kapitan administracji | |
Data i miejsce urodzenia |
4 grudnia 1895 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
28 stycznia 1963 |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1914–1945 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
57 Pułk Piechoty |
Stanowiska |
kierownik referatu |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Mieczysław Chudziński (ur. 4 grudnia 1895 w Czempiniu, zm. 28 stycznia 1963 w Branicach) – kapitan administracji Wojska Polskiego.
Życiorys
Urodził się 4 grudnia 1895 roku w Czempiniu, w rodzinie Bartłomieja, krawca, i Marii z Wojciechowskich. 8 sierpnia 1914 roku został zmobilizowany do Armii Cesarstwa Niemieckiego. W jej szeregach walczył na frontach I wojny światowej. W 1918 roku, w czasie rewolucji listopadowej w Niemczech zdezerterował z armii, wrócił do rodzinnego miasta i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej Zaboru Pruskiego. Od 28 grudnia tego roku brał czynny udział w powstaniu wielkopolskim[1].
Od 7 czerwca 1919 roku do 30 grudnia 1920 roku dowodził 2. kompanią 3 pułku strzelców wielkopolskich, który od stycznia 1920 roku nosił nazwę 57 pułk piechoty wielkopolskiej. W międzyczasie, przez krótki czas dowodził także I batalionem tego pułku[2]. 25 listopada 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu porucznika, w grupie oficerów byłej armii niemieckiej[3].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty[4]. W 1923 roku był przydzielony z 57 pp do Centralnej Wojskowej Szkoły Gimnastyki i Sportów w Poznaniu na stanowisko oficera ordynansowego[5]. W następnym roku powrócił do macierzystego pułku w Poznaniu[6]. 31 marca 1924 roku został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 lipca 1923 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7]. W lutym 1926 roku został przydzielony z 57 pp do Powiatowej Komendy Uzupełnień Szamotuły na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[8]. We wrześniu tego roku został przydzielony do PKU Równe na takie samo stanowisko[9], lecz już w następnym miesiącu został przydzielony do PKU Ostrów Poznański na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta[10][11]. We wrześniu 1930 roku został przydzielony do nowo utworzonej PKU Bydgoszcz Miasto na takie samo stanowisko[12][13]. 1 września 1938 roku jednostka, w której pełnił służbę została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Bydgoszcz Miasto, a zajmowane przez niego stanowisko służbowe otrzymało nazwę „kierownik I referatu ewidencji”[14].
W czasie kampanii wrześniowej dostał się do niemieckiej niewoli. Początkowo przebywał w Oflagu II B Arnswalde, a od 17 września 1940 roku w Oflagu II C Woldenberg[15].
W 1945 roku, po powrocie z niewoli, został zatrudniony w Rejonowej Komendzie Uzupełnień Szczecin, lecz w następnym roku został zwolniony i znalazł zatrudnienie w Spedycji Transportowej Hartwig, w charakterze pracownika umysłowego. W 1952 roku przeniósł się wraz z rodziną do Lanckorony[1]. Od 1958 roku mieszkał w Branicach. Tam 28 stycznia 1963 roku zmarł. Został pochowany w rodzinnym Czempiniu[1].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 121 – 14 sierpnia 1920 roku[16][17]
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[18][19]
- Krzyż Walecznych[20]
- Srebrny Krzyż Zasługi – 1938[21]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 „Polska Swemu Obrońcy”[1]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[1]
- Brązowy Medal za Długoletnią Służbę[1]
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 Świątkiewicz 2008 ↓, s. 2.
- ↑ Podwapiński 1927 ↓, s. 19, 52, 132, 133, 217.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 48 z 15 grudnia 1920 roku, s. 1358.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 71.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287, 422, 1513.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 262, 365.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 172.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 2, 15.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 20 września 1926 roku, s. 311.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 20 października 1926 roku, s. 368.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 133, 200.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 297.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 47, 511.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 293.
- ↑ Straty ↓, Numer jeniecki „20821”.
- ↑ Karczewski 1928 ↓, s. 19, 29.
- ↑ Podwapiński 1927 ↓, s. 221.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 11 listopada 1932 roku, s. 381.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 287.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938 roku, s. 39.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Leon Karczewski: Zarys historji wojennej 57-go pułku piechoty wielkopolskiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1928, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Józef Podwapiński: Ilustrowany zarys historii 57 P. P. Wlkp. (3 P. Strzelc. Wlkp.) dla szeregowych. Poznań: 57 Pułk Piechoty Wielkopolskiej, 1927.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Józef Świątkiewicz. Nasz powstaniec: Mieczysław Chudziński. „Orędownik Powstańczy”. 1, 2008-09-28.
- Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-09-10].