Marie-Madeleine Fourcade

Data i miejsce urodzenia	8 listopada 1909 Marsylia
Data i miejsce śmierci	20 lipca 1989 Paryż
Zawód, zajęcie	polityk, działaczka kombatancka
Stanowisko	posłanka do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1980–1981)
Partia	Zgromadzenie na rzecz Republiki
Odznaczenia

Marie-Madeleine Fourcade z domu Bridou (ur. 8 listopada 1909 w Marsylii, zm. 20 lipca 1989 w Paryżu^[1]) – francuska polityk, działaczka ruchu oporu podczas II wojny światowej, posłanka do Parlamentu Europejskiego I kadencji.

Życiorys

Córka bobsleisty Jacques’a Bridou, część dzieciństwa spędziła w Szanghaju, gdzie pracował ojciec. W młodym wieku poślubiła wojskowego Édouarda Mérica, z którym miała dwoje dzieci, później opuściła rodzinę. W latach 30. pracowała jako dziennikarka modowa i w radiu. W 1936 podjęła współpracę z prawicową organizacją Réseaux Corvignolles i magazynem „La Spirale” związanymi z Charles’a de Gaulle’a oraz Georges’a Loustaunau-Lacau ps. „Navarre” (została także partnerką tego ostatniego)^[2][3].

Podczas II wojny światowej na polecenie „Navarre’a” zajęła się rekrutacją do tworzonej przez niego siatki szpiegowskiej pod nazwą „Alliance” (później „Arche de Noé”); sama działała pod pseudonimem „Hérisson”. Po aresztowaniu partnera w lipcu 1941 przejęła przywództwo w organizacji jako jedyna kobieta na takim stanowisku we Francji. „Arche de Noé” liczyła w szczytowym momencie 3 tysiące osób, udało się jej m.in. pomóc w ujawnieniu programu V-2. W tym okresie jednocześnie urodziła trzecie dziecko i przenosiła się pomiędzy kryjówkami ze względu na poszukiwanie przez władze Francji Vichy. Dwukrotnie udało jej się uciec z więzienia (w 1942 z francuskiego, w 1944 z rąk Gestapo). Pomiędzy lipcem 1943 a lipcem 1944 przebywała w Londynie, współpracując z brytyjskim wywiadem, następnie powróciła do działalności podziemnej we Francji^[2][3].

Po II wojnie światowej zajmowała stanowiska kierownicze w organizacjach kombatanckich. Aktywna także w antyrasistowskim stowarzyszeniu LICRA, opublikowała książkę wspomnieniową dotyczącą II wojny światowej. W 1958 znalazła się w komitecie centralnym Unii na rzecz Nowej Republiki, potem należała do Unii Demokratów na rzecz Republiki. Trzykrotnie bez powodzenia ubiegała się o mandat w krajowym parlamencie. W 1979 kandydowała do Parlamentu Europejskiego z ramienia Zgromadzenia na rzecz Republiki. Mandat uzyskała w październiku 1980 w miejsce Michela Debré, wykonywała go do września 1981. Przystąpiła do Europejskich Postępowych Demokratów^[4].

Dwukrotnie mężatka, doczekała się łącznie piątki dzieci.

Odznaczenia

Odznaczona m.in. Legią Honorową V klasy, Medalem Ruchu Oporu z rozetką (1947), belgijskim Krzyżem Wojennym, Orderem Leopolda IV klasy i Orderem Imperium Brytyjskiego IV klasy.

Przypisy