Mieczysław Linde
Miecislaus Edler Linde von Brykula
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

18 listopada 1868
Lwów

Data śmierci

1940

Przebieg służby
Lata służby

1888–1927, 1939–1940

Siły zbrojne

Cesarsko-królewska Obrona Krajowa
Wojsko Polskie

Jednostki

9 Pułk Strzelców Pieszych
XXIII Brygada Piechoty
XXIV Brygada Piechoty
XXXVI Brygada Piechoty
6 Dywizja Piechoty
Okręg Korpusu Nr VI

Stanowiska

dowódca pułku
dowódca brygady
dowódca dywizji
zastępca dowódcy okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
obrona Lwowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Odznaka za 25-letnią Służbę Wojskową (Austro-Węgry) Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Mieczysław Linde (ur. 18 listopada 1868 we Lwowie, zm. w 1940 w rejonie kotłaskim[1][2]) – generał dywizji Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się we Lwowie, w rodzinie Franciszka, majora c. i k. armii, i Sydonii Mrowetz[3].

W 1884, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum we Lwowie, wstąpił do Szkoły Kadetów w Preszburgu (obecnie Bratysława)[4]. 18 sierpnia 1888 rozpoczął zawodową służbę w Galicyjsko-Bukowińskim pułku piechoty nr 24 w Przemyślu[5]. W 1896 roku został przeniesiony do pułku piechoty Obrony Krajowej Lwów nr 19 we Lwowie[6]. W 1903 został mianowany komendantem szkoły jednorocznych ochotników we Lwowie. W latach 1912–1913 wziął udział w mobilizacji sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, wprowadzonej w związku z wojną na Bałkanach. W I wojnie światowej uczestniczył w walkach na froncie włoskim jako dowódca batalionu i pułku. Od 1914 bezskutecznie starał się o przydział do Legionów Polskich[7].

W czasie służby w c. i k. armii oraz c. k. Obronie Krajowej awansował kolejno na stopnie: kadeta (1 września 1888[8]), podporucznika (1 listopada 1891[9]), porucznika (1 listopada 1895[10]), kapitana (1 listopada 1903[11]), majora (1 sierpnia 1914[4]) i podpułkownika (1 lutego 1916[12]).

W uznaniu 30-letniej służby, 10 września 1916 otrzymał austriackie szlachectwo I stopnia (najniższego), z tytułem „Edler” i predykatem „von Brykula”[13].

22 listopada 1918 przyjęty został do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą Legii Oficerskiej w obronie Lwowa[4]. W lutym 1919 w Chyrowie objął dowództwo grupy swojego imienia. Od maja do sierpnia dowodził Grupą Operacyjną gen. Władysława Sikorskiego. 1 sierpnia został mianowany dowódcą 9 pułku strzelców pieszych[14]. Od 11 stycznia do lipca 1920 dowodził kolejno: XXIII, XXIV i XXXVI Brygadą Piechoty. 1 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu generała podporucznika, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[15]. 19 lipca objął dowództwo 6 Dywizji Piechoty[16]. 25 września 1921 otrzymał nominację na stanowisko zastępcy dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 18. lokatą w korpusie generałów[17].

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go do stopnia generała dywizji ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 i 5. lokatą w korpusie generałów[18].

2 września 1926 odbyła się we Lwowie uroczystość pożegnania gen. Lindego jako zastępcy dowódcy OK VI[19]. Z dniem 1 marca 1927 roku został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia 1927 roku został przeniesiony w stan spoczynku[20]. Osiadł we Lwowie[21].

Podczas kampanii wrześniowej był jednym z organizatorów Straży Obywatelskiej w tym mieście. Po agresji ZSRR na Polskę i kapitulacji Lwowa, wbrew warunkom rozejmu 3 października 1939 został aresztowany przez NKWD i osadzony w więzieniu na Zamarstynowie[22]. Po wywózce ze Lwowa znalazł się w obozie w Starobielsku II. Następnie – z wyrokiem skazującym na 10 lat pobytu w łagrze – jesienią 1940 został wywieziony na północ w okolice Kotłasu. Nazwisko generała figuruje na Ukraińskiej Liście Katyńskiej. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Mieczysław Linde był żonaty z Sydonią Baudisch, z którą miał troje dzieci: Zofię (ur. 1898), Tadeusza (ur. 1900) i Marię (ur. 1901)[23]. Tadeusz Linde poległ 4 lipca 1920 pod Klewaniem, jako podporucznik 3 pułku artylerii polowej Legionów[24].

