Michał Sumiński
Ilustracja
Zdjęcie sprzed 1963
Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1915
Warszawa

Data i miejsce śmierci

24 grudnia 2011
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Wojskowy na Powązkach

Zawód, zajęcie

geograf, zoolog[1], dziennikarz

Narodowość

polska

Rodzice

Stanisław, Janina

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Uśmiechu
Michał Sumiński, 1973
Grób Michała i Zofii Sumińskich na Powązkach (lipiec 2018)

Michał Jan Sumiński (ur. 13 grudnia 1915 w Warszawie, zm. 24 grudnia 2011 tamże[2]) – polski podróżnik, zoolog, jachtowy kapitan żeglugi wielkiej i dziennikarz, autor książek o tematyce żeglarskiej oraz programu telewizyjnego dla dzieci i młodzieży Zwierzyniec (1968–1988).

Życiorys

Był synem Stanisława i Janiny Sumińskich. Jego ojciec był doktorem zoologii, światowej sławy specjalistą od ważek. Prowadził zajęcia w gimnazjum i na uniwersytecie, gdzie miał służbowe mieszkanie, w którym urodził się Michał Sumiński[3]. W czasie I wojny światowej, gdy miał 1,5 roku, zmarła jego matka i wychowywały go dalej babcia Helena Sumińska i ciotka Janiszewska w 300-hektarowym majątku Leśniewo koło Ciechanowa[1]. W wieku lat 10 dostał od ojca pierwszą strzelbę[3], a w wieku lat 13 przeniósł się na stałe do ojca do Warszawy na dalszą naukę[1].

W czasie II wojny światowej działał w ruchu oporu[4]. W 1943 był uwięziony na Pawiaku. Od kwietnia 1943 do stycznia 1945 był więźniem w obozie w Oświęcimiu (nr obozowy 119464), następnie (do maja 1945) więźniem obozu w Mauthausen-Gusen (więzień nr 117307), skąd 5 maja 1945 wyzwoliła go armia amerykańska[4]. Przebywał potem krótko w Ebensee, gdzie pracował jako buchalter.

Od lipca 1945 do sierpnia 1946 pracował w Pomorskiej Spółce Rybackiej w Bydgoszczy, gdzie zajmował się sprawami mieszkalno-socjalnymi rybaków przybywających na Ziemie Zachodnie. Od sierpnia 1946 do 1949 pracował w Zarządzie Głównym Ligi Morskiej w Warszawie, gdzie pełnił funkcję Głównego Inspektora Wychowania Morskiego. Od 1947 przez kilka lat był też kapitanem jachtu Ligi Morskiej „Generał Zaruski”[5]. Od 1949 do 1950 był głównym inspektorem wyszkolenia morskiego w Komendzie Głównej POSP. Od 1950 do 1955 zajmował się pracą literacką. Od 1955 do 1958 był kierownikiem działu i zastępcą redaktora naczelnego Rozgłośni „Kraj”. Od 1958 pracował w Polskim Radiu (za kierowanie Redakcją programu zagranicznego „Dla tych, co na morzu” został laureatem Złotego Mikrofonu), a następnie w Telewizji Polskiej, gdzie był (między innymi) kierownikiem redakcji reportaży Redakcji Naczelnej Audycji dla Polaków za Granicą.

Od dziesiątego roku życia był zapalonym myśliwym[6]. Był autorem popularnego[7] w latach 70. i 80. programu telewizyjnego dla młodzieży „Zwierzyniec”. Jako gospodarz, w stroju leśniczego, opowiadał o życiu i tajemnicach leśnych, popularyzując zagadnienia przyrodnicze[6]. Prowadził także spotkania w szkołach o tej tematyce.

Został uhonorowany takimi odznaczeniami jak: odznaka „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej” (1964), odznaka honorowa „Zasłużony Pracownik Morza” (1965), Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2005)[8], Order Uśmiechu. Był także honorowym obywatelem Warszawy (2009)[9].

Pochowany został w Alei Zasłużonych na cmentarzu Wojskowym na Powązkach[10] (kw. D31 rząd Tuje grób nr 5)[11].

Życie prywatne

Był żonaty z Zofią Sumińską, działaczką i popularyzatorką żeglarstwa.

Twórczość

  • Rejsy bałtyckie (Prasa Wojskowa, 1950)
  • Wiedza żeglarska (Czytelnik, 1951)
  • Druga wachta (wespół z Tomaszem Domaniewskim; Książka i Wiedza, 1951)
  • Żeglarskie zwycięstwo (wespół z Grażyną Wojsznis; ilustr. Jerzy Ostrowski; Nasza Księgarnia, 1951, seria wydawnicza „Biblioteka Harcerza”)
  • Znad jezior (ilustr. Halina Chrostowska-Piotrowicz; Czytelnik, 1954)
  • Przez siedem jezior (współautor S. Wysocki; ilustr. Stefan Styczyński; Nasza Księgarnia, 1954)
  • Gawędy o zwierzętach (ilustr. Wiesław Dojlidko; Egmont Polska, 2001, ISBN 83-237-9899-0)

Filmografia

Przypisy

  1. 1 2 3 Alicja Fidrysiak. Do dziś nie pozbyłem się tęsknoty za Leśniewem.... „Tygodnik Ciechanowski”, 2006-07-01.
  2. ↑ Nekrolog. „Gazeta Wyborcza”, 2011-12-25. [zarchiwizowane z adresu 2012-07-15].
  3. 1 2 Michał Sumiński: Polowałem od dziecka. „Super Express”, 2010-11-08.
  4. 1 2 Michał Sumiński – historia życia – Po wyjściu z obozu ważyłem 36 kilo. „Super Express”, 2010-10-09.
  5. ↑ Jerzy Miciński, Marek Twardowski, Księga statków polskich 1918–1945, tom 2, Maria Radecka (red.), Gdańsk: Polnord – Oskar, 1997, s. 88–90, ISBN 83-86181-31-1, OCLC 749749877.
  6. 1 2 Monika Piątkowska: Potem padał strzał. Michał Sumiński. w: Gazeta Wyborcza – Magazyn nr 2(358) z 13 stycznia 2000.
  7. ↑ Michał Sumiński – Niezapomniany Pan Zwierzyniec, polskatimes.pl, 31 grudnia 2011 [dostęp 2018-04-27].
  8. ↑ M.P. z 2005 r. nr 73, poz. 996.
  9. ↑ Piotr Drozdowicz: Warszawa ma nowych obywateli honorowych. naszemiasto.pl, 2009-07-31. [dostęp 2011-12-27].
  10. ↑ Pożegnaliśmy Michała Sumińskiego. TVP Info, 2012-01-03. [dostęp 2012-06-05].
  11. ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.