Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce spoczynku | |
Zawód, zajęcie |
Michał Przerwa-Tetmajer (ur. 5 września 1905 w Warszawie, zm. 20 lutego 1956 w Tatrach) – polski architekt.
Życiorys
Pochodził ze znanej rodziny Tetmajerów. Jego ojciec był stryjecznym bratem Włodzimierza i Kazimierza – przyrodnich braci[1].
Przed 1939 studiował na Wydziale Architektury na Politechnice Warszawskiej, ale studia przerwał wybuch II wojny światowej. We wrześniu 1939 Michał Przerwa-Tetmajer ewakuował się wraz z rodziną do Lwowa, tam poślubił Alinę z Dąbrowskich (1915–1996). Po wkroczeniu do Lwowa armii niemieckiej 22 czerwca 1941 powrócił do Warszawy, szybko nawiązał kontakt z przedwojennym środowiskiem architektów i rozpoczął pracę w Stołecznym Przedsiębiorstwie Budowlanym w charakterze technika budowlanego. Od września 1941 rozpoczął pracę w Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej, gdzie razem z Szymonem Syrkusem pracował nad projektem osiedla Rakowiec, które planowano wybudować po zakończeniu wojny. Był członkiem Polskiej Partii Robotniczej i żołnierzem Gwardii Ludowej, pełnił funkcję łącznika Sztabu Głównego i ośrodków dzielnicowych[2]. Po aresztowaniu 7 lipca 1943 został na uwięziony na Pawiaku, skąd 30 lipca 1944 przetransportowano go do obozu Gross-Rosen (Alina Przerwa-Tetmajer wymienia również KL Dachau i Buchenwald)[1].
Po zakończeniu działań wojennych powrócił do Warszawy, gdzie zaangażował się w działalność Polskiej Partii Robotniczej. Z jej ramienia skierowano go do pracy Biurze Projektowym ZOR (Zakładu Osiedli Robotniczych) przy Biurze Odbudowy Stolicy kierowanym przez Józefa Sigalina. W 1949 ukończył studia i obronił dyplom. W pracowni tworzył duet projektowy z Jadwigą Guzicką. Obojgu powierzono do realizacji potężny projekt, zabudowę zrujnowanego centrum Woli. W ramach Planu 6 letniego powstał projekt kompletnego założenia architektonicznego osiedli Młynów I, II i IV oraz kwartał zabudowy Muranowa Zachodniego pomiędzy ulicami Smoczą, Nowolipkami a Bellottiego, które jako rozpoczęte jeszcze w latach 40. odznaczały się kameralnym charakterem oraz funkcjonalizmem[3]. Najbardziej znanym budynkiem zaprojektowanym przez Michała Przerwę-Tetmajera jest Dom Towarowy na Woli.
W dniach 6–10 maja 1955 brał udział w zorganizowanej przez Biuro Urbanistyczne Warszawy trzydniowej konferencji SARP dotyczącej planu urbanistycznego Śródmieścia, przy którego realizacji miał brać udział. Architekt zginął w lawinie podczas wspinaczki w Tatrach w dniu 20 lutego 1956. Ciało odnaleziono 6 maja 1956 i pochowano na Nowym Cmentarzu w Zakopanem (kw. F4-1-25)[4].
Realizacje
- Kolonie domków jednorodzinnych
- ul. Księcia Janusza
- ul. Elekcyjna
- ul. Górczewska
- Osiedla mieszkaniowe
- Muranów Zachodni
- Młynów I i II (rejon ul. Młynarskiej i ul. Leszno) – współautor Jadwiga Guzicka
- Młynów III (ul. Nowa Zawiszy – Kolej Obwodowa) – współautor Jadwiga Guzicka
- Młynów IV (rejon ul. Płockiej)
- Obiekty użytkowe
- PDT Wola
- Infrastruktura socjalna osiedla Młynów
Przypisy
- 1 2 Wspomnienia Aliny Przerwy-Tetmajer "Życie składa się ze wstrząsów". Podkowiański Magazyn Kulturalny nr 38
- ↑ "Fragmenty Stuletniej Historii 1899–1999, relacje-wspomnienia-refleksje" praca zbiorowa, Oddział Warszawski SARP Warszawa 2000 ISBN 83-901976-6-9
- ↑ Korzenie miasta. Tom 7. Warszawa 1945–1978. Warszawa: Veda, 2012, s. 72, seria: Korzenie miasta. ISBN 978-83-61932-31-4.
- ↑ śp. Michał Przerwa-Tetmajer
Bibliografia
- Lech Chmielewski, Przewodnik warszawski – gawęda o nowej Warszawie, Agencja „Omnipress” – Spółdzielnia Pracy Dziennikarzy i Państwowe Przedsiębiorstwo Wydawnicze Rzeczpospolita Warszawa 1987 ISBN 83-85028-56-0
- Józef Sigalin , Warszawa 1944–1980. Z archiwum architekta, Wanda Bogusz (oprac.), Barbara Kędzierzawska-Złotowska (oprac.), Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, ISBN 83-06-01187-2, OCLC 830224518 .
- T.Mroczko, T.Jaroszewski, J.Kowalczyk, Vademecum Warszawskie 1957
- Leon Wanat, Za murami Pawiaka, Książka i Wiedza, Warszawa 1985