Ordery i odznaczenia

Herb nadany Lindemu w 1916

Przypisy

  1. ↑ Według CAW, Ap. 2599, 4227 (LW 055/5 z 5.1940 r., poz.1) Mieczysław Linde po aresztowaniu w październiku 1939 był więziony w Zamarstynowie we Lwowie, a potem w Kijowie. Został zamordowany wiosną 1940 przez NKWD, prawdopodobnie tamże. Patrz:Ogrody Wspomnień – Mieczysław Linde.
  2. ↑ sejm-wielki.pl – Mieczysław Eugeniusz Linde (pol.) [dostęp 2011-12-11].
  3. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 196.
  4. 1 2 3 4 Encyklopedia Wojskowa 1935 ↓, s. 64.
  5. ↑ Rocznik oficerski 1889 ↓, s. 321.
  6. ↑ Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1897 ↓, s. 322.
  7. ↑ Zakrzewski 2016 ↓, s. 457.
  8. ↑ Rocznik oficerski 1889 ↓, s. 273.
  9. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1892 ↓, s. 251.
  10. ↑ Rocznik oficerski c. i k. Armii i Marynarki Wojennej 1896 ↓, s. 229.
  11. ↑ Rocznik oficerski c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1904 ↓, s. 125.
  12. ↑ Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 52.
  13. ↑ Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, DiG 1997.
  14. ↑ Datę 1 sierpnia 1919 podają Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski. Natomiast autorzy „Księgi chwały piechoty” podają, że płk Mieczysław Linde dowodził 51 pp od 15 października 1919 do 14 marca 1920.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 maja 1920 roku, s. 352.
  16. ↑ Stawecki 1994 ↓, s. 197.
  17. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 15.
  18. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
  19. ↑ Pożegnanie gen. Lindego. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 201 z 4 września 1926.
  20. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37, 44.
  21. 1 2 Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 877.
  22. ↑ Sławomir Kalbarczyk. Ukraińska Lista Katyńska. „Komentarze historyczne”, s. 54. Instytut Pamięci Narodowej.
  23. ↑ Wojtaszak 2012 ↓, s. 551.
  24. ↑ Lista strat 1934 ↓, s. 485.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922 roku, s. 322.
  26. ↑ Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 284.
  27. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 1 kwietnia 1922 roku, s. 250.
  28. 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Lista starszeństwa c. k. Obrony Krajowej i Żandarmerii 1918 ↓, s. 287.

Bibliografia

  • Kais. Königl. Militär-Schematismus für 1889. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1888.
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1892. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1892.
  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1896. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, grudzień 1895.
  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1897. Wiedeń: styczeń 1897.
  • Schematismus der k.k. Landwehr und der k.k. Gendarmerie der im Reichsrathe Vertretenen Königreiche une Länder für 1904. Wiedeń: styczeń 1904.
  • Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Henryk Piotr Kosk: Generalicja polska. Popularny słownik biograficzny. T. 1 A-Ł. Pruszków: Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, 1998. ISBN 83-87103-55-1.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
  • Encyklopedia Wojskowa. Otton Laskowski (red.). T. V: Lehwaldt – Obrączka kostna. Warszawa: Towarzystwo Wiedzy Wojskowej i Wojskowy Instytut Naukowo-Oświatowy, 1935.
  • Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.
  • Księga chwały piechoty, praca zbiorowa, Warszawa 1992, reprint wydania z 1939
  • K. Banaszek, W. K. Roman, Z. Sawicki, Kawalerowie orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, Warszawa 2000, s. 177
  • Sławomir Górzyński, Nobilitacje w Galicji w latach 1772–1918, DiG 1997, ISBN 83-85490-88-4.
  • Andrzej Wojtaszak: Generalicja Wojska Polskiego 1918-1926. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2012. ISBN 978-83-7399-519-2.
  • Bartosz Zakrzewski: 18 Dywizja Piechoty WP w wojnie polsko-sowieckiej. Warszawa: Wydawnictwo Neriton, 2016. ISBN 978-83-7543-415-6.
  • Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918-1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.