Mieczysław Dachowski

generał dywizji
Data urodzenia	27 stycznia 1931
Data śmierci	6 marca 2019
Przebieg służby
Lata służby	1949–1991
Siły zbrojne	ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	11 samodzielny pułk czołgów, TOSWPanc i Zmech., 8 szkolny batalion czołgów, 68 pułk czołgów, 20 Dywizja Pancerna, 16 Dywizja Pancerna, sztab Śląskiego Okręgu Wojskowego, Sztab Generalny WP
Stanowiska	dowódca plutonu, dowódca batalionu, szef sztabu pułku, dowódca pcz, szef sztabu i dowódca dywizji, szef oddziału SG WP, szef sztabu - zastępca dowódcy okręgu, zastępca szef Sztabu Generalnego WP ds. organizacyjno-mobilizacyjnych, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, attaché wojskowy, morski i lotniczy przy Ambasadzie w Moskwie
Odznaczenia

Grób urnowy Mieczysława Dachowskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Mieczysław Dachowski (ur. 27 stycznia 1931, zm. 6 marca 2019^[1]) – generał dywizji Ludowego Wojska Polskiego, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP (1984-1989).

Życiorys

Służbę wojskową rozpoczął w 1949 roku, jako podchorąży Oficerskiej Szkoły Broni Pancernej w Poznaniu, która w 1951 roku została przekształcona w Oficerską Szkołę Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych). W 1952 roku został promowany na stopień podporucznika w korpusie oficerów wojsk pancernych i przydzielony do 11 samodzielnego pułku czołgów w Giżycku, gdzie został wyznaczony na stanowisko dowódcy plutonu. W latach 1952–1953 dowódca plutonu w Technicznej Oficerskiej Szkole Wojsk Pancernych i Zmechanizowanych w Poznaniu. W latach 1953-1956 studiował w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W 1956 został szefem sztabu 8 szkolnego batalionu czołgów w 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. W latach 1957-64 pomocnik szefa wydziału i szef wydziału sztabu 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku. Od 1964 dowódca 68 pułku czołgów średnich w Budowie, a w okresie 1966-69 szef sztabu - zastępca dowódcy 20 Dywizji Pancernej.

W latach 1969-71 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. J. Woroszyłowa w Moskwie. Od 1971 służył w Zarządzie I Operacyjnym Sztabu Generalnego WP, jako szef Oddziału Planowania Operacyjnego. W latach 1973-1976 dowodził 16 Dywizją Pancerną w Elblągu. Na tym stanowisku na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 1 października 1974 mianowany generałem brygady. Nominację wręczył mu w Belwederze 11 października 1974 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. Od stycznia 1976 szef sztabu - zastępca dowódcy SOW we Wrocławiu. W 1979 wyznaczony na p. o. zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP ds. systemów kierowania. Od lipca 1983 do marca 1984 zastępca szefa Sztabu Generalnego WP ds. organizacyjno-mobilizacyjnych. W 1983 ukończył Wyższy Kurs Akademicki dla Kierowniczej Kadry WP przy Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie. Na mocy uchwały Rady Państwa PRL z 24 września 1983 mianowany generałem dywizji. Nominację wręczył mu w Belwederze 10 października 1983 przewodniczący Rady Państwa prof. Henryk Jabłoński. W okresie od marca 1984 do września 1989 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP. We wrześniu 1989 r. skierowany do Moskwy na stanowisko attaché wojskowego, morskiego i lotniczego przy Ambasadzie PRL. Do kraju powrócił w lutym 1991 r. Zawodową służbę wojskową zakończył 28 października 1991 roku i przeszedł w stan spoczynku.

W latach 2001–2004 prezes Klubu Generałów WP^[2]. Zapalony myśliwy. Pochowany w grobie urnowym na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera D28-8-4)^[3].

Odznaczenia

• Wpis do „Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich” (1975)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1973)
• Order Sztandaru Pracy I klasy (1988)
• Order Sztandaru Pracy II klasy (1981)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal „Za Zasługi w Umacnianiu Przyjaźni PRL-ZSRR” (1987, TPPR)^[4]
• Medal „Za umacnianie braterstwa broni” (Związek Radziecki)
• Medal jubileuszowy „60 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
• Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR” (Związek Radziecki)
• Medal „30-lecia Rewolucyjnych Sił Zbrojnych Kuby” (Kuba, 1987)
• inne odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

• M. Jędrzejko, M.L. Krogulski, M. Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2020), Wyd. von borowiecky, Warszawa 2002
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 305-306