Wykształcenie i praca zawodowa

W 2001 ukończył studia politologiczne na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Szczecińskiego. W lutym 2011 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych, broniąc na Wydziale Nauk Politycznych i Dziennikarstwa Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu pracę doktorską pod tytułem Samoobrona RP w polskim systemie partyjnym^[1].

W 2002 został zatrudniony jako nauczyciel akademicki na Uniwersytecie Szczecińskim, skąd odszedł w 2005. Wykładał też w Collegium Balticum i Wydziale Zamiejscowym Wyższej Szkole Pedagogicznej TWP w Szczecinie. W 2007 powrócił do pracy na Uniwersytecie Szczecińskim. W 2008 został prezesem Towarzystwa Współpracy Polsko-Wenezuelskiej. Objął też funkcję prezesa zarządu Nord Media Press Sp. z o.o. Pracował również w KRRiT. Od grudnia 2009 do grudnia 2010 był zastępcą dyrektora Polskiego Radia Euro^[2]. Był adiunktem na Akademii im. Jana Długosza w Częstochowie. Następnie był dziekanem Wydziału Nauk Politycznych Wyższej Szkoły Stosunków Międzynarodowych i Amerykanistyki w Warszawie^[3]. Został później zatrudniony jako adiunkt w Wyższej Szkole Ekonomicznej w Stalowej Woli oraz w Wyższej Szkole Współpracy Międzynarodowej i Regionalnej im. Zygmunta Glogera w Wołominie^[1].

Jego teksty ukazywały się m.in. w „Polityce Narodowej”, „Obywatelu”, „Myśli Polskiej” i „Myśli.pl”

Działalność polityczna

W 1996 wstąpił do Unii Społeczno-Narodowej, a po jej rozwiązaniu został członkiem Stronnictwa Narodowego^[4]. Jako jeden z liderów struktur SN w Szczecinie zawarł porozumienie swojego środowiska z Polskim Stronnictwem Ludowym^[4]. Współtworzył także szczeciński oddział Stowarzyszenia na rzecz Tradycji i Kultury „Niklot”^[5], które wydawało również pisma niskonakładowe (ziny) „Odala”, „Wadera”, w których propagował nacjonalizm słowiański. Założył i stanął na czele stowarzyszenia Europejskie Centrum Analiz Geopolitycznych (następnie został jego wiceprzewodniczącym^[6], a później sekretarzem generalnym^[7]). W 2002 wstąpił do Samoobrony RP. Pełnił funkcję asystenta społecznego posła Jana Łącznego. Doradzał prezydium partii w sprawach polityki zagranicznej. Był też członkiem komitetu wyborczego Andrzeja Leppera jako kandydata w wyborach prezydenckich w 2005^[8].

W wyborach w 2005 z listy Samoobrony RP uzyskał mandat posła na Sejm V kadencji z okręgu szczecińskiego z poparciem 5610 głosów. Pracował w Komisji Spraw Zagranicznych oraz Komisji Regulaminowej i Spraw Poselskich. Był także wiceprzewodniczącym komisji nadzwyczajnych: ds. zmian w ustawie o IPN oraz ds. ustaw o reprywatyzacji. Reprezentował również Sejm RP w Zgromadzeniu Unii Zachodnioeuropejskiej. W wyborach samorządowych w 2006 został zgłoszony jako kandydat na prezydenta Szczecina, jednak wycofał się przed głosowaniem i poparł Teresę Lubińską z PiS^[9]. W styczniu 2007 objął funkcję rzecznika prasowego Samoobrony RP^[10].

W przedterminowych wyborach parlamentarnych w 2007 bez powodzenia ubiegał się o reelekcję (uzyskał 2808 głosów). W grudniu tego samego roku wszedł w skład prezydium Samoobrony RP. W styczniu 2009 brał udział w tworzeniu ugrupowania Libertas Polska^[11]. Wystąpił z Samoobrony RP^[12], jednak później do niej powrócił i ponownie zasiadał w jej prezydium^[13].

W wyborach parlamentarnych w 2011 bez powodzenia kandydował do Sejmu z 1. miejsca listy Polskiej Partii Pracy – Sierpień 80 (z rekomendacji Samoobrony RP) w okręgu podwarszawskim (otrzymał 578 głosów)^[14]. W kwietniu 2012 wstąpił do PPP, jednak po kilku miesiącach wrócił do Samoobrony, a w listopadzie tego samego roku został pierwszym wiceprzewodniczącym tej partii^[15]. W lutym 2015 został wybrany na przewodniczącego nowo powołanego ugrupowania Zmiana^[16].

W 2014 wsparł powszechnie nieuznane referendum na Krymie, w trakcie którego kierował grupą „niezależnych obserwatorów”^[17].

W maju 2016 został zatrzymany przez funkcjonariuszy Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Przedstawiono mu zarzuty szpiegostwa na rzecz rosyjskiego oraz chińskiego wywiadu cywilnego^[18], w tym poprzez udział w spotkaniach operacyjnych z osobami kontaktowymi i przyjmowanie zadań operacyjnych celem propagowania rosyjskich interesów, za co miał otrzymywać wynagrodzenie^[19]; następnie decyzją sądu został tymczasowo aresztowany^[20]. Tymczasowe aresztowanie było następnie przedłużane. W maju 2018 grupa robocza ONZ ds. arbitralnych zatrzymań zaapelowała do polskich władz o jego uwolnienie i zakończenie śledztwa^[21]. W maju 2019, po uiszczeniu 200 tysięcy złotych poręczenia majątkowego, uchylono wobec Mateusza Piskorskiego tymczasowe aresztowanie^[22]. W okresie przebywania w areszcie śledczym według Mateusza Piskorskiego wspierali go i działali na rzecz jego uwolnienia m.in. Kornel Morawiecki^[23], Janusz Korwin-Mikke, Grzegorz Braun i Piotr Ikonowicz^[24].

Został współpracownikiem rosyjskich prokremlowskich mediów – agencji informacyjnej Sputnik i telewizji RT^[25][26]. W trakcie inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 występował też w państwowych mediach białoruskich^[27]. W tym samym roku promował przetłumaczoną przez siebie książkę Manifest Wielkiego Przebudzenia i pisma czasu wojny autorstwa rosyjskiego geopolityka Aleksandra Dugina^[28].

W marcu 2022 wystąpił jako tłumacz pierwszej damy Agaty Kornhauser-Dudy podczas spotkania z uchodźcami wojennymi z Ukrainy. Zdarzenie to wywołało szeroki rozgłos medialny z uwagi na toczące się wobec Mateusza Piskorskiego postępowanie karne związane z zarzutami szpiegostwa^[29][30].