Medycyna pastoralna – nauka pomocnicza praktycznej teologii. Swe zasady czerpie z wiedzy lekarskiej. Jest to zbiór przepisów i wskazówek medycznych, których znajomość jest niezbędna duchownemu.
Najstarsze polskie podręczniki medycyny pastoralnej to:
- wydana we Lwowie w r. 1900 książka „Medycyna pasterska” Józefa Sebastiana Pelczara, polskiego świętego, w pierwszym wydaniu podpisana pseudonimem „Stary Duszpasterz”,
- wydana w 1905 r. w Gnieźnie „Medycyna pastoralna” dr. Juliana Czarneckiego, która m.in. polecała chrzczenie obumierających płodów przez wstrzykiwanie wody święconej do macicy kobiety[1] oraz tłumaczyła schizmy kościelne i pozachrześcijańskie nurty filozoficzne chorobami umysłowymi[2].
Linki zewnętrzne
- S. Luft. Medycyna pastoralna – podręcznik dostępny on-line
- Stary Duszpasterz, Medycyna pasterska czyli wiadomości potrzebne kapłanom z zakresu hygieny, fizyologii i patologii Lwów 1900 (książka dostępna online)
- Józef Sebastian Pelczar, Medycyna pasterska czyli wiadomosci potrzebne kapłanom z zakresu samotologii, hygieny, fizyologii i patologii Lwów 1908
Przypisy
- ↑ Julian Czarnecki „Medycyna pastoralna”, s. 236: Za pomocą strzykawki możemy zawsze przez mały otwór, sztucznie zrobiony w błonach płodowych, polać wodą część ciała dziecka. Przy tej sposobności zaleca się wprowadzenie strzykawki przy pomocy palca, ażeby się tym sposobem przekonać, czy doprowadzona woda rzeczywiście w bezpośrednią styczność przychodzi z odnośną częścią ciała dziecięcego.
- ↑ ibidem, s. 370: W pierwszych dwóch wiekach chrześciaństwa panowały wzburzenia umysłowe, których skutkiem tworzyły sią rozmaite sekty tak religijne jak filozoficzne, n.p. sekty Manicheuszów, Gnostyków, nowej szkoły Platona itp.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.