Mewa romańska
Larus michahellis[1]
J. F. Naumann, 1840
Ilustracja
Szata godowa
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

siewkowe

Podrząd

mewowce

Rodzina

mewowate

Podrodzina

mewy

Rodzaj

Larus

Gatunek

mewa romańska

Podgatunki
  • L. m. atlantis Dwight, 1922
  • L. m. michahellis J. F. Naumann, 1840
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2]

Zasięg występowania
Mapa występowania

     w sezonie lęgowym

     występuje przez cały rok

     zimowiska

Mewa romańska[3] (Larus michahellis) – gatunek dużego ptaka wodnego z rodziny mewowatych (Laridae).

Systematyka

Systematyka tego gatunku jest skomplikowana. Obecnie Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny (IOC) wyróżnia dwa podgatunki L. michahellis[4]:

Do niedawna za podgatunek mewy romańskiej uznawano też mewę armeńską (L. armenicus)[2]. Dwa podgatunki zaliczane obecnie do L. michahellis uznawano za podgatunki mewy białogłowej (L. cachinnans), która z kolei wcześniej często bywała włączana do mewy srebrzystej (L. argentatus)[5][6].

Morfologia

Mewa romańska w locie
Wygląd
Brak wyraźnego dymorfizmu płciowego. Upierzenie zasadniczo białe, grzbiet i pokrywy skrzydłowe popielate, na końcówkach skrzydeł kolor czarny z białymi plamami. Dziób żółty z jasnoczerwoną plamą na żuchwie, nogi żółte, tęczówka bladożółta. Osobniki młodociane brązowe. Podgatunki różnią się między sobą wielkością, odcieniem popielu na wierzchu ciała i rozmiarem ciemnych plam na skrzydłach, jednak są to cechy również silnie zmienne wewnątrz poszczególnych podgatunków.
Wymiary średnie
długość ciała 58–68 cm[7]
rozpiętość skrzydeł 140–155 cm[7]
masa ciała 800–1500 g[7]

Ekologia i zachowanie

Jajo podgatunku L. m. atlantis
Biotop
Zamieszkuje zarówno różnorodne wybrzeża morskie, jak i śródlądowe jeziora i brzegi rzek.
Gniazdo
Na ziemi, w pobliżu wody, zarówno w roślinności, jak i na piaszczystych łachach czy skalnych klifach. Tworzy kolonie liczące do 30 tysięcy ptaków.
Jaja
W ciągu roku wyprowadza jeden lęg, składając pod koniec marca 2–4 oliwkowozielone jaja.
Osobnik młodociany
Wysiadywanie
Jaja wysiadywane są przez okres 27–29 dni przez obydwoje rodziców. Pisklęta zdobywają zdolność do lotu w wieku około 40 dni.
Pożywienie
Wszystkożerna. W diecie przeważają różnorodne ryby, owady, mięczaki, a także odpady, drobne zwierzęta lądowe czy jaja i pisklęta innych ptaków.

Status i ochrona

Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje mewę romańską za gatunek najmniejszej troski (LC – Least Concern)[2]. Całkowita liczebność populacji nie jest znana z powodu niedawnych zmian taksonomicznych; organizacja BirdLife International w 2015 roku szacowała liczebność populacji europejskiej na 819 000 – 1 070 000 dorosłych osobników. Trend liczebności populacji uznawany jest za wzrostowy[2].

W Polsce objęta ścisłą ochroną gatunkową[8]. W latach 2013–2018 liczebność populacji lęgowej na terenie kraju szacowano na 0–4 par[9].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Larus michahellis, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. 1 2 3 4 Larus michahellis, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  3. ↑ Systematyka i nazwa polska za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Larinae Rafinesque, 1815 - mewy (wersja: 2020-01-24). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-06-26].
  4. ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Noddies, gulls, terns, auks. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-06-26]. (ang.).
  5. ↑ Yellow-legged Gull (Larus cachinnans). IBC: The Internet Bird Collection. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-22)]. (ang.).
  6. ↑ J. Martin Collinson et al. Species boundaries in the Herring and Lesser Black-backed Gull complex. „British Birds”. 101, s. 340–363, 2008. (ang.).
  7. 1 2 3 N. Bouglouan: Yellow-legged Gull Larus michahellis. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2020-06-26]. (ang.).
  8. ↑ Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).
  9. ↑ Chodkiewicz T., Chylarecki P., Sikora A., Wardecki Ł., Bobrek R., Neubauer G., Marchowski D., Dmoch A., Kuczyński L.. Raport z wdrażania art. 12 Dyrektywy Ptasiej w Polsce w latach 2013–2018: stan, zmiany, zagrożenia. „Biuletyn Monitoringu Przyrody”. 20, s. 1–80, 2019.

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.