Mercury-Little Joe 1A
Ilustracja
Inne nazwy

LILJOE-1A, LJ-1A

Zaangażowani

NASA (USA)

Rakieta nośna

Little Joe

Miejsce startu

Wallops Flight Facility, Stany Zjednoczone

Orbita (docelowa, początkowa)
Okrążane ciało niebieskie

Ziemia

Perycentrum

lot suborbitalny

Apocentrum

14,5 km

Okres obiegu

8 min 11 s (czas lotu)

Czas trwania
Początek misji

4 listopada 1959

Koniec misji

4 listopada 1959

Wymiary
Masa aparatury naukowej

makieta (boilerplate) statku Mercury: 1007 kg

Mercury-Little Joe 1A – jedna z misji testowych programu Mercury, wchodząca w skład podprogramu Mercury-Little Joe.

Little Joe 1A (LJ-1A) był trzecim z serii lotów suborbitalnych, przeznaczonych do testowania różnych elementów systemu lotu kapsuły Mercury. Zasadniczymi celami testów z dopalaczem Little Joe były:

  • badanie dynamiki kapsuły przy narastających wysokościach
  • testowanie układu awaryjnego odrzucenia kapsuły przy maksymalnym ciśnieniu dynamicznym
  • udoskonalanie układu spadochronowego
  • sprawdzanie metod poszukiwawczych i odzyskiwania kapsuły.

LJ-1A został wystrzelony jako test planowanego awaryjnego odrzucenia kapsuły w warunkach wysokiego obciążenia aerodynamicznego. Cele były identyczne, jak te podczas wcześniejszego lotu Mercury-Little Joe 1. Konkretnymi zadaniami lotu LJ-1A były:

  • przeprowadzenie zaplanowanego awaryjnego odrzucenia kapsuły od dopalacza, przy maksymalnym ciśnieniu dynamicznym, przewidzianym dla lotu rakiety Merkury-Atlas na orbitę
  • uzyskanie dodatkowych rzetelnych danych na temat działania spadochronu hamującego i głównego spadochronu kapsuły Mercury
  • badanie zachowania się statku podczas wodowania
  • uzyskanie większego doświadczenia operacyjnego w odzyskiwaniu unoszącego się na wodzie pojazdu, z wykorzystaniem jednostki nawodnej
  • otrzymanie dalszego doświadczenia i wprawy przy operacji kontrolowania systemu przerywania ciągu dopalacza
  • odzyskanie rakietowego systemu ratunkowego[1].

Przebieg misji

Po wystrzeleniu, układ czujników ciśnienia wysłał sygnał, kiedy zostało osiągnięte założone ciśnienie dynamiczne ucieczki kapsuły (około 30 s po starcie). Następnie został wysłany do sworzni wybuchowych impuls elektryczny, aby oddzielić kapsułę od rakiety wynoszącej. Do tego momentu operacja szła zgodnie z planem. Jednakże, impuls miał także za zadanie odpalić zapalnik przy silniku ucieczkowym. Zapalnik uruchomił się, ale ciśnienie – przez 10 sekund nie dające się odpowiednio wysoko wytworzyć w silniku – zanikło, co w efekcie dało ciśnienie stanowiące jedynie 1/10 wartości maksymalnej. W wyniku tego, manewr ucieczki – zasadnicze zadanie lotu – został wykonany przy zbyt niskim ciśnieniu dynamicznym. Wszystkie inne planowane zdarzenia od początku do końca lotu oraz odzyskiwanie odbyły się bez incydentów, jednak z powodu nieosiągnięcia pierwotnego zamierzenia zaplanowano powtórzenie testu (i przeprowadzono go jako Mercury-Little Joe 1B)[2].

Pokonana odległość 18,5 km[1]
Maksymalna prędkość Max V 903,9 m/s
Maksymalne ciśnienie dynamiczne Max Q 8,044 kPa
Czas trwania lotu 8 min. 11 s.[1]
Maksymalne przeciążenie Max G 16,9
Osiągnięta wysokość 14,5 km

Zobacz też

Przypisy

  1. 1 2 3 Steve Whitfield: Mercury. Historia podboju Kosmosu. Warszawa: Prószyński Media Sp. z o.o., 2010, s. 18, seria: Historia podboju Kosmosu. ISBN 978-83-7648-722-9.
  2. ↑ Little Joe 1A. [w:] NSSDCA Master Catalog [on-line]. (ang.).

Linki zewnętrzne

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.