 | |
| Data i miejsce urodzenia |
5 października 1902 |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
27 lutego 1984 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód |
kompozytor, pedagog, publicysta muzyczny |
Michał Kondracki (ur. 5 października 1902 w Połtawie, zm. 27 lutego 1984 w Glen Cove koło Nowego Jorku)[1] – polski kompozytor, pedagog i publicysta muzyczny.
Życiorys
W latach 1923–1927 studiował w Konserwatorium Warszawskim kompozycję u Romana Statkowskiego i Karola Szymanowskiego oraz grę fortepianową u Henryka Melcera. W latach 1927–1930 odbył studia w École normale de musique w Paryżu u Paula Dukasa, Paula Vidala i Nadii Boulanger. Był też sekretarzem Stowarzyszenia Młodych Muzyków Polaków w Paryżu[1][2].
Po powrocie do Warszawy zajmował się komponowaniem, krytyką i publicystyką muzyczną oraz działalnością społeczną. Był współorganizatorem i wiceprezesem Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej, wiceprezesem Stowarzyszenia Pisarzy i Krytyków Muzycznych, członkiem rady artystycznej Opery warszawskiej, członkiem zarządów: Towarzystwa Miłośników Tańca Artystycznego i Towarzystwa im. Karola Szymanowskiego[1][3]. Zajmował się również zbieraniem folkloru muzycznego na Huculszczyźnie, Podhalu i Żywiecczyźnie[1][2].
Wybuch wojny w 1939 zastał go na Morzu Śródziemnym. W 1940 dotarł do Brazylii i zamieszkał w Rio de Janeiro, gdzie współpracował z rozgłośnią radiową (m.in. cykl audycji muzycznych po śmierci Ignacego Jana Paderewskiego). W październiku 1943 wyjechał do Stanów Zjednoczonych i zamieszkał w Nowym Jorku, później osiedlił się w Sea Cliff pod Nowym Jorkiem, gdzie uczył prywatnie gry na fortepianie. Współpracował też z telewizją Głos Ameryki, dla której przeprowadzał wywiady z polskimi artystami występującymi w Stanach Zjednoczonych. Był prezesem The Long Island Little Orchestra Society. W latach 1948-1949 i 1957-1969 był korespondentem „Ruchu Muzycznego”. W 1960 przeniósł się do Glen Cove, gdzie mieszkał do końca życia[1].
Był zamiłowanym podróżnikiem i wielkim miłośnikiem przyrody i te cechy w dużym stopniu ukształtowały jego życie na emigracji. Kondracki miał dwuczłonowe nazwisko z przydomkiem Ostoya, którego jednak nigdy nie używał[1].
Twórczość
Należał do czołówki polskiej awangardy muzycznej w okresie międzywojennym. W pierwszym okresie twórczości był pod wpływem Karola Szymanowskiego i Igora Strawinskiego. Jednak bogata i zróżnicowanie stylistyczne jego twórczości sprawiały, że nie został ich kontynuatorem, ani naśladowcą szkoły francuskiej, której zawdzięczał opanowanie współczesnych technik kompozytorskich. Jego twórczość cechował ewolucjonizm przejawiający się w umiejętności wchłaniania i przetwarzania nowych prądów oraz urozmaiconym sposobie wykorzystania tworzywa folklorystycznego. Jego utwory cechował rozmach i żywiołowość, jędrna rytmika, wyrazista instrumentacja, później także liryzm i nastrojowość.
Przedwojenna twórczość Kondrackiego w znacznej części uległa zniszczeniu. Po 1939 komponował niewiele, poświęcając się głównie pracy pedagogicznej[1], a po 1957 całkiem zarzucił komponowanie[4]. Na uwagę zasługuje jego przedwojenny dorobek publicystyczny, liczący kilkaset artykułów i recenzji muzycznych[1].
Kompozycje
(na podstawie materiałów źródłowych[1][5][4][3])
|
|
Przypisy
- 1 2 3 4 5 6 7 8 9 Mrygoń 1997 ↓.
- 1 2 Chodkowski 1995 ↓, s. 475.
- 1 2 Michał Kondracki. [w:] Polskie Centrum Informacji Muzycznej [on-line]. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. (pol.).
- 1 2
Bogusław Schäffer: Kondracki, Michał. [w:] Oxford Music Online. Grove Music Online [on-line]. 2001-01-20. [dostęp 2018-04-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-20)]. via Oxford University Press. (ang.). - ↑ Chodkowski 1995 ↓, s. 434.
Bibliografia
- Adam Mrygoń: Kondracki Michał. W: Encyklopedia muzyczna PWM. Elżbieta Dziębowska (red.). Wyd. I. T. 5: KLŁ część biograficzna. Kraków: PWM, 1997. ISBN 83-224-3303-4. OCLC 164821167. (pol.).
- Encyklopedia muzyki. Andrzej Chodkowski (red.). Warszawa: PWN, 1995. ISBN 83-01-11390-1. (pol.).
- Michał Kondracki w bazie Filmoteki Narodowej „Nitrofilm”