10].

Poza sukcesami szachowymi, podobne powodzenie osiągnął w interesach, a mianowicie w branży ubezpieczeniowej – po wojnie został jednym z najzamożniejszych Argentyńczyków (posiadał własne towarzystwo ubezpieczeniowe)[11].

Najdorf tak opowiadał o swojej życiowej pasji (Warszawa, 1992)[7]:

Szachy to moja pasja. Codziennie przy partii szachowej, zwłaszcza przy blitzach zapominam o wszystkich zmartwieniach dnia codziennego. Czuję się jakbym słuchał muzyki, bo partia szachów to dla mnie jakby symfonia Mozarta. Inspiruje nowe idee, odradza ducha walki.

W 1930 Mieczysław Najdorf rozegrał w Warszawie partię, która została później nazwana „polską nieśmiertelną partią”[12]:

Glücksberg – M.Najdorf, Warszawa 1929
1.d4 f5 2.c4 Sf6 3.Sc3 e6 4.Sf3 d5 5.e3 c6 6.Gd3 Gd6 7.0-0 0-0 8.Se2 Sbd7 9.Sg5? G:h2+! 10.Kh1 Sg4 11.f4 He8 12.g3 Hh5 13.Kg2 Gg1! 14.S:g1 Hh2+ 15.Kf3 e5 16.de5 Sd:e5+ 17.fe5 S:e5+ 18.Kf4 Sg6+ 19.Kf3 f4 20.ef4 Gg4+ 21.K:g4 Se5+ 22.fe5 h5 # 0-1

Według retrospektywnego systemu Chessmetrics, najwyżej sklasyfikowany był w lipcu 1946 i w lutym 1948, zajmował wówczas 2. miejsce na świecie, za Michaiłem Botwinnikiem[13].

Przypisy

  1. ↑ Miguel Najdorf | Top Chess Players - Chess.com
  2. ↑ Lipczuk, R., Arcymistrz Mieczysław (Miguel) Najdorf i jego dwie ojczyzny
  3. ↑ 1950 Budapest Candidates Tournament.
  4. ↑ 1953 Zurich Candidates Tournament.
  5. ↑ Gawlikowski, S., Olimpiady szachowe 1924 - 1974, wyd. 2. rozszerzone. Warszawa 1978, s. 65 nn.
  6. ↑ Olimpbase.
  7. 1 2 „Szachista” nr 8/1993, s. 243.
  8. ↑ Price, B., Historia szachów w 50 ruchach, s. 163.
  9. ↑ Zapis (+226 –10 =14) oznacza 226 wygranych partii, 10 przegranych oraz 14 remisów.
  10. ↑ FIDE Honorary Members. [dostęp 2011-10-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-10-26)].
  11. ↑ „Szachista” nr 6/1993, s. 173.
  12. ↑ Sprawa „polskiej partii nieśmiertelnej”. [dostęp 2014-03-19].
  13. ↑ Chessmetrics Player Profile: Miguel Najdorf.

Bibliografia

  • Gawlikowski, S., Olimpiady szachowe 1924 - 1974, wyd. 2. rozszerzone. Warszawa 1978: Wydawnictwo "Sport i Turystyka", 1978.
  • Lipczuk, R., Arcymistrz Mieczysław (Miguel) Najdorf i jego dwie ojczyzny, [w:] Przegląd Dziennikarski, 2021-04-23
  • Price, Bill, Historia szachów w 50 ruchach. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press,2021. Tłum. z angielskiego: Jerzy J. Malinowski.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.