Michał Cieński
Ilustracja
Michał Cieński jako oficer 22 Pułku Ułanów (1924-1927)
podpułkownik kawalerii podpułkownik kawalerii
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1882
Stanisławów

Data śmierci

15 grudnia 1931

Przebieg służby
Lata służby

1902–1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Straż Graniczna II RP Straż Graniczna

Jednostki

4 Pułk Ułanów,
1 Pułk Strzelców Lwowskich → 38 Pułk Piechoty Strzelców Lwowskich,
5 Pułk Strzelców Granicznych,
19 Pułk Ułanów,
13 Pułk Ułanów,
22 Pułk Ułanów

Stanowiska

dowódca pułku,
dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-ukraińska (obrona Lwowa),
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941)
Krzyż Obrony Lwowa

Michał Cieński herbu Pomian[uwaga 1] (ur. 3 lutego 1882 w Stanisławowie, zm. 15 grudnia 1931) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Zbigniewa i Celiny z Zawadzkich. Kształcił się w austriackich szkołach i uczelniach wojskowych. Służył w cesarskiej i królewskiej Armii od sierpnia 1902. W 1913 w stopniu porucznika w szeregach 4 pułku ułanów brał udział w zawodach hippicznych[1]. Brał udział w I wojnie światowej na stanowisku dowódcy szwadronu. Walczył na froncie galicyjskim oraz włoskim. Awansowany na rotmistrza 1 lutego 1918.

U kresu wojny i po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego 1 listopada 1918. Pełnił funkcję dowódcy 1 pułku Strzelców Lwowskich od 6 listopada 1918 do 1 lipca 1919 podczas wojny polsko-ukraińskiej. W trakcie obrony Lwowa został członkiem miejskiego Komitetu Narodowej, a podczas walk był dowódcą III odcinka[2]. Po przemianowaniu macierzystej jednostki 8 kwietnia 1919 na 38 pułk piechoty Strzelców Lwowskich pełnił funkcję jej dowódcy od 22 lutego 1920 w stopniu majora. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Za swoje czyny wojenne otrzymał Order Virtuti Militari.

11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Dowództwie Okręgu Generalnego „Lwów”[3]. 30 lipca 1920 został mianowany dowódcą 5 Pułku Strzelców Granicznych. Został mianowany na stanowisko dowódcy 19 pułku ułanów w garnizonie Ostróg od 27 lutego 1921. Funkcję miał objąć w lipcu lub sierpniu[4] i piastować do września 1921.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 27. lokatą w korpusie oficerów jazdy (od 1924 roku – kawalerii)[5]. Z dniem 10 czerwca 1922 został przeniesiony do rezerwy. Od września 1922 był inspektorem granicy wschodniej w województwie tarnopolskim. W 1923 był zastępcą dowódcy 13 pułku ułanów w Nowej Wilejce. 4 czerwca 1923 został przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI[6][7]. Z dniem 1 marca 1924, w związku z likwidacją Rezerwy Oficerów Sztabowych DOK VI, został przeniesiony do 8 pułku ułanów w Krakowie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[8]. W kwietniu 1924 został przeniesiony do 22 pułku ułanów w Brodach na stanowisko zastępcy dowódcy pułku[9][10]. W styczniu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów kawalerii z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI[11]. Z dniem 30 września 1927 został przeniesiony w stan spoczynku.

W 1928, jako emerytowany podpułkownik zamieszkiwał we Lwowie[12]. Zmarł 15 grudnia 1931. Został pochowany na Cmentarzu Obrońców Lwowa (kwatera XX, miejsce 1830)[13]. Nagrobek Michała Cieńskiego został wpisany przez Instytut Pamięci Narodowej do ewidencji grobów weteranów walk o Wolność i Niepodległość Polski[14].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ Różne źródła podawały inne formy tożsamości: „Michał Cieński” lub „Michał Cieński-Pomian” lub „Michał Pomian-Cieński”. Roczniki Oficerskie wskazały formę „Michał Cieński”.

Przypisy

  1. ↑ III. Konkurs hippiczny. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 224 z 1 października 1913.
  2. ↑ Jan Gella: Ruski miesiąc 1/XI – 22/XI 1918. Ilustrowany opis walk listopadowych we Lwowie z 2 mapami. Lwów: Komitet Obywateli Miasta Lwowa, ok. 1919, s. 27, 64, 121, 211, 220.
  3. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 30 czerwca 1920 roku, s. 518.
  4. ↑ Historia 19 Pułku Ułanów Wołyńskich. ulan-wolynski.org.pl. [dostęp 2015-09-22].
  5. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 154.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 23 czerwca 1923 roku, s. 417.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 625, 676.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 11 marca 1924 roku, s. 113.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 38 z 17 kwietnia 1924 roku, s. 215.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 577, 598.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 22 stycznia 1927 roku, s. 14.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 891.
  13. ↑ Orlętom Straż Mogił Polskich Bohaterów. Przewodnik po Cmentarzu Obrońców Lwowa. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934, s. 37.
  14. ↑ Michał Cieński. bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2020-09-10].
  15. ↑ Dekoracja Orderem „Virtuti Militari”. „Gazeta Lwowska”. Nr 87, s. 4, 17 kwietnia 1921.
  16. ↑ Wskazany jako „ś. p. Roman Pomian-Czeński”. M.P. z 1933 r. nr 255, poz. 273.
  17. ↑ Odznaczenia niepodległościowe dla śp. Obrońców Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 36 z 14 lutego 1935.

Bibliografia

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